Politieke verleden Clinton maakt duidelijk dat zij geen feministe is

Analyse - Chinthan
zondag 23 oktober 2016 20:55
Politieke verleden Clinton maakt duidelijk dat zij geen feministe is

Deze analyse verliest geen tijd aan de racistische Donald Trump van de Republikeinse partij en concentreert zich op Hillary Clinton, kandidaat van de Democratische partij, meer bepaald op haar al dan niet feministisch profiel. Wat kan men uit haar politiek verleden afleiden over haar politieke agenda voor de vrouwelijke bevolking van de VS?



Hillary Clinton, feministe of traditionele machtspoliticus (WikiMedia Commons)

Deze analyse werd geschreven door ‘Chinthan’. Hij is een migrant uit Indië die momenteel Nederlands studeert. Dit artikel schreef hij oorspronkelijk in het Tamil en heeft hij zelf vertaald in het Nederlands. 

Hillary Clinton kan de allereerste vrouwelijke president van de VS worden. Gedurende de gehele campagne heeft zij zichzelf voorgesteld als een feministe. Is ze dat echt? Kunnen de vrouwen van de VS en de rest van de wereld trots op haar zijn als president?

Feminisme gaat niet alleen over geslacht. Het is een ideologie met een aantal principes. Die principes kunnen getoetst worden aan de politieke praktijk van Hillary Clinton in de afgelopen decennia als senator, First Lady, minister van Buitenlandse Zaken en als presidentskandidaat.

In deze analyse poog ik de toespraken, activiteiten, organisaties van Hillary Clinton te decoderen om haarzelf en haar beleid beter te begrijpen. Dat zal ons vertellen of binnenkort mogelijk een feministe president van de VS gaat worden of niet?

Directielid bij Walmart (1986-1992)

Hillary had een directiefunctie bij de Amerikaanse supermarktketen Walmart (1986-1992). Daar verdiende ze 18.000 dollar per jaar, met een bonus van 1.500 dollar voor elke driemaandelijkse bestuursvergadering die ze bijwoonde. In die periode heeft ze zo ongeveer 100.000 dollar verdiend.

Later heeft de Walton Family Foundation, de stichting van de familie Walton die eigenaar is van Walmart, tussen 1 miljoen tot 5 miljoen dollar geschonken aan de Clinton Foundation, de liefdadigheidsorganisatie van haarzelf en haar echtgenoot, president Bill Clinton. Hun meest recente bijdrage gebeurde in het vierde kwartaal van 2015. De familie Walton heeft onlangs ook 353.000 geschonken voor Hillary’s ‘ Democratic National Committee Victory Fund’. In ruil daarvoor heeft Clinton vaak de onderneming en haar activiteiten geprezen.

Toen ze minister Buitenlandse zaken was (2009-2013), lobbyde ze bij overheidsfunctionarissen in India om het beleid tegenover buitenlandse investeringen te hervormen om zo Wal-mart te bevoordelen. Later dat jaar nam ze leiders van Walmart mee op een reis naar Zuid-Afrika om hun toegang tot de consumentenmarkt van dat land te verhogen.

Vrouwen zijn in de meerderheid bij de werknemers bij Walmart. Ze worden er geconfronteerd met genderdiscriminatie, zeer lage lonen, ontkenning van vakbondsrechten en ga zo maar door. Ze protesteerden gedurende vele jaren tegen deze onrechtvaardigheid en het illegaal gedrag van Walmart. Clinton bleef zwijgen toen deze grootste distributieketen ter wereld een grote campagne voerde tegen de vakbonden die de werknemers vertegenwoordigen.

John Tate, vier jaar lang tegelijk met Clinton lid bij Walmart, leidde de anti-vakbondsinspanningen van het bedrijf. Zijn favoriete uitdrukking, zoals hij zelf heeft toegegeven: “Vakbonden zijn niets anders dan bloedzuigende parasieten die leven van de productieve arbeid van de mensen die voor hun levensonderhoud werken.” Clinton zweeg ook over alle anti-werknemers en anti-vrouw arbeidsreglementen van Walmart gedurende haar carrière als directeur en lobbyist van Walmart.

“Als aandeelhouder en directeur van ons bedrijf, ben ik altijd trots op Wal-Mart en wat we doen en de manier waarop we doen is beter dan wie dan ook.” Ze heeft Wal-mart daarentegen wel geprezen door te zeggen dat het bedrijf “inspanningen doet om de positie van meisjes en vrouwen te verbeteren.”

