Je kan eenzijdig uitgaan van misbruiken inzake taalaanhorigheid in het verleden (Agglomeratieraad voor 1989) of ook kijken naar de mogelijkheden in dit voorstel voor tweetalige lijsten. De tweetalige lijsten bij gemeenteraadsverkiezingen in Brussel hebben niet belet dat er een erkende Nederlandstalige schepen wordt toegevoegd  indien de bestuursmeerderheid in een Brusselse gemeente tweetalig is.
Sowieso moet een kandidaat-schepen verkozen worden in de gemeenteraad om in aanmerking te komen 🙂 
Een mogelijke toevoeging aan het voorstel van Rudi Vervoort lijkt me dat de federale middelen voor gemeenten met een tweetalig college (25 miljoen EURO geïndexeerd) behouden blijven zonder die te koppelen aan een bijkomende schepen bovenop het normale aantal dat voorzien is in de gemeentewet.

Het aantal gemeenteraadsleden en collegeleden is in gans het land identiek (met uitzondering van een gegarandeerde vertegenwoordiging van de andere taalrol in Brussel-19). Het aantal gewestelijke parlementsleden per inwoner is in Brussel daarentegen zeer royaal en werd nog uitgebreid van 75 naar 89 op vraag van de Vlamingen.
Democratie gaat ook over de KOSTPRIJS van die structuren natuurlijk. Een gemeenteraadslid krijgt een schamele zitpenning X een parlementslid heeft recht op een professionele vergoeding en op omkadering vanuit de fractiewerking …

De gemiddelde grootte van de 19 Brusselse gemeenten ligt op het niveau van de Europese kwaliteitsnorm inzake plaatselijke overheden (subsidiariteit) en komt overeen met de grootte van de Vlaamse centrumsteden. In Vlaanderen is de grootte heel wat kleiner. Wel realiseert men in Vlaanderen een verregaande samenwerking van gemeenten en OCMW’s.

Het probleem in Brussel blijft de kostprijs en inefficiëntie van overlappende bevoegdheden en mandatarissen. Zoals Pascal Smet het ooit stelde: iedereen bevoegd maar niemand verantwoordelijk in Brussel !  De primauteit van het gewestniveau bij een herverkaveling wordt steeds minder in vraag gesteld om een stadsdynamiek niet in de weg te staan.

Tenslotte, de bevolking vraagt professionalisering van de overheden en dat los je niet op met ellevendertig districten naast één gecentraliseerde gewestelijke overheid.

Wouter Bracquené