Het werd een
kleurrijke, maar zwaarbeveiligde mars met heel wat politie en
militairen. De slogans tegen terrorisme overheersten. Er waren
opmerkelijk veel jongeren uit Tunesië en de andere Maghreblanden.
Ook een grote Palestijnse delegatie was van de partij.

Door
de aanhoudende regen – volgens de Tunesiërs een teken van geluk –
en de gewijzigde route kwamen heel wat betogers pas later aan. Zo
werd het een gespreide groep die naar het Bardo Museum trok.
Tientallen betogers hielden daar een groot wit doek met vredesteken
omhoog, waar iedereen een boodschap op kon schrijven.

Awatif is leerkracht in het lyceum in Tunis. Ze is samen met haar zoon op de betoging.

Awatif: ”Ik ben altijd van de partij als het gaat over mijn vrijheid, mijn land en alles wat sociaal is. We blijven strijden voor een goede transitie van ons land, want het proces is nog steeds bezig. Positief is dat we meer vrijheid hebben, ook vrijheid om onze mening te uiten. Dat het Forum hier kan gehouden worden, geeft een enorme boost aan de sociale bewegingen.”

Obstakels

“Maar het resultaat is nog niet helemaal wat we verwachten. Er zijn heel wat obstakels op de weg. Naast de economische problemen is er het integrisme en terrorisme waar de regering nog geen antwoord op heeft.”

“Op economisch vlak laten de beloftes lang op zich wachten. De levensduur stijgt alsmaar terwijl onze lonen sinds de revolutie amper aangepast werden. Met mijn salaris als leerkracht kom ik moeilijk rond. De middenklasse is er alleen op achteruitgegaan.”

“De afgelopen maanden waren er veel stakingen in verschillende sectoren, net omdat de regering haar beloftes niet nakomt. We hebben lang geduld uitgeoefend om de vreedzame overgang van ons land en de installatie van de nieuwe grondwet een kans te geven en nu verwijt men ons dat we te laat komen met onze eisen.”

Terrorisme

“We moeten ons verenigen tegen het terrorisme. De overheid moet eerst en vooral de werkloosheid aanpakken, meer investeren in vormingscentra voor jongeren. Heel veel jongeren maken hun studies niet af. De verwaarlozing van ons publiek onderwijs speelt daarin een grote rol.”

“Privéscholen schieten als paddenstoelen uit de grond terwijl de overheid amper investeert in onderwijs. Dit is een bedreiging voor de democratisering van ons onderwijs. En dat speelt jammer genoeg helemaal in de kaart van het neoliberaal beleid van onze regering.”

Tamar en Sahar zijn twee van de honderden Tunesische studenten en vrijwilligers op het WSF.

Tamar: “We zijn hier vandaag omdat we solidair zijn en opkomen voor ons Tunesië. We willen de wereld tonen dat we een land zijn van peace and love. Ons land is geen terroristenland. Het is hartverwarmend om de hele wereld hier op de betoging vertegenwoordigd te zien.” 

Sahar: “We zijn allemaal vrijwilligers op het Forum omdat we geloven dat een andere wereld mogelijk is, ook voor ons land.”

Tamar: “De veranderingen zijn nog niet waar mensen op hoopten, maar het gaat geleidelijk wel vooruit. Het eindresultaat kunnen we nog niet beoordelen. Er is alvast meer vrijheid en dat is belangrijk. We moeten als burgers allemaal samen aan een beter Tunesië werken. Een Tunesië waar werk is én respect.”

Donatienne en Luc komen uit België en werken voor het de christelijke vakbond CSC in Wallonië.

Donatienne: “We vinden het belangrijk om hier als vakbond te zijn, omdat we constant op zoek zijn naar alternatieven om de actuele problemen aan te pakken. We willen hier samen met de andere sociale bewegingen uit de hele wereld op zoek gaan naar die alternatieven.”