In plaats van te vechten voor de rechten van de vrouwelijke werknemers en hen te ondersteunen bij hun eisen zweeg ze als zogenaamde “feministe” maar genoot ondertussen wel van de voordelen als promotor van Walmart.

Clinton over leerkrachten

Toen haar echtgenoot Bill Clinton gouverneur van Arkansas was (1979-1981 en 1983-1992), had het Hooggerechtshof van de deelstaat vastgesteld dat de overheidsuitgaven voor onderwijs in arme wijken lager waren dan in de rijkere wijken. Het Hof beoordeelde dit als discriminerend en adviseerde de gouverneur en de wetgevende macht om dit op te lossen.

Bill Clinton vormde daarop een werkgroep met zijn echtgenote Hillary als voorzitter. Ze heeft toen een reeks onderwijshervormingen opgesteld. Die hervormingen werden officieus omschreven als “bedrijfsmatige onderwijshervormingen”. Ze wilde de uitgaven voor onderwijs niet verhogen maar wilde tegelijk ook geen slechte reputatie krijgen. Dus hervormde ze het onderwijs door naar het eindproduct, de resultaten van de leerlingen en studenten, te gaan kijken en niet naar de werkelijke problemen, niet naar de investeringen voor onderwijs (budgetten, infrastructuur, schoolboeken, materiaal, enzovoort).

Hillary zocht een reden om haar hervorming als noodzakelijk voor te stellen. Ze ging de leerkrachten bestempelen als de schuldigen van de situatie. Ze stond erop dat regelmatige tests zouden worden ingevoerd voor leraren, die volgens haar het onderwijs moesten verbeteren. Dat was voor haar de ‘hervorming’ van het onderwijs in de staat Arkansas.

De leraren van Arkansas waren toen de slechts betaalden van de VS, met een salaris van slechts 10.000 dollar per jaar, dat in sommige streken van Arkansas moest worden aangevuld met voedselbonnen van de overheid. Burgerrechtenorganisaties veroordeelden openlijk de lerarentoets, omdat vooral zwarte leerkrachten als gevolg van deze evaluatie het meest frequent hun baan zouden verliezen.

Hillary Clinton speelde echter een cruciale rol in het demoniseren van de leerkrachten van de openbare scholen, velen van hen Afro-Amerikaanse vrouwen, en zette zich ook in voor het ontmantelen van hun vakbonden. Het bleek een succesvolle seksistische en racistische tactiek die de de toon zette voor latere politieke debatten over onderwijs in het hele land. Docenten en studenten dwingen om resultaten te produceren is echter niet hetzelfde als het verbeteren van onderwijs of het rechtvaardiger maken.

Clinton en haar zwarte medeburgers

In 1990 steeg het werkloosheidspercentage onder de zwarte mannelijke bevolking tot een recordhoogte. Dit droeg bij tot een aanzienlijke toename van kleine misdrijven. In plaats van de oorzaak van die criminaliteit aan te pakken, heeft de regering van toenmalig president Bill Clinton een reeks wetten uitgevaardigd, de Crime Bill 1994, om zo strenge straffen op te leggen voor kleine vergrijpen.

Datzelfde wetsvoorstel verhoogde ook de belasting met 1% procent omwille van de kosten die de uitvoering van deze wetten met zich meebracht. Dat geld werd gebruikt om 100.000 nieuwe politiemensen in dienst te nemen en voor de financiering van nieuwe gevangenissen. Diezelfde Crime Bill bevatte ook richtlijnen om de doodstraf voor een breder scala aan misdaden toe te passen. Sindsdien is de opsluitingsgraad van de meestal werkloze arme zwarte bevolking van het land pijlsnel de hoogte ingegaan.

De wet van Bill Clinton was niet alleen gericht op kleine overtreders, maar werkte ook discriminerend ten opzichte van reeds opgesloten mensen. Miljoenen Amerikanen geraakten zo in een cyclus van armoede en wanhoop. Het maakte het gemakkelijker voor diensten van sociale woningen om onderdak aan iemand met een criminele geschiedenis te weigeren, inclusief aan personen die gearresteerd waren geweest maar niet veroordeeld.

Indien een lid of een kennis van een gezin zelfs maar een kleine misdaad had gepleegd, werd de hele familie gedwongen om hun huis te verlaten. Wanneer mensen werden vrijgelaten uit de gevangenis, hadden ze dus geen geld, geen baan en geen plek om te verblijven. Ze waren ook niet in staat om terug te keren naar hun familie, omdat die dan riskeerden uit hun huis te worden gezet.

