Eenvoudiger kan je een scenario niet verzinnen. Ergens langs de kust van Marokko zetten Abdelkarim El-Fassi en zijn vader thee op een kampeervuurtje. Tijdens die eenvoudige handeling ontstaat een gesprek over thuis zijn en ontheemd zijn, over de dromen en angsten van vaders en over het overdadige suikergebruik van Ali El-Fassi dat hem suikerziekte bezorgde.

Abdelkarim El-Fassi maakte deze documentaire naar eigen zeggen voor de ongeboren kleinkinderen van zijn vader. Het werd een impressionistisch portret waarin heel veel impliciet verteld wordt.

De film zit vol subtiele details die samen een gevoelig beeld schetsen van Ali El-Fassi. De gulzigheid waarmee hij zijn liefde voor granaatappels betuigt, zegt meer dan duizend woorden over heimwee naar een ver geboorteland.

Abdelkarim El-Fassi noemt zijn vader een expat. Geen gastarbeider, zoals hij vroeger genoemd werd, want hij is noch het één noch het ander. De arbeider is op pensioen en de gast koos voor Nederland omdat zijn kinderen daar nu wonen.

Maar belangrijker nog is dat de gastarbeider in deze film een mens wordt. Geen statistiek, geen sociologische categorie, maar een man die droomt, treurt, geniet, bang is en een plaats probeert te vinden in deze wereld. De prachtige beelden die je meteen zelf heimwee bezorgen naar Marokko krijg je er gratis bij.

In De Roma beleeft ‘Mijn vader, de expat’ zaterdagavond een Belgische première. Naast de film belooft De Roma een “nabespreking met de filmmakers, muzikale intermezzo’s, spoken word, en nog veel meer”.