Het biografische artikel van journaliste Claeys in De Standaard Weekend peilt naar de persoon en de geest van CD&V minister Joke Schauvliege onder de titel “De minister zonder eigenschappen”. Het is de laatste nieuwe stap in een reeks mediaberichten die in crescendo gingen nadat komiek Wouter Deprez minister Schauvliege het vuur aan de schenen is beginnen leggen over haar vermeend slecht beleid inzake natuurbescherming. Hierbij onze eigen bedenkingen.
Wouter heeft een missie : opkomen voor het Woud. Bij dat goede doel meent hij het best uit te komen door minister Joke Schauvliege, bevoegd voor Omgeving, Natuur en Milieu, al meer dan zeven jaar minister in de Vlaamse Regering, “af te breken” zoals de volkstaal in Leuven het zegt. Wie Wouter Deprez nog niet goed kende, kan Zeno, de bijlage van De Morgen van vorige weekeinde er op naslagen. De man geeft er een hele boel wijze adviezen voor de Vlaming in deze tijden. Hoe je met emoties dient om te gaan, bedenkingen over de waarde van pijn in het bestaan, kritiek op de laakbare maar veel voorkomende afkeurende houding van gestudeerde mensen in verband met het menselijke doel gelukkig te trachten worden… Het is moeilijk de komiek, die nu een ernstig rechter is geworden, op onjuiste visies te betrappen.De nar is niet gek. Toch stellen wij ons de vraag: verdient de minister de kritiek werkelijk? Of is Deprez zoals sommigen het formuleren misschien een handlanger van een groene beweging die kookt van ongeduld de natuur te redden? Ik zie een derde piste.
Joke Schauvliege heb ik enkele keren live als spreekster meegemaakt en persoonlijk gesproken. Ik was onder de indruk van haar persoonlijkheid, stijl en uitstraling. Die deed ons denken aan Marianne Thyssen, van wie rector Rik Torfs vorige week in Aula De Somer bij de start van de Lessen voor de XXIe eeuw nog opmerkte, “Dat is een integere dame, een politica die je nog kan vertrouwen”. Waarom kan men de minister niet rustig laten werken? Getuigen zeggen het in het artikel in De Standaard unaniem: zij is een harde werker, zij kan het. Dan stelt zich de vraag: houdt Wouter Deprez echt van het Woud? Kom je er geregeld, Wouter? Zou het steekspel van BV Deprez misschien, eerder dan uit liefde voor bomen en ongerepte landschappen.. voortkomen uit een persoonlijke fascinatie? Kan iemand als Deprez, (die in Zeno poseert met dubbele oorperforaties in een lederen tienerjekker), een gestalte als Joke Schauvliege wel vatten? Kan Deprez de waarde vatten van de integere, eerlijke, openhartige, hardwerkende dame die op die manier een identiteit heeft geheel tegengesteld aan zijn eigen persoonlijke stijl? Iemand die de schijnwerpers niet opzoekt, maar ontwijkt? In het grote artikel in DS Weekblad schetst Guinevere Claeys een interessant beeld van de minister met Oostvlaamse roots. Zij merkt op dat mevrouw Schauvliege niet past in het rijtje van vaak banale en pronkzuchtige politici die onze Vlaamse gemeenschap kent. Schauvliege zoekt niet de voetlichten van de media, zij bouwt geen clubje van glitterpersonages rondom zich heen. Zij gaat integendeel om met de gewone mens, laat zich op markten aanklampen door gewone mensen, door huismoeders, luistert naar hen. Schauvliege heeft diepe wortels in de Vlaamse aarde. Zij staat als persoon geworteld in de eigen menselijke leefomgeving. En dat in een tijd waarin tele-visie vaak visie heeft onmogelijk gemaakt. Zou het niet ook juist daardoor zijn dat sommige massamedia en een bepaalde culturele elite, meer blasé dan eerlijk, meer cynisch dan open van geest, zich tegen haar keren? Aangespoord door een innerlijke cultuurschok. “Wie op zo geheel andere wijze mens is dan wij, die kan toch niet goed zijn?”.
Persoonlijk ben ik telkens aangenaam verrast iemand met zulk gehalte aan menselijkheid in het Vlaams Parlement aan te treffen. Bij mijn bezoeken aan het Vlaams Parlement viel mij de bijzondere uitstraling, een helder zichtbare vorm van integriteit op. Op die heilige plek van de politiek kan je de aard van menige parlementair peilen. Sommigen vallen vooral op door hun botte schavuitenstreken, dat zal niemand verwonderen. Schauvliege echter redt in zekere zin de eer en de waardigheid van het betreffende bestuurscollege. Single handed. Het is een goede zaak dat De Standaard en de betrokken journaliste het met hun eerlijke beeldvorming, enkel commercieel gepimpt in titels en covertekening, in wezen danig opnemen voor de minister. Want hoe veel heil kan een gemeenschap die haar meest nobele zielen publiek laat vernederen of verdringen nog verwachten?