Tegen het einde van het presidentschap van Bill Clinton in 2001 zaten meer dan de helft van de Afro-Amerikaanse mannen ouder dan 16 in de grote stedelijke gebieden opgezadeld met een strafblad en waren ze onderworpen aan gelegaliseerde discriminatie op de arbeidsmarkt, huisvesting, toegang tot onderwijs en elementaire publieke voorzieningen en zo veroordeeld tot een permanente marginale tweederangsstatus.

Sommigen beweren dat het oneerlijk is om Hillary Clinton te beoordelen voor het beleid van haar man jaren geleden. Hillary Clinton ondersteunde niet alleen de hele Crime Bill, maar heeft er ook actief campagne voor gevoerd. Ze nam ook actief deel aan het formuleren van deze wetten, iets was meestal niet het geval was bij vorige First Ladies.

In uitspraken heeft ze zwarte kinderen gelijkgeschakeld aan roofdieren. “Dit zijn geen bendes van kinderen meer. Dit zijn kinderen die we ‘superroofdieren’ kunnen noemen’, zonder geweten, zonder empathie. We kunnen praten over de redenen waarom ze uiteindelijk zo worden, maar eerst moeten we ze hier hard voor aanpakken.”

Door deze uiterst discriminerende wetten van president Bill Clinton zijn de VS vandaag het land met het hoogste percentage gevangenen van de bevolking, goed voor 25 procent van alle gevangenen ter wereld. Dat leidde op zijn beurt tot een zeer winstgevende privé- gevangenisindustrie en bijkomende lobby.

Vriendelijk tegenover apartheidsstaat Israël

Het Israëlisch-Palestijnse conflict is een al lang bestaande onopgeloste kwestie in het Midden-Oosten. De VN hebben over elke mogelijke oplossing die al ooit in de VN-Veiligheidsraad is voorgesteld hun veto gesteld. Het is heel duidelijk dat de VS Israël beschouwen als hun nauwste bondgenoot in het Midden-Oosten en dat het alle rechten van de Palestijnen ontkent.

President Obama wil niet het voorkomen hebben van enkel supporter te zijn Israël en probeert te laten uitschijnen dat hij een centrumpositie zou inhouden, wat niet waar is. In tegenstelling tot Obama,verbergt Hillary Clinton niet dat ze een openlijke medestander van Israël is. Ze ondersteunt alle acties, misdaden en plannen van Israël onvoorwaardelijk.

Zelfs in haar recente toespraak op de conferentie van de Amerikaanse lobbyorganisatie American Israel Public Affairs Committee, beloofde ze om “Israël met de meest geavanceerde verdedigingstechnologie te ondersteunen” en nodigde ze de Israëlische minister-president in het Witte Huis uit om haar te bezoeken in de eerste maand van haar presidentschap. Ze beloofde tevens de BDS-beweging, een zeer succesvolle campagne tegen de Israëlische apartheidsregering, te zullen bestrijden.

“Zoals ik vorig jaar schreef in een brief aan de hoofden van de grote Amerikaanse joodse organisaties, we moeten ons verenigen in de strijd tegen BDS. Als president zal ik een vaste verbintenis aangaan om om Israël te verzekeren dat ze haar kwalitatieve militaire suprematie kan handhaven. Uw (Israël) steun hielp ons onze veiligheids- en inlichtingendienstensamenwerking uit te breiden, het raketschild Iron Dome te ontwikkelen en hielp ons een wereldwijde coalitie samen te brengen om de zwaarste sancties in de geschiedenis aan Iran op te leggen en zo veel meer. “

“De VS en Israël moeten dichter bij elkaar komen dan ooit, sterker dan ooit en moeten meer dan ooit vastberaden zijn om te zegevieren tegen onze gemeenschappelijke tegenstanders en om onze gedeelde waarden te bevorderen.”

Clinton heeft nooit enige interesse getoond in het lijden van de miljoenen Palestijnen in en buiten Israël. Integendeel, ze steunde de apartheidsregering van Israël bij het aanvallen en vermoorden duizenden Palestijnen (vooral vrouwen en kinderen) in Gaza.

