Ik ben Deniza Miftari en ben 21 jaar oud. Op papier ben ik een Belg. In mijn vroegste herinneringen ben ik een Kosovaarse vluchteling. 18 jaar geleden was ik één van die angstige gezichten op het nieuws in de armen van mijn vermoeide vader. Mijn ouders legden toen, net als veel mensen vandaag, de langste weg van hun leven af, zowel fysiek, mentaal als emotioneel.

De plaats waar zij opgroeiden was niet meer veilig voor ons en beloofde niet de toekomst die zij voor ons voor ogen hadden. Ze werden hun huis uit gejaagd en ontsnapten aan de martelingen, vernederingen, mishandelingen en gruwelmoorden waar vandaag de dag, mijn land de gevolgen nog altijd van draagt.

Amper anderhalf uur nadat wij de grens over waren gestoken, en nadat papa 2 uur vastzat bij de Servische politie omdat hij hen, als activist, bekend voorkwam en ze hem wilden vermoorden, sloten de grenzen en iedereen die daarbinnen vastzat, ging de nachtmerrie beleven waar wij zelfs geen beeld van kunnen vormen. 

We vluchtten ons land uit. Een beslissing die tot op de dag van vandaag elke stap in mijn leven beïnvloedt. Je thuis verlaten uit angst voor armoede, geweld of de dood is veel meer dan afscheid nemen van je familie en je leven en de deur achter je dichtslaan. Het is vertrekken met het idee nooit meer terug te komen en je ouders, broers en zussen nooit meer te zien. 

Het is de angst dat je de grens niet zal halen. Je kinderen zullen uithongeren. Dat je onderweg gescheiden zal worden van je vrouw en kinderen. Hopend dat, àls je tegengehouden wordt, ze jou neerschieten omdat dat het beste is wat je kan overkomen als je niet op tijd weggeraakt. Bij elk geluid die je achter je hoort denk je: ‘Dit was het, ze hebben ons gezien’.

Het is met een wenende baby van 8 maanden en een 3-jarige peuter door de donkere straten lopen waar je op elke hoek herinneringen hebt en waarvan je met elke stap die je vooruit zet afscheid neemt. Twee kinderen een rugzak en haar hand in de jouwe. Het enige bewijs aan je leven waar die ochtend een einde aan kwam. Drie levens waar jij als vader en echtgenoot verantwoordelijk voor bent en voortdurend het gevoel hebben dat je met het leven van je kinderen aan het spelen bent. Constant denken of het wel de juiste beslissing was en of het niet veiliger was om thuis te blijven, warm in bed en veilig achter deuren.

Laat me jullie dit zeggen. Mijn vader wilde Kosovo niet verlaten. Hij had geen andere keus.

Daar waar je, moesten ze je huis binnenvallen, je tenminste nog in de kelder kon verstoppen. Je bent tenminste thuis, ook al word je daar gemassacreerd en voor dood achtergelaten met een laatste blik op je kinderen die meegenomen worden door de Servische soldaten. Een krop in de keel hebben. Wat zeg ik, in tranen willen uitbarsten omdat je je machteloos voelt en bij God niet weet naar waar je gaat of wat er je te wachten staat en je kinderen huilen, omdat ze moe zijn en je armen pijn doen van ze te dragen.

Je schuldig voelen omdat je 1 keer, een fractie van een seconde eraan denkt ze achter te laten omdat ze te zwaar zijn. Je het niet meer aankan hen te horen wenen van de honger.

Laat me jullie dit zeggen. Mijn vader wilde Kosovo niet verlaten. Hij had geen andere keus. Hij wilde een eerlijke kans op een volwaardig leven voor mijn broer en mij. De kans op onderwijs, de mogelijkheid om buiten te spelen, evenveel rechten te hebben als mijn mannelijke leeftijdsgenoten, de kans om te experimenteren en mijn persoonlijkheid ten volle te ontwikkelen, het recht op een vrije meningsuiting zodat ik kan doen wat ik vandaag hier voor jullie doe. Hij wilde veiligheid voor mijn broer en mij.

Elke ouder op deze planeet, zelfs in het dierenrijk, wil veiligheid voor zijn kind. En elke ouder is bereid zijn leven daarvoor te geven. Geen enkele wet kan daar tegenop en geen enkele rechter, minister of zelfs president heeft daar maar iets over te zeggen.

Een ouder heeft het volste recht zijn kinderen een beter leefmilieu te bieden en daarvoor te vechten. Kinderen hebben nood aan een gezonde hechting met hun ouders en een stabiele thuissituatie. Ik veranderde in 2 jaar tijd 4 keer van woning en 3 keer van school en iedere keer was het voor mij een extra moeite om mee te zijn met mijn leeftijdsgenoten en de taalbarrière vergemakkelijkte de situatie niet.

