Op zondag 8 oktober 2017 verklaarde staatssecretaris Zuhal Demir in het programma ‘De Zevende Dag’ dat van deze acties weinig in huis zal komen: “we moeten de mensen geen blaasjes wijsmaken dat we de uitkeringen tot de Europese armoedegrens zullen brengen”.

In de enkele paragrafen die Charles Michel in zijn beleidsverklaring vandaag aan armoede besteedt, gaat hij niet zover als zijn staatssecretaris. Maar hij spreekt niet over de blijvend hoge armoedecijfers en kondigt geen extra inspanningen aan. Hij zegt wel dat het leefloon 5 maal verhoogd werd, maar verzwijgt dat de lasten van besparingen van de laatste twee jaar vooral door de armere gezinnen betaald werden en vergeet te vermelden dat de welvaartsvastheid van de sociale minima slechts voor ‘75%’ werd uitgekeerd. 

In zijn beleidsverklaring overheerst het optimisme, zeker waar het de toename van jobs betreft. Nochtans is het armoederisico onder de werk-arme gezinnen gestegen van 50,9% in 2005 tot 65,5% in 2016. Een stijging met 15 procentpunt! De te lage sociale minima, de lasten van 2015 en 2016, en de indexsprongen worden door de gezinnen in of nabij armoede zwaar betaald.

 Michel herhaalt het jobs-mantra, want werk is een buffer tegen armoede. Net als in andere Europese landen daalt de werkloosheid in België, maar tegelijkertijd blijft het aantal werk-arme gezinnen schommelen rond 8,7%. Sinds 2008 is ondanks alle maatregelen dit aantal gedaald (cijfers Decenniumdoelen2017). Werk gaat immers naar werk-rijke gezinnen. Laaggeschoolden en mensen met een migratieachtergrond vinden vandaag amper werk.

Een week voor 17 oktober, Dag van de strijd tegen armoede, heeft de regering geen goed nieuws voor de mensen in armoede. Ze heeft geen armoedeplan. Ze voert haar eigen regeerakkoord niet uit. Ze belooft armoede te bestrijden, maar veroorzaakt stijgende armoede.

Mensen in armoede vragen ook “besturen, besturen, besturen”. “Geen inertie of regressie”, maar daadwerkelijke vooruitgang.

Michel Debruyne is coördinator bij Decenniumdoelen