Clintons voetafdrukken in Honduras and Haiti

Honduras is het land met de hoogste aantal moorden in Latijns-Amerika en decennialang reeds heerst er extreme armoede. Toen de naar links leunende Manuel Zelaya in 2006 tot president werd verkozen, heeft hij een mensvriendelijk beleid, zoals gratis onderwijs voor alle kinderen, stijging van het minimumloon met 80 procent, gratis maaltijden voor 1,6 miljoen kinderen, gratis elektriciteit voor zeer arme mensen en uitgebreid stelsel van sociale zekerheid geïmplementeerd. Dit heeft ertoe bijgedragende armoede binnen een korte tijd te verminderen met 10 procent

Hij ondervond echter dat de oude mensonvriendelijke grondwet een grote barrière bleef voor de vooruitgang van het land. Die grondwet had al die jaren de belangen gediend van de rijke minderheid ten koste van de rest van de bevolking. Dus wilde hij weten met een referendum vaststellen of de mensen die grondwet wilden veranderen op een manier die hen meer ten goede zou komen .

De Hondurese burgers zouden over volgende vraag mogen stemmen: “Bent u voorstander van het installeren van een extra stembus bij de komende verkiezingen om een stem uit te brengen over de vraag om een constituerende vergadering bijeen te roepen om de nationale grondwet te wijzigen ?”

Dit initiatief heeft de aandacht van de VS getrokken. De Amerikaanse ambassade begon het gerucht te verspreiden dat president Zelaya de maximale presidentiële termijn in de grondwet wilde wijzigen om nog een mandaat als president te kunnen hebben.

Dat was niet zo, bovendien ging het referendum enkel over de beslissing om de grondwet te wijzigen, niet over welke wijzigingen dan zouden worden ingevoerd. Indien de bevolking het in het referendum eens zou zijn om de grondwet te veranderen, dan zouden effectieve wijzigingen aan de grondwet pas worden gestemd samen met de volgende presidentsverkiezingen, waaraan Manuel Zelaya toch niet zou kunnen deelnemen, omdat voor die presidentsverkiezingen nog altijd de oude grondwet zou gelden.

In juni 2009 werd democratisch verkozen president Zelaya afgezet door het leger. Hij werd onder schot gehouden gedwongen het land te verlaten in zijn pyjama. Zelfs de VS-ambassadeur in Honduras stuurde een bericht naar het ministerie van buitenlandse zaken – toen onder het bestuur van Hillary Clinton – waarin het die afzetting voorstelde als een staatsgreep.

“Het perspectief van de ambassade is dat er geen twijfel over bestaat dat de militairen, het Hooggerechtshof en het nationaal congres samengespannen hebben op donderdag 28 juni 2009, in wat een illegale en ongrondwettelijke coup vormt.”

Ook de VN en de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) noemden het een militaire coup, maar de minister van buitenlandse zaken Hillary Clinton weigerde namens de Amerikaanse regering dit een staatsgreep te noemenn. Alle ander landen ter wereld of in Latijns-Amerika eisten de terugkeer naar de democratie en de terugkeer van president Manuel Zelaya. Het was echter Hillary Clinton, die probeerde Zelaya te delegitimeren. Zij zette alle middelen in om snel nieuwe presidentsverkiezingen te organiseren zonder Zelaya. Deze verkiezingen werden georganiseerd door de coupplegers maar werden volledig geboycot door de tegenstanders van de staatsgreep in Honduras.

Uit de onlangs door WikiLeaks onthulde e-mails van Clinton over deze periode blijkt heel duidelijk dat ze probeerde te werken aan een beweging tegen president Zelaya en aan het verkrijgen van steun bij andere landen voor deze beschadigingsoperatie, door druk uit te oefenen op andere landen om de uitslag van de verkiezingen te aanvaarden, om afstand doen van de eis van de terugkeer van Zelaya en om te stoppen dit een staatsgreep te noemen.

“We hebben een strategie gepland om de orde te herstellen in Honduras en ervoor te zorgen dat vrije en eerlijke verkiezingen snel en rechtmatig kunnen worden gehouden, wat de terugkeer van Zelaya zou vermijden”

Na de verkiezingen, reisde ze naar de nieuwe president Lobo: “Wij denken dat Honduras belangrijke en noodzakelijke stappen, die de erkenning en de normalisering van de betrekkingen verdienen, heeft gezet. Ik heb zojuist een brief gestuurd naar het Congres van de VS waarin wordt meegedeeld dat we de hulp aan Honduras zullen herstellen. “

Sindsdien wordt Honduras gemilitariseerd gehouden, werden honderden inheemse leiders vermoord, vissers gedwongen uit begonnen visserijprojecten te stappen, land van boeren met geweld afgenomen, en allerlei activisten berecht en gedood. Tussen 2010 en 2014, werden 101 milieuactivisten vermoord in Honduras.

