Opiniërende Bijdrage op St. Jan de Doper    (24 juni 2016)

De laatste tijd kreeg ik verscheidene keiharde getuigenissen van medemensen die een sterke band hebben met eigen landschap, taal, geschiedenis. Over de last van het samenleven met wie van ver komt. Met wie als mens een bundel wortels koestert die voor een deel heel anders zijn. Ik zal veel vrienden en lezers verrassen met de manier waarop ik deze knoop doorhak.  Ik probeer elke partij recht te doen en geef vernieuwende suggesties.

De kritische vraag die de druppel werd die de balans voor mij deed doorslaan, kwam er gisteren van een volger op facebook naar aanleiding van mijn opvallende, standvastige diepe geloof in de waarde van wat ik zelf graag mag noemen, etnische contacten De vraag gaat als volgt:

“Immigratie van moslims, blijft u volharden dat dat een verrijking is voor het westen ?? De meerderheid van de moslims zijn inderdaad niet slecht, maar het probleem is dat ze zich nooit maar dan ook nooit zullen aanpassen, een paar uitzonderingen niet te na gesproken (…)”

De vraagsteller bracht vervolgens eerlijk een voorbeeld uit eigen vriendenkring om zijn negatieve stelling body te geven. Deze casus:

In Tienen, (een leuk provinciestadje in het achterland van Leuven), ontstaat momenteel beroering nadat de moslimgemeenschap een vraag heeft gesteld om tijdens de zwemles in klasverband Arabische muziek te laten horen.

Mijn vriendin die deze les moet geven, zeg mij, ik neem ontslag als die vraag aangenomen wordt.En ik heb daar alle begrip voor. [Te veel is te veel. Dit gaat er ver over].”

 

Well… Het is zeer dubbel! Ambivalentie troef. We ontkomen niet aan het “enerzijds/ anderzijds” dat Rik Torfs veel van zijn volgers heeft gekost. Ik begrijp dat vooreerst zelf zeer goed, die vraag van de ouders van die ingeweken Belgen.

 Allicht komt die er omdat publiek zwemmen, en dan nog m/v gemengd, voor hun kindjes in hun culturele context altijd al een hele opgave is. Zaken die het lichaam aangaan, dat zit letterlijk dicht op het vel.

Je moet in deze context bijvoorbeeld ook begrijpen dat de grote reden waarom de laatste jaren de dracht van de hoofddoek (chador) opkomt, gewoon is omdat al die families al die jaren daarvoor zich geschaamd hebben. Zich verdrukte minderheid hebben geweten en gevoeld. Met “de heroïsche criminele guerrilla actie van 9/11” is de Islam in elk geval weer zichtbaar geworden. Al die mensen kregen wereldwijd ineens een gezicht, of toch al een beetje. Zij dierven al deels “uit de kast komen”.

Als wij sympathie hebben voor homo’s die durven zeggen wie zij zijn… dan…

Voor mijn Salomons-antwoord heb ik heb mijn tijd genomen. Wijsheid is mij een kostbaar goed. Oordelen uitspreken doe ik graag, maar dat is niet eenvoudig. Ik ga ervoor, want dit is een strategische investering. (Is het niet de plicht van ieder die de bekwaamheid bezit en de tijd, medemensen over hun angst en onbegrip helpen raken? En mensen in de mate van het mogelijke aan een leefbaar leven te helpen?)

Vergelijk het met het huwelijk: in beginsel een schone zaak, maar gedwongen samen onder één dak wonen, dat gaat al snel de hel betekenen (ik spreek uit ervaring, mijn huwelijk met een zwarte is niet blijven bestaan). De vrijheid die wij dankzij doorgedreven “Verlichting” hebben verworven, zo besef ik tot in mijn vezels, dat wij intussen uit de eeuwenoude dwangmaatregel “huwelijk is voor altijd en voor God gesloten” van de Katholieke Kerk, onder uit zijn kunnen komen is zonder meer heerlijk goed. 

Intussen is er een gelijkaardig dilemma, een folterende toestand, die nog te weinig helder gezien wordt. Zo moeten mensen vanwege overheid en politiek vandaag onvermijdelijk vaak de indruk krijgen gedwongen met anderen samen te moeten leven. En dat zou niet zo hoeven, of toch zeker niet zonder compensaties, zonder steun van bovenaf.

Ik vind dat het dringend tijd is dat er over directe, positieve discriminerende steunmaatregelen aan de “GeneratieBelgen” wordt nagedacht. Aan Groepsrechten, met andere woorden!

