‘De werknemers blijven niet het gelag betalen!’ kopt de ‘De Nieuwe Werker’ (ABVV- ledentijdschrift) in de oproep voor de manifestatie van 21 februari.  Aanleiding tot ongenoegen en verontwaardiging is er voldoende. De aangekondigde loonstop, aanpassingen aan het indexmechanisme, inperking van de vrije onderhandelingen, vraag naar meer flexibiliteit,… zijn voldoende redenen voor iedere werknemer om op straat te komen.

De vraag die velen zich echter stellen is ‘zal een manifestatie in Brussel de regering op andere gedachten kunnen brengen?’ Wie het sociaal overleg volgt moet vaststellen dat de verworvenheden voor de werknemers en uitkeringsgerechtigden er de laatste jaren niet op verbeterd zijn. Integendeel. De lonen voor arbeiders en bedienden zijn de laatste jaren nauwelijks gestegen en dat in schril contrast tot de fenomenale winsten van sommige bedrijven en de ontslagvergoedingen van sommige CEO’s. Het indexmechanisme is al reeds zodanig gedevalueerd dat de koopkracht niet meer wordt behouden. De vraag naar flexibiliteit door interimcontracten, ongelimiteerd aantal overuren, anualisering van de arbeidstijd en verhoging van de brugpensioen leeftijd,… maakt werken anno 2013 er niet beter op. Tegelijkertijd kan iedereen vaststellen dat winstgevende bedrijven de deuren sluiten, na incassatie van overheidssubsidie. Deze neerwaarse spiraal waarin de sociale verworvenheden zich bevinden is dus niet nieuw maar is al een 20-tal jaren bezig.

De oorzaak moet dan ook niet bij de slecht lopende onderhandelingen rond het interprofessioneel akkoord of bij de ‘groep van 10’ worden gezocht.  Het zou erg kortzichtig zijn indien werknemers van mening zouden zijn dat een betere onderhandelingspositie, door een geslaagde actie op 21 februari, verdere afbouw van sociale rechten kan voorkomen. Zolang het beleid, zowel Europees nationaal als regionaal, blindelings het dictaat van enkele multinationals blijft volgen zal de welvaart voor de meeste wereldburgers, op uitzondering van enkelen, dalen i.p.v. stijgen. Eén of meer  manifestaties en het behoud van het gekende overleg zullen het tij niet doen keren. Enkel een bredere beweging die opkomt voor het eigen belang van de werkende kan hierin slagen. En dan nog alleen wanneer zij gesteund wordt door een politieke klasse die kiest voor een sociaal beleid i.p.v. het neo-liberale gedachtegoed.