In maart 2016 haalde Berta Caceres, de met de Goldmanprijs bekroonde inheemse leider en milieuactivist, uit naar Hillary Clinton over haar rol in de staatsgreep. Berta werd een week na haar toespraak in haar huis doodgeschoten door een gewapende groep. Vandaag is Honduras de moordhoofdstad van de wereld. Femicide (het percentage vrouwen dat wordt gedood omwille van hun geslacht) was al hoog en is nog gestegen . elke 16 uur wordt tenminste 1 meisje gedood in Honduras.

Na de verwoestende aardbeving van 2011, had Hillary Clinto, toen minister van buitenlandse zaken, voormalige hiphopster Michel Martelly naar voor geschoven bij de verkiezingen in Haïti . Hij staat staat bekend voor zijn banden met de gewelddadige dictatuur van de Duvaliers. Ondanks meerdere beschuldigingen van verkiezingsfraude en slechts 25 procent opkomst, dreigde oefende Hillary Clinton met het wegvallen van Amerikaanse en internationale hulp, als toenmalig Haïtiaans president René Préval de resultaten niet zou te aanvaarden .

Tijdens zijn vier jaar in functie, heeft Martelly sindsdien nooit parlementaire verkiezingen gehouden en liet hij geen opvolger na toen hij aftrad. Er zijn een enorm aantal beschuldigingen van verkrachting, moord en drugshandel tegen medewerkers en vrienden van Martelly. Vijf jaar na de verwoestende aardbeving in Haïti blijft het land worstelen met zodanige armoedecijfers dat veel mensen het land ontvluchten naar de Dominicaanse Republiek, waar ze vaak worden gedetineerd en gedeporteerd.

Vrouwen worden het eerst en het hardst getroffen door het onvermogen van het land om orde op zaken te stellen. Hillary Clinton gebruikte deze harde realiteit van Haïti en lobbyde om ervoor te zorgen dat Haïtiaanse vrouwen, die zwoegen in kledingfabrieken, geen verhoging van het minimumloon zouden krijgen, omdat dit tegen Amerikaanse zakelijke belangen inging. Uit WikiLeaksdocumenten blijkt immers dat ze in 2009 heeft samengewerkt met onderaannemers voor kledingmerken Hanes, Levi’s en Fruit of the Loom om zich te verzetten tegen de verhoging van het minimumloon voor Haïtiaanse werknemers.

Tegen vrede

Als we kijken naar haar standpunten over de verschillende oorlogen en conflicten, bemerken we dat ze zich altijd heeft verzet tegen vrede en onderhandelingen. Toen ze minister van Buitenlandse Zaken was, bemiddelde ze voor verkoop van wapens. De cijfers van Amerikaanse wapenverkoop stegen tot een recordhoogte van 66.300.000.000 dollar in 2011. De meeste van de deals werden gemaakt met Golfstaten.

In Afghanistan pleitte ze voor een herhaling van de surge (verhoogde troepeninzet) zoals in Irak. Toen Amerikaans opperbevelhebber in Kaboel generaal Stanley McChrystal midden 2009 aan president Obama vroeg om 40.000 meer troepen te sturen om de Taliban te vechten, hadden een aantal topleden van zijn regering, waaronder vice-president Joe Biden, daar bezwaar tegen. Hillary Clinton meende dat de Amerikaanse bevolking het geduld had verloren met een conflict dat al te lang had gesleept en steunde McChrystal om nog meer troepen te sturen dan was gevraagd.

Hillary Clinton verleende ook haar politieke dekking voor de uitbreiding van de droneoorlogen in Pakistan en Jemen. Haar juridisch topadviseur, Harold Koh, zei in een toespraak van 2010 dat de regering niet alleen het recht had om mensen vast te houden zonder enige vorm van proces in Guantanamo Bay, maar ook het recht had om ze overal ter wereld te doden met onbemande vliegtuigen.

In 2012 werkte ze samen met CIA-directeur David Petraeus aan het bevorderen van een Amerikaanse georganiseerd en getraind huurleger in Syrië. Petraeus had met weinig succes enorme hoeveelheden geld gestoken in de opleiding van Iraakse en Afghaanse soldaten, maar dat weerhield hem en Hillary niet van het zoeken naar een vergelijkbaar project in Syrië.