Wat met de mensenrechten? Het recht op een gezonde woning? Het recht op onderwijs? Zouden ze ook niet voor mij gelden moest ik hier vandaag toekomen?

Dankzij mijn twee liefdevolle en hardwerkende ouders die twee jobs deden, daar verschillende lichaamsklachten aan overhielden én nog tijd hadden om mij te helpen met mijn huiswerk was ik snel mee met de rest van de klas. Dus vergeef me wanneer ik teveel lovende woorden gebruik voor mijn ouders en mijn stem trilt.

Twee procent van alle vluchtelingen komt naar België en wij hebben ‘geen plaats’ om hen op te vangen in de talloze kraakpanden die al jaren leeg staan en smeken om bewoond te worden. Wat met de mensenrechten? Het recht op een gezonde woning? Het recht op onderwijs? Zouden ze ook niet voor mij gelden moest ik hier vandaag toekomen?

Ging ik ook met andere families in 1 kleine ruimte moeten slapen? Mensen die ziek zijn en ons konden besmetten? Zouden we ook van de ene kant van het land naar de andere kant gestuurd worden? Ging ik ook ongewenst zijn en behandeld worden als een gevangene. Gingen mijn ouders slechts dat waard zijn in de ogen van dit land terwijl ze nooit een vlieg kwaad deden? Weten jullie wel wat voor reis deze mensen achter de rug hebben?

Mag vader even geëxcuseerd worden alstublieft. Hij draagt al dagen tranen met zich mee en wil niet dat de kinderen hem zien huilen. Ze zijn al bang genoeg en willen naar huis. Naar opa want die hebben we alleen gelaten omdat hij te zwak was om mee te gaan. Zou hij al gegeten hebben? Zou hij nog niet gemassacreerd op straat liggen op zijn terugweg van de moskee? Zou hij nog leven?

We vergeten dat het mensen zijn die per toeval in een oorlogsgebied wonen en op zoek zijn naar veiligheid. Ik ga ervan uit dat ieder van jullie hetzelfde zou doen.

De term ‘vluchteling’ is een gevaarlijke en lelijke term. We vergeten dat het mensen zijn die per toeval in een oorlogsgebied wonen en op zoek zijn naar veiligheid. Ik ga ervan uit dat ieder van jullie hetzelfde zou doen. Mijn ouders gaven 18 jaar geleden alles op voor twee minimensen van 8 maanden en 3 jaar oud die zich nu meer Belg dan allochtoon voelen, maar toch voor de rest van hun leven met trots de sticker op hun borst blijven dragen. Vandaag vertegenwoordig ik niet alleen mijn volk, maar ook mijn lotgenoten en spreek ik tot de mensheid in de mens.

Was er toen met mij geschoven en verplaatst geweest, stond ik jullie hier nu niet toe te spreken en was het anders met mij afgelopen. Ik ben geen politica. Ik ben een student met een migratie-achtergrond en ik geloof dat het anders kan. Er zijn alternatieven en betere mogelijkheden en daarvoor moet ik niets begrijpen van de politiek noch van het begrotingsplan. Het zijn onze gasten en het is onze plicht hen op te vangen, zodat ze kunnen rusten van hun reis door de hel en hun leven weer op de rails kunnen krijgen.

Geef die vaders een kamer apart zodat ze even op krachten kunnen komen. Ik beloof jullie dat niemand naar België roeit in een bootje om hier de ambetanterik te komen zijn. Mijn hart breekt wanneer ik mij mijn ouders inbeeld in kampen of asielcentra. Mijn hart breekt evenzeer wanneer ik beelden zie op het nieuws van mensen die identiek hetzelfde deden als mijn ouders en we hier precies immuun tegen zijn geworden, omdat het dagelijkse kost is geworden in de media.

Open jullie ogen en geef hen de kans, opvang en begeleiding die ze verdienen zodat een 3-jarig meisje hier niet hoeft te komen staan binnen 18 jaar, om te pleiten voor exact hetzelfde waarvoor ik naar Brussel kwam vandaag. Hoop, liefde, solidariteit, maar vooral mensheid, want naast een Kosovaarse vluchteling, ben ik een mens van vlees en bloed en zie ik er vanbinnen exact hetzelfde uit als jullie en de mensen in die kampen. Als ik een kans verdiend heb, dan verdienen die andere kinderen dat ook. 

Dankuwel.