Zoals de Indianen in de VSA en Canada mogen vissen en jagen op de gronden van hun voorouders, met voorrang dan wel exclusieve rechten boven de commerciële jagers uit blanke kringen. En zoals Indianen, Native American Indians, het voorrecht hebben verworven in de laatste 15-twintig jaar, de veren van de Amerikaanse Arenden (Bald Eagle, die onder meer het logo van de president en Air Force One siert) die dood worden aangetroffen, te ontvangen om ze in te schakelen voor hun in eeuwenoude roots wortelende rituele kleding, ceremonies en dansen.

Vandaag lijkt mij de tijd rijp om gewone Vlaamse families te steunen, een soort bibbergeld te bezorgen in hun pijnlijke gedwongen cohabitatie met vreemde inwijkelingen. Want voor veel gewone mensen zijn families  van Marokkaanse of Perzische enz. origine inderdaad op verontrustende manier “vreemd”. Op beangstigende manier anders.Het is niet anders.

Ik stel daarom voor dat onze verantwoordelijke overheden overgaan tot het toekennen van beperkte Groepsrechten. Ten eerste aan strikt autochtone burgers. Bijvoorbeeld aan alle mensen die hier sinds vier generaties wonen. Misschien kan er gewicht gegeven worden aan de graad van opleiding die inheemse mensen verworven hebben. Dit is niet zonder grond: de bevolkingsexpert Ides Nicaise wees er mij tijdens een publiek debat vorig jaar in mijn geboortestad persoonlijk en vriendelijk op dat de kloof in leeftijdsverwachting tussen de meest en de minst opgeleiden op dit moment niet minder dan DERTIG JAAR betreft! Daar mag iets aan gedaan worden. Dit Belgische bestaan is letterlijk dodelijk stresserend geworden voor wie er onvoldoende van begrijpt… Voor wie dus de woorden niet vindt om zijn lasten uit te leggen…

Naar de inhoud zou het kunnen gaan om rechten op “voedende” en “troostende” maatregelen. Bijvoorbeeld geldsteun of het instellen van zones en plekken waar deze mensen “onder elkaar kunnen zijn”. Of ook, bepaalde zeer traditionele activiteiten op het oog hebben. Folklore is niet zonder belang om goed te (over)leven. Wie een avondje kan kaarten in zijn dialect, is een nieuwe mens, bijvoorbeeld. Zeker in deze wereld waarin “alles verandert”.

Het gaat om basale ervaring van “veiligheid” en “innerlijke rust”. Dat is niet niks.De inspanning die gestudeerde, bereisde mensen op heden de facto vragen, eisen van de anderen, is niet normaal. Zij die altijd zo hoog oplopen met “empathie aan de dag leggen”, moeten dat dringend doen met de meest grondgebonden menselijke wezens van hier die ronduit meer en meer het gevoel hebben onder vuur te liggen, in hun rustige bestaan bedreigd te zijn tot in de kern. Voor wie elke week het vliegtuig neemt, zal dit geen gemakkelijke opdracht zijn. En voor wie als politica gewoon is “master of her universe” te zijn, ook niet.

Maar des te meer reden voor mij om de vinger op de wonde te leggen. Eerlijk is eerlijk.

Niet iedereen die hier is opgegroeid heeft het voorrecht gehad te zijn opgevoed in vrolijk enthousiasme voor andere volkeren, zoals ik met mijn moeder die Gouvernante was geweest in vele vreemde landen. Of onder het vriendelijke oog van mijn Congolese aangenomen oom, Augustin Ngozi Ngulu Simanga. Die zelf over enorm veel reserve beschikte als student in Leuven in de seventies, dat merk je alleen al aan zijn afstuderen in die pionierstijd met maxima cum laude als burgerlijk ingenieur. Ik denk ook aan de vormende invloed door osmose mijn effectieve papa, Heinrich Solfrian uit Duitsland, met zijn grote sympathie voor het land van belofte, Amerika, dat “zijn” Hitler had verslagen.

Ten tweede, en op dit terrein ben ik meer dan voorzien van ervaringskennis, zou de situatie heel wat kunnen ontspannen worden én in goede zin gestimuleerd als maatregelen in stelling komen die “gemengde gezinnen” steun bieden. Elke demograaf weet dat die huwelijksverbindingen veel kwetsbaarder zijn dan gewone. Terwijl zij toch tegelijk echt “een klein laboratorium van vrede en begrip” vormen, ik wik mijn woorden, waar een nieuwe mengtaal, een nieuwe métissage cultuur vorm wordt gegeven, in de ongelofelijk close nabijheid en concrete interactie van mensen van vlees en bloed, in het leven van elke dag. Ook hier kan ik op de inzichten van academische experten steunen, niet alleen op eigen verworven inzicht.