Samen voerden ze campagne voor meer directe en agressieve Amerikaanse steun aan de rebellen, een plan dat werd ondersteund door vooraanstaande Republikeinen als John McCain en Lindsey Graham.

Haar idee kon geen enorme steun krijgen in het Witte Huis, als gevolg van de eerdere mislukkingen en het verlies van de goede naam van de VS door soortgelijke oorlogen in Irak en Afghanistan. Ze wacht nu op meer macht die er kan komen als president.

Als minister van Buitenlandse Zaken maakte zij ook gebruik van alle mogelijkheden om bestaande conflicten in de wereld te verergeren. In juli 2010 bezocht ze de gedemilitariseerde zone in Zuid-Korea met minister van Defensie Robert Gates om de zestigste verjaardag van het begin van de Koreaanse oorlog te herdenken. Clinton had van deze gelegenheid gebruik kunnen maken om op te roepen voor een vredesverdrag en een proces van verzoening tussen de twee Korea’s. In plaats daarvan stelde ze dat de Amerikaanse militaire aanwezigheid in Korea in de voorbije decennia het huidige succesvol resultaat had geleid, een verklaring moeilijk te rijmen met zestig jaar ononderbroken vijandelijkheden.

President Obama’s claim van twee buitenlandse beleidsprestaties, zijn de Irandeal en de baanbrekende opening met Cuba. Beide deals werden tegengewerkt door Hillary Clinton. Ze was zelfs de belangrijkste reden voor de vertraging van deze twee deals. Toen ze eenmaal weg was uit haar post van minister van Buitenlandse Zaken, werden deze deals alnsog ondertekend.

Nu beweert ze dat de deal met Iran opnieuw zal worden geëvalueerd en zeer waarschijnlijk worden geannuleerd, als ze president wordt.

“Ik geloof niet dat Iran onze partner is in deze overeenkomst.”

“Dat zal niet werken als ik in het Witte Huis ben. “

Als senator ondersteunde ze de Irak-oorlog van George Bush. Als minister van Buitenlandse Zaken ondersteunde ze escalatie van de oorlog in Afghanistan, leverde ze wapens aan terroristische groeperingen in Libië, dwong ze president Obama om alle terroristische en rebellengroepen in Irak en Syrië te steunen en versterkte ze de politieke banden met dictaturen in de wereld voor Amerikaanse economisch gewin.

Harde aanpak van op jonge immigranten

Hillary Clintons standpunt over immigratie en in het bijzonder voor kinderen is bijzonder hard. Zij drong er op aan dat het uitzetten van de kinderen een “verantwoordelijke boodschap” zou zenden aan Centraal-Amerikaanse families en hen zou weerhouden om hun kinderen nog naar de VS te sturen.

Hillary Clinton zei toen: “We moeten een duidelijke boodschap sturen, alleen maar omdat je kind over de grens geraakt, betekent dat niet dat je kind het recht krijgt om hier te blijven”

Favoriet kandidaat van Wall Street

“Wat we elk vaak moeten doen in Amerika … is het kapitalisme redden van zichzelf.” Hillary Clinton

Volgens een analyse in de Wall Street Journal, hebben minstens zestig bedrijven die het ministerie van Buitenlandse Zaken lobbyden tijdens haar ambtstermijn als minister van buitenlandse zaken meer dan 26.000.000 dollar geschonken aan de non-profit Clinton Foundation. Bovendien, vierenveertig van deze bedrijven hebben extra donaties gemaakt van in totaal 3.200.000.000 dollar aan het Clinton Global Initiative, één van de uitlopers van deze stichting.

Hillary Clintons ambtstermijn als minister van Buitenlandse Zaken, was een doorlopende geschenkenregen aan veel van ‘s werelds grootste multinationals, maar was absoluut niet gunstig voor werkende mensen. Ze lobbyde voor antisociale verdragen met landen, waar arbeiders al hard moeten vechten voor hun levensonderhoud.

Tijdens haar termijn als minister in 2008, verzette ze zich eerst tegen het voorgestelde vrijhandelakkoord met Colombia. Ze uitte toen haar bezorgdheid over het geweld tegen vakbonden en werknemers. Twee jaar later, nadat de Canadese petroleumgigant Pacific Rubiales miljoenen dollars gegeven had aan de Clinton Foundation, draaide ze haar standpunt daarover om. Pacific Rubiales heeft vestigingen in Colombia. Organisaties voor mensenrechten en arbeidsrechten identificeerden Pacific Rubiales als de voornaamste aanstichter van anti-arbeidersacties en protesteerden tegen bedreigingen, aanvallen en zelfs moorden op vakbondsleden die onverminderd werden voortgezet, een duidelijke schending van de overeenkomsten in het handelspact met Colombia.

