Verdriet. We lijken er wel allergisch aan. Zelf verbergen we onze pijnen achter grijns en glimlach. En wanneer een ander voor onze neus barst, lijmen we de scheurtjes met overdreven optimisme. Of we doen een poging om alles onder het humormatje te vegen. Afleiding werkt. Toch? Optie drie: de boel plat relativeren. Er zijn altijd ergere dingen in de wereld. Komaan, kop op.

Kwetsbaar

Vorige herfst nam ik een sprong in het onbekende. Ik investeerde in een groepstraject voor persoonlijke ontwikkeling. Eindelijk, na jaren van zoeken naar oplossingen ver buiten mezelf, ging ik helemaal bewust en vrijwillig in een ruimte zitten vol menselijke spiegels. Over mijn haat-liefderelatie met reflecties schrijf ik wel een andere keer. Maar geloof mij als ik zeg dat de confrontaties hard en pijnlijk waren. Zachtheid en heling volgden gelukkig, na veel tranen en rillingen. Dat het een groeiproces is, mét het nodige gestruikel, ondervind ik bijna elke dag. Toch werpt het ook voedzame vruchten af. Zowel voor mijn door chronische pijn geplaagde lichaam als voor mijn geest.

Kindpijnen

Ik werd terug in de tijd gesleurd, naar passages uit mijn leven waar al serieus wat stof op lag. En oordelen, heel veel oordelen. Van anderen, maar nog meer van mezelf. “Zeurtrien. Zeveraar. Zwakkeling. Jij bent niet goed genoeg, niets wat je doet volstaat.” Voor (zelf)kritiek is al-tijd plaats. Maar ik was niet alleen. Hoe uiteenlopend onze verhaallijnen ook mogen zijn, hetzelfde script komt verbazend vaak terug.

Kantelmoment

De personages waar ik me het hardst tegen probeer te verzetten, weerkaatsen de kanten aan mezelf die ik ontvlucht. Dus belanden mijn oordelen bij mensen die wel goed om kunnen met alles wat ik onderdruk. Of ze vinden hun weg naar de dutsen die nog harder sukkelen dan ik. Jaloezie, frustratie, arrogantie: allemaal symptomen van een genegeerd kind. Pijnlijk grappig dat ik overtuigd was van het feit dat ik al die dingen al lang een plaats had gegeven, dat ik niet misvormd ben door mijn verleden.

Het is dan ook een verademing wanneer je jezelf eindelijk kan ont-moeten. Gedaan met de verplichting om je rug recht te houden. Ik ben er klaar mee. Mensen mogen mij zien, gewoon zoals ik ben. Imperfect en altijd op ontdekking.

Ik kan je niet beloven dat ik nooit nog maskers zal dragen. Ze hebben hun nut, ze bieden bescherming tegen te veel kwetsbaarheid.

Zoals met alles, is het een zoektocht naar balans.

Liefs

De Averechtse