De Gemeenschaps-Vrede en dus het Goede Leven hangen ervan af. Wie creatief werk levert in de richting van een echt betere wereld, en daartoe relatief veel zwaardere lasten draagt, verdient steun van de gemeenschap en de overheden.

————————————————————– 

Hier volgt dan anderzijds toch mijn kritiek op de simpele angst die in de vraag van de volger en zijn vrouwelijke kennis op facebook schuilt. Aan het adres van die dame die het niet zou zien zitten sportles te geven  als in de zwemkom Arabische muziek wordt gedraaid.

“Benny, Hier moet ik werkelijk om lachen. Waarom? Omdat ik dat soort kwesties zo vanuit de diepte, in reliëf zie, na opgevoed te zijn door een moeder die voor haar ouderschap in dertien landen in Europa heeft gewoond en gewerkt. Dit is een voorstel om “op bevrijdende manier afstand van te nemen” door even te lachen. Maar zie hoger, er zit iets in. En ten tweede ga ik tot de lach over, omdat ik zelf veel -veel -veel meer heb meegemaakt, in mijn relaties, zowel vriendschappelijk (in internationale universitaire parochies onder meer) als met levenspartners. Op bepaalde momenten heb ik de moordlust met inzet van al mijn krachten een halt moeten toeroepen, en ben ik de eenzaamheid van de Ardennen gaan opzoeken met mijn motorfiets en tentje, om niet mijn eega om zeep te helpen. Maar dat is dus iets, wat ik doorstaan heb, dat ik inderdaad helemaal van geen andere mensen mag verwachten of eisen. Point taken. En ten gronde moet ik glimlachen, ten derde,

… omdat wat u mij komt te melden, de abdicatie van een turnlerares oog in oog met exotische muziek, een mooi voorbeeld is van toch wel banale angst en een terugkrabbelen voor… het Leven zelf.

Ik ben zelf gewoon met veel meer emotie en intensiteit en “rariteit” om te gaan. Daar maak ik al 53 jaar een erezaak van. Met de moed der wanhoop soms, dat moet ik wel toegeven. Ja, het gaat hier in de grond om Angst om Het Leven. En daar ben ik zelf ook soms in de fout gegaan, zoals Jan Van Assche, mijn biologieleraar in  1980 terecht en met dieptebegrip van mijn wezen, opmerkte. Het is in haar overreactie alsof die madam plots oog in oog met een inktvis met al zijn tentakels komt te staan, in dat zwembad…Zulke houding kan je je niet lange tijd permitteren. In theorie, in the long run.

Het Leven is nu eenmaal zo, dat verrast en verbijstert ons geregeld, met zijn onverwachte verschijningsvormen, onverwachte wendingen, ‘ambetante’ uitdagingen…

Wie daar niet tegen kan, die gaat dood.

Of dat sterven zich nu voltrekt  doordat je in ‘je schelp’ weg gaat zitten kwijnen, dan wel in agressieve reactie en meedogenloze strijd naar die andere culturele en religieuze levensvormen, of… door het kankeren, letterlijk en figuurlijk. Weet je, jij en die bange soort mensen zouden moeten kunnen gaan beseffen dat er zo iets bestaat als Grootmoedigheid. En Edelmoedigheid. En dat daar te weinig aan doen, zich wreekt voor een mens op aarde. Maar wie ben ik om dat een mens onder de neus te wrijven?

In Darwiniaanse termen is het echter zonneklaar: wie te beroerd is om zich aan te passen, is niet voldoende “au courant”, niet op niveau van het Bestaan dat altijd in zekere mate een “struggle for life” inhoudt, en die mens verdroogt, verbitterd, ontwikkeld psychosomatische gezondheidsproblemen, of moet het Eeuwige Heilige Spel op andere manier onvermijdelijk gaan verlaten.

Dat kan hard klinken, ik besef dat, maar zo is Leven, een biologisch-spiritueel fenomeen op een zeer bijzondere planeet, nu eenmaal. Ik moet dus lachen, maar als ik eerlijk ben, zal ik ook wel meelij voelen. En ik weet ook dat indien veel mensen zich laten aantasten door de Uitdagingen die op ons af komen, er een gevaarlijke, moorddadige situatie kan ontstaan. Met latente spanningen door wederzijds onbegrip, en af en toe een incident, een geval van fysieke agressie. 

Maar het is in de lange termijn dat we moeten sporen van hoop zoeken.