Nu is Columbia is het land met het hoogst aantal moorden op vakbondsleiders en vakbondsleden in de wereld. Zelfs dan, verklaarde Hillary Clinton als minister van Buitenlandse Zaken Hillary herhaaldelijk dat het land voldoet aan mensenrechtennormen en liet ze ook nooit onderzoek doen naar de beschuldigingen tegen Pacific Rubiales.

Hillary Clinton heeft meer geld ontvangen van bedrijven in Wall Street bedrijven elke andere kandidaat in de verkiezingen van 2016. De hoofden van Goldman Sachs, Morgan Stanley, JPMorgan Chase en Bank of America ondersteunen allen haar kandidatuur. Vijf van haar top tien donoren voor 2016 zijn financiële dienstverleners.

In de afgelopen twee decennia hebben Bill Clinton en Hillary Clinton meer dan 1 miljard dollar campagnedonaties gekregen van Amerikaanse bedrijven en corporate executives. De sector van de financiële dienstverlening was daarin de grootste bron van fondsen was.

In 2013 heeft ze drie betaalde toespraken gegeven voor 675.000 dollar bij Goldman Sachs. Die toespraken weerspiegelden haar neoliberale, pro-zakelijke ideologie die totaal tegengesteld is aan het beeld dat ze probeert te portretteren tijdens haar presidentiële campagne.

“Ik vertegenwoordig u allen voor acht jaar (toen Bill Clinton president was)”

“In 2008 (tijdens de economische ineenstorting) deed ik alles wat ik kon om ervoor te zorgen dat Wall Street het goed bleef doen”.

“Diegenen die in Wall Street werken zijn in staat om alle problemen op te lossen ” en “het is niet voor de overheid om het te doen”

Daarom is het heel duidelijk dat ze de uitgesproken favoriet is van al deze Wall Street big business reuzen die voor miljarden en miljarden dollars het gewone Amerikaanse volk hebben bedrogen. Diezelfde bedrijven maakten miljoenen mensen dakloos en hopeloos. Het is een publiek geheim, maar ze wil het niet bekennen in dit verkiezingsjaar, dat ze veel dichter aanleunt bij deze frauduleuze bedrijven dan bij de Amerikaanse middenklasse.

Als ze president wordt dan zal dat dus goed nieuws zijn voor deze Wall Street bedrijven. Het zal echter leiden tot een aantal economische crisissen en bailouts met het geld van de gewone mensen en het aantal daklozen zal nog met miljoenen verhogen.

Libië en Syrië in het verderf gestort

Libië is in puin vandaag. Het is omwille van de oorlog en bombardementen, waarin de VS en andere landen direct betrokken waren. President Obama was er niet happig voor om een een nieuwe oorlog te starten in het Midden-Oosten maar Hillary Clinton oefende druk op een omzichtige Obama om samen met Frankrijk en Groot-Brittannië toch deel te nemen aan de oorlog.

Vice-president Biden, nationale veiligheidsadviseur Tom Donilon en minister van Defensie Robert Gates, waren onder meer tegen deelname aan de oorlog.Talrijke regeringsambtenaren zeggen dat haar agressieve houding de voornaamste reden was dat er toch beslist werd om toch voor oorlog te kiezen, een beslissing die in de nationale veiligheidsraad van de VS genomen werd met 51 voor en 49 tegen.

Kadhafi’s zoon Seif wilde onderhandelen over een wapenstilstand met de Amerikaanse regering en het openen van communicatie met de militaire leiding van het Amerikaanse leger. Hillary kwam echter tussenbeide en beval het Pentagon om te stoppen met te praten met het Kadhafi-regime.

Later deed de Libische regering een nieuwe poging om te onderhandelen via een tussenpersoon, de Amerikaanse zakenman en voormalig US Navy officer Charles Kubic. Volgens Kubic had generaal Carter Ham, hoofd van AFRICOM, ingestemd om deel te nemen aan deze inspanning om de oorlog te stoppen.

