Beursgenoteerde bedrijven hebben maar één doel, zoveel mogelijk winst uitkeren om hun aandeelhouders tevreden te houden. Veel van die participanten hebben geen enkel emotionele of zakelijke binding , ze hebben dikwijls zelfs geen geloof in de diensten die het bedrijf aanbiedt. Als morgen de onderneming het wat minder doet vervangen ze deze door een meer lucratief aandeel.
Een bedrijf dat een overheidstaak uitoefent heeft een totaal andere doelstelling. Deze ondernemingen beheren diensten en producten die thuishoren in het algemeen belang.
Zo hebben we de spoorwegen die tegen een lage prijs iedereen moeten in staat stellen relatief verre verplaatsingen te maken en dit op regelmatige tijdstippen.
Om er bij te horen is een dagelijkse postbedeling in elke brievenbus van het land een fundamenteel recht.
Telecommunicatie, dat de laatste jaren steeds aan belang wint, moet hoog kwalitatief zijn en bereikbaar voor “iedereen”.
Overheidsbedrijven moeten focusseren op kwalitatieve betaalbare universele dienstverlening zonder dat er winsten moeten gemaakt worden. Deze bedrijven moeten ook een voorbeeldfunctie hebben, zij zouden wanneer de winst niet primeert vele mensen aan een baan kunnen helpen via sociale tewerkstelling. Hier denk ik zeker aan de spoorwegen. Bij het spoor zijn de kaartjesknippers aan het perron verdwenen. Zij zorgden voor een eerste filter tegen het onbetaald reizen zodat de treinbegeleider minder problemen krijgt. Een functie die eenvoudig was van inhoud maar een belangrijke toegevoegde waarde had in het veilig reizen.
Vandaag staat Proximus in de belangstelling. Een beursgenoteerd overheidsbedrijf , een contradictio in terminis, wil van 2000 personeelsleden af. De winsten dalen, dus moet dezelfde service geleverd worden met minder mensen. Dit is je reinste beurslogica. De profits dalen door de moordende concurrentie. Men had nooit telecom voor de particuliere gebruiker mogen vrij geven aan de liberale markt. De gewone man moet nu eindeloos onvergelijkbare tariefplannen afwegen om toch maar de juiste operator te kiezen. Dat die concurrentie speelt voor bedrijven tot daar aan toe maar toch niet voor particulieren. De gewone burger moet zijn telecom van een overheidsbedrijf krijgen en dit tegen een billijke prijs ook al zou dat bedrijf verlies boeken ,want dan is er de overheid , dus wij allemaal, om het deficit bij te passen.
Proximus is belangrijk voor de staat zeggen de media. Inderdaad Proximus betaalt een zeer hoog dividend uit om de aandeelhouders te plezieren. Men doelt dan dikwijls op de federale overheid die ongeveer 53% van de aandelen bezit. Men gaat er aan voorbij dat deze dominante aandeelhouder veel geld mis loopt want Proximus gebruikt de notionele intrest om minder belastingen te betalen en om een hoger dividend te kunnen uitkeren. De staat , U en ik, derft inkomsten omwille van de notionele aftrek maar krijgt wel meer dividend. De institutionele belegger in Proximus verkrijgt enkel het hoge dividend , het geld dat de staat moet derven omwille van de aftrek zal hen worst wezen.
De beurs heeft niks te zoeken bij overheidsbedrijven want het beursklimaat heeft geen enkel affectie met de basisbehoeften van de burger.