“We organiseren samen met de Tunesische vakbond GTT een reeks workshops rond sociale zekerheid, recht op gezondheid, de situatie van werknemers in callcenters en een aantal infosessies rond de vrijhandelsakkoorden. Het behoud van de sociale zekerheid staat voor ons centraal. Het is een campagne die we onlangs in België gestart zijn samen met een aantal ngo’s. Daarnaast lanceren we voorstellen rond rechtvaardige fiscaliteit als oplossing voor de huidige crisis.”

Luc: “De Tunesische vakbond GTT heeft een belangrijke rol gespeeld in de vreedzame transitie van het land. Het was een unificator tussen de verschillende partijen, de mensen en sociale bewegingen. We kunnen van hen veel leren. Hoe we zelf de strijd kunnen aangaan en doorzetten tot het einde.”

Abdullah komt uit Marokko en heeft een organisatie opgericht voor waardig wonen voor iedereen. Zijn organisatie maakt deel uit van een internationaal netwerk ‘Alliance International des Habitants’.

Abdullah:“In Marokko zijn heel wat sloppenwijken waar mensen nog steeds in onmenselijke omstandigheden leven. We hebben een project opgestart dat ijvert voor steden zonder sloppenwijken maar de overheid heeft er nog geen werk van gemaakt. Er is nog een lange strijd nodig om alle sloppenwijken te transformeren in waardige leefomgevingen. We organiseren er morgen een workshop over.”

Gatsy is samen met een 200-tal activisten naar Tunis gekomen vanuit Gabes, een stadje in het zuiden van Tunesië.

Gatsy: “In onze stad Gabes heeft een chemische fabriek in dertig jaar tijd de fauna en flora volledig vernietigd. Veel mensen worden opgezadeld met kankers en dat heeft voor veel misvormde baby’s gezorgd. De fabriek stoot niet enkele giftige gassen uit, maar dumpt ook haar chemische afval in de zee vlakbij. Onze stranden zijn niet meer begaanbaar en in zee is geen vis meer te vinden.”

“Gabes was vroeger een heel mooie stad met zuiver bronwater, mooie stranden. De bergen en de woestijn zijn vlakbij. Voor de komst van de fabriek was het een topbestemming voor toeristen. Alle organisaties in Gabes hebben zich verenigd in de strijd tegen deze vervuilende fabriek. We doen het voor onze kinderen. Maar het is een heel moeilijke strijd, omdat er veel belangen mee gemoeid zijn en het zorgt bovendien voor heel wat tewerkstelling. Maar we willen werk dat onze leefomgeving níet vervuilt.”

“We hebben al heel wat betogingen georganiseerd in onze stad en Tunis maar de overheid luistert niet. Toch moet er oplossing komen zodat de vervuiling aangepakt wordt en er geen chemisch afval gestort wordt in de zee.”

Adil is gepensioneerde en militant van de vakbond GTT.

Adil: “We hebben samen met “Ligue Tunisien Des Droits de l’homme”, advocaten en de Unie van werkgevers de nationale dialoog op gang gebracht. Die leidde tot een consensus en gaf vorm aan de nieuwe grondwet. Het was een moeilijk proces dat bloed, zweet en tranen heeft gekost, maar we zijn erin geslaagd om in Tunesië een burgeroorlog te vermijden.”

“Op gebied van vrijheid van meningsuiting en vrouwenrechten hebben we zeker vooruitgang geboekt. Maar we hebben er vooral voor gezorgd dat Tunesië een lekenstaat blijft, ondanks alle pogingen om de sharia in de grondwet te sluizen.”

“Als vakbond zijn we nooit helemaal tevreden. Het overgangsproces heeft nog heel wat uitdagingen. De grootste is de aanpak van de werkloosheid bij jongeren en de aanpak van de levensduurte. En wat nu echt nodig is, is een transparante overheid die het vertrouwen met de burgers kan herstellen.”

“De internationale solidariteit is voor ons erg belangrijk om de veranderingen te consolideren. Zo moet een deel van onze schulden kwijtgescholden worden zodat Tunesië opnieuw kan ademhalen en haar economische problemen zelf kan aanpakken.”