Kadhafi stelde een bestand van 72 uur voor en zei ook dat hij zou aftreden en een overgangsregeling mogelijk maken als de sancties tegen hem opgeheven worden en zijn familie en hemzelf een veilige aftocht werd gegarandeerd. Maar Hillary Clinton wilde een echte oorlog in Libië.

De zeven maanden van NAVO-bombardementen vernietigden effectief de overheid in Libië en lieten een politiek vacuüm na. Een groot deel van dit vacuüm is ingevuld door extremistische groeperingen. Miljoenen Libiërs leven vandaag zonder een formele regering. De internationaal erkende regering controleert alleen het oostelijke deel van het land. Wedijverende extremistische islamitische groeperingen hebben een groot deel van het land in beslag genomen.

Benghazi, een ooit bloeiende stad, is nu een ruïne. Ansar al-Sharia, een fundamentalistische Salafimilitie die wordt aangeduid als een terroristische organisatie door de VS, controleert nu grote delen van het land. ISIS heeft in Libië haar grootste zogenaamde “kalifaat” buiten Irak en Syrië. Duizenden Libiërs zijn gedood en deze gewelddadige chaos heeft een stroom van vluchtelingen aangewakkerd.

Honderdduizenden Libische burgers zijn gevlucht, vaak op gevaarlijke smokkelboten. De VN schatten dat meer dan 400.000 mensen zijn ontheemd. Een onsamenhangende vredesproces, bemiddeld door de VN en andere landen, sleept aan. Er zijn geen tekenen van een spoedige beëindigen van de oorlog.

Hillary Clinton leerde geen lessen uit haar fouten in Libië. Integendeel pleit ze voor meer agressie tegen Syrië en Iran. Ze toont zo alleen maar verder aan dat ze een oorlogshavik is. Sinds de dood van Kadhafi zijn sindsdien de rechten van de Libische vrouwen teruggedraaid voor decennia.

Opgemerkt dient te worden dat de leider van de Libyan Islamic Fighting Group (LIFG) – Abdelhakim Belhadj – een groep die steun kreeg met luchtaanvallen van de NAVO, later samen op de foto stond met John McCain en Lindsey Graham, toonaangevende oorlogsstokers uit Washington. Deze man leidt nu ISIS in Libië

Hillary was ook centraal in de “Vrienden van Syrië” groep – als er ooit een meer ironische naam was dan deze – die pleiten voor de gewelddadige omverwerping van president Bashar al-Assad. Hillary Clinton dringt aan op rechtstreekse oorlog tegen Syrië om Assad en de regering omver te werpen, juist zoals ze deed in Libië.

Besluit

Presidentskandidaten in Amerikaanse verkiezingen pikken altijd een “Unique Selling Point” op voor hun campagne. In 2008, toen Obama kandiadaat was dat voor hem het  feit dat hij de “eerste zwarte president” was, maar de toestand van de zwarte Amerikanen is niet één jota verbeterd in de afgelopen 8 jaar.

Nu komen ze met het idee van “de eerste feministische en de eerste vrouwelijke president ” die echter evenmin van plan is om de hele vrouwelijke bevolking in de VS vooruit te helpen .

Hillary Clintons presidentschap zou een symbolisch doorbreken van het glazen plafond zijn voor vrouwen in de VS, maar het zal waarschijnlijk niet het doorbreken problemen van de problemen van de vrouwelijke bevolking in de strijd voor hun levensonderhoud.

Haar steun voor de privé-gevangenissen, haar anti-arbeidsbeleid, haar pro-zakelijke beslissingen, haar enthousiasme voor oorlog maakt het leven van miljoenen vrouwen en kinderen alleen maar harder om dragen.

Feminisme is niet alleen bezorgdheid tonen voor de top 1 procent vrouwen, dat is elitarisme. Haar beleid wordt niet alleen gekenmerkt door dit soort elitarisme, maar ook door oorlogszucht.

Zoals ze zelf verklaart, zou ze graag binnenvallen en tussenkomen in elk ander land en er chaos creëren. “Amerika, op zijn best, is een probleemoplossende natie. We blijven om te renoveren en de wereldwijde orde te verdedigen “

Als minister van Buitenlandse Zaken heeft Hillary CLinton al veel schade aangericht in Palestina, Libië, Syrië, Honduras, Haïti en zo vele andere landen. Van de Amerikaanse gevangenissen tot Honduras, tot Irak, tot Palestina, aan Hillary Clinton kleeft het bloed van duizenden vrouwen.

Hoe kunnen we haar dan accepteren als een feministe?



Content

take down
the paywall
steun ons nu!