Het is met het menselijke landschap in Vlaanderen in de grond immers niet anders gesteld als met de bossen van de gigantische Sequoiaboom:

… de grote zaden van die dennenbomen die wel honderd m hoog kunnen hangen, blijven inactief, vele tientallen jaren. Om te kunnen ontkiemen hebben zij niets minder dan een heuse  bosbrand  nodig… Door de hitte vallen de dennenkegels. De  laag as die de verbrande boomdelen oplevert, vormt de voedingsbodem voor de zaailingen…

De les van het waarachtige verhaal is tevens bron van hoop:

‘Het leven gaat door’.

Ook juist dankzij/ondanks scherpe crisissen.

Maar wie kan daar voldoende houvast uit puren om te leven met zijn rare buren? Ik weet het, het ligt niet gemakkelijk.”

Dat schreef ik in telegramstijl vroeg in de morgen aan de man die zo goed was mij zijn prangende vraag voor te leggen, gebaseerd op zijn medeleven met de kennelijke miserie van een dappere Vlaamse kennis die het niet meer zo zag zitten in haar professioneel kader.

Als wij dus een “etnische brand” in eigen land willen vermijden, lijkt mij de tijd méér dan rijp om aan onze meest “eigen mensen” te denken, en maatregelen uit te dokteren om hen uit de wind te zetten.

Mijn “informant” neemt dagelijks de koorts waar die stijgt. Meer en meer generatieVlamingen worden doodsbang, uneasy to the bone. Dat is een kwestie van leven of dood aan het worden, alvast in de perceptie van honderdduizenden. Tijd dat bepaalde principes afgeprijsd worden, neen? (Een consument als de typische mens van vandaag moet dat begrijpen, politicus of niet, zou ik zeggen).

Laat mij het mes een laatste keer in de wonde omdraaien, pardon, de vinger op de wonde leggen. Dat Vlaanderen zich ingraaft en zijn Egelstekels op zet, is op termijn wel geen goede strategie.

Op termijn moeten wij ons aanpassen aan de nieuwe realiteit: deze van een gekleurde bevolking.

Wij zijn niet meer een verzameling Kempense dorpjes. De bevolking overal op de planeet krijgt een kleurtje. Wij moeten ons nu al op de verre toekomst voorbereiden, ons levens kompas op het Pad daarop ijken. Beste lijkt alleszins deze transitie vlot en zonder al te veel schokken te laten verlopen. Bufferende maatregelen dringen zich dus op.

Politici wacht een harde dobber om voor iedereen goed te doen, want een stad aan de kust is intussen zonder meer een andere wereld dan bv. Leuven. Leuven is al lang totaal niet meer “Vlaams”, zoals een Oostende, Kortrijk of Koksijde dat nog wel is.

Als ik zie  hoe dat in Leuven gaat, en gisteren tijdens een uitstap in zonnig Mechelen, dan is er gelukkig nog wel hoop dat het lukt zonder genocide toestanden. Hoewel tijdens mijn bezoek aan de Maneblussersstad (die er een is “om te zoenen”, zoals het lokale motto nu gaat), opviel hoe de jonge mannen van Magrebijnse origine veel, rauw en vaak luid roepen… Leuven is veel meer een beheerste stad, waar intellectuelen (proffen, assistenten, studenten!) de toon aangeven.

Contacten & gesprek blijven aangaan, ook als het lastig wordt omdat iemand zijn eten “stinkt” of “grof optreedt”…

of zelfs “onbeschaamd onze dochters naar de borsten grijpt” (getuigenis van mijn vriend historicus E. van Leuven), dat… is uiteraard een zware opdracht.

Als wij dat kunnen opbrengen, door op tijd en stond onze (valse) trots af te leggen, ons een lesje te laten leren, en aan vergeving & verzoening te willen werken, zal onze houding ons zelf scherp houden.

Als persoon en als natie, gemeenschap van mensen. Op die manier zullen wij onszelf kansen bieden onze eigen bezieling op een gezond, vruchtbaar peil houden. Onze hele cultuur en Identiteit heeft uitdaging nodig. Wat ik nu ga zeggen is bij vele intellectuelen niet populair, zij zweren immers bij “zelfbeschikking”:

Je wordt jezelf enkel in contact met de heel andere.

Dat vraagt wel eens Leeuwenmoed.

Mogen wij dàt van Vlamingen vragen? Ook al staat de Leeuw in hun wapenschild? Moeilijke vraag. Van een ongemakkelijke waarheid gesproken.

Moeilijk Besluit

Zijn wij er rijp voor?  Voor de grote, zware wijsheid die klasbakken vanuit groot inzicht in de mens bij de boeddhisten  meegeven als kapitaal advies : 

“Keep your heart open in Hell!”