Zondagavond laat, vanaf zowat een uur nadat president Erdo??an de overwinning in de verkiezingen had opgeëist, waren er in de verte dan toch wat toeterende auto’s en ander straatlawaai te horen in Ankara. Deze nacht bevestigde de kiescommissie ook de overwinning van het huidige staatshoofd, evenwel zonder een stemmenpercentage op te geven. De oppositie protesteerde dan ook. Volgens Muharrem ??nce en zijn partij CHP, en ook volgens de HDP heeft staatspersagentschap Anadolu bewust een verkeerd beeld opgehangen door selectieve cijfers te gebruiken. Er zou minstens een paar procentpunten verschil zijn tussen de cijfers van Anadolu en de werkelijkheid.
Ik begon gisteren(*) met het openbaar vervoer aan mijn tocht. Ankara is immers te groot om te voet tot ver genoeg buiten het centrum te geraken om te liften (dat zou me vijf à zeven uur gekost hebben). Na een bus, een stuk met de metro (heerlijk, die airconditioning!) en nog een bus kon ik beginnen liften. Ditmaal werd ik eindelijk eens meegenomen door een vrachtwagen. Die rijden weliswaar trager dan gewone auto’s, maar voor lifters zijn ze interessant omdat ze je vaak voor een lange rit meenemen. Dat was nu niet anders: met twee opeenvolgende vrachtwagenlifts geraakte ik van net buiten de grote ring van Ankara ruim vierhonderd kilometer verder, tot in ??zmit/Kocaela(**).
De tweede vrachtwagenchauffeur, Kemal (schuilnaam), was een man van zowat halfweg de dertig met een beginnend buikje. Hij bestuurde zijn truck op kousenvoeten en ging er duidelijk heel erg zorgvuldig mee om: de cabine was brandschoon van boven tot onder. Kemal was ook een politieke enthousiasteling. Hij begon zelf over de verkiezingen. Hij wilde weten of ik het gevolgd had en of ik blij was met de uitslag. Dat was net wat ik hem had willen vragen, dus ik legde uit dat ik neutraal was en kaatste de vraag terug. Hij was heel blij met de uitslag, zei hij, en dat hij natúúrlijk op Erdo??an gestemd had. “Waarom?” was mijn logische vraag. “Erdo??an is een goede leider, hij maakt Turkije sterk!” antwoordde de man. Hij toonde me vol trots een foto van zijn ingevulde stembrieven (foto bovenaan). Ik vroeg hem of de lonen in de transportsector goed zijn in Turkije. Ja, daar was hij wel tevreden mee. “En de belastingen? Zijn die niet te hoog?” “Ja, die zijn wel aan de hoge kant”, vond Kemal toch ook.
Die avond raakte ik op een terras voor mijn hotel in ??zmit in een gesprek verwikkeld met ??rfan (schuilnaam), een Koerd die voor een buitenlands transportbedrijf werkt. Ook hij had op Erdo??an gestemd en was daar trots op. “Waarom heb je niet op Selahattin Demirta?? gestemd? Is de HDP dan niet de partij voor de Koerden?” vroeg ik hem. “Nee nee, Erdo??an is de enige die iets voor de gewone Turken doet. Hij heeft gezorgd voor vernieuwing van de wegen, bruggen, treinsporen, gebouwen, … Alle infrastructuur heeft Erdo??an opnieuw opgebouwd! Zo zorgt hij er trouwens ook voor dat iedereen werk heeft in Turkije. In Amerika zijn er veel daklozen, maar in Turkije zal je er niet één vinden!” beweerde ??rfan bij hoog en bij laag.
“Die openbare werken doet hij toch met het geld van de mensen, niet?” vroeg ik hem. “Zijn de belastingen in Turkije dan niet te hoog?” “Nee nee, die zijn ongeveer hetzelfde als in Europa”, vond ??rfan daarover. “Erdo??an verdient het om president van Turkije te zijn, hij is een echte leider! Hij verdient ook de extra bevoegdheden die hij nu krijgt met de nieuwe Grondwet. Ik ben er zeker van dat hij die goed zal gebruiken en dat Turkije en het Turkse volk er wel bij zullen varen. Hij zal Turkije nog beter maken dan het al is! Turkije is al het beste land ter wereld, maar Erdo?an zal het nog beter maken!”
Het leek me een goed idee om met die nationalistische noot de avond af te sluiten. Dit soort ongenuanceerd nationalisme vind je trouwens overal in Turkije terug. Turken zijn over het algemeen fanatiek op twee vlakken: nationalisme en voetbal. Toch vond ik het enigszins verbazend om dit uit de mond van een Koerd te horen te krijgen.
_____________________________________________________________________________
(*) Dit stuk verschijnt een dag later dan gepland vanwege een bizar probleem met het wifinetwerk in mijn hotel in ??zmit. Met de gsm kon ik wel online, met de laptop wilde het niet lukken, ook niet met de hulp van de receptie.
(**) Toen ik tien jaar geleden voor het eerst in Turkije was had die stad ook al twee namen. Dat is blijkbaar niet veranderd, al is het me nog steeds niet duidelijk waarom dat zo is. Mijn beste gok is dat Kocaela de provincie is en ??zmit de hoofdstad daarvan, en dat ze de provinciehoofdstad (soms) ook naar de provincie noemen (misschien omdat veel provincies net genoemd zijn naar de hoofdstad ervan?).
