Ik heb mijn huisbaas na drie jaar huren intussen een cadeau gedaan van om en bij de 15.000 euro (wie goed kan hoofdrekenen, weet nu meteen hoeveel huur ik maandelijks betaal). En hoewel mijn huisbaas een lieve mens is, die meteen komt opdraven bij een mankement in mijn appartement, wordt het zo stilaan toch tijd om mijn centjes te investeren in iets waar ik later zelf ook iets aan heb. Met andere woorden: de jacht op immoweb.be en andere dergelijke leuke sites is geopend.
En ik doe daarbij drie vreemde vaststellingen.
1. In twee derde van de huizen in 2060 Antwerpen werd identiek dezelfde keuken geïnstalleerd. Net dezelfde als die in mijn huurappartementje: een propere keuken met lichtbruine kastjes en zilverkleurige, boogvormige handvaten. Keurig, netjes, eenvoudig. Waar komen al die identieke keukens toch vandaan?
2. Met een beperkt budget heb je in Antwerpen Noord net dezelfde twee mogelijkheden als elders in Vlaanderen: je koopt jezelf een kant-en-klare studio waarin je je net je benen kan strekken wanneer je in de zetel ligt -niet voor claustrofoben!-, of je koopt jezelf een appartement en maakt tegelijkertijd vloeren leggen, muren bouwen en ramen steken tot je nieuwe levensdoel. Ik citeer uit een zoekertje: “Renovatie zegt u iets? Hier kan je je volledig uitleven!”
Dat is de pijnlijke realiteit van de woningmarkt op ‘t Noord dezer dagen. Jonge gezinnen van tweeverdieners, met maximum twee kleine koters en ook véél goede moed, kopen een huisje en renoveren het van top tot teen. Kijk maar op www.2060.be, de “toeristische site” van de buurt, waar je kan binnenkijken in die prachtig gerenoveerde huizen. Op het De Coninckplein (achter mijn hoek) zijn de laatste maanden enkele huizen neergegooid door AG Vespa, de vastgoedmaatschappij van ‘t Stad. In de plaats komen winkelruimtes en splinternieuwe lofts, te huur of te koop tegen schandalig hoge prijzen.
Ik gun die Noord-bewoners zeker hun loft of hun mooi gerenoveerde huisje, daar niet van. Maar wie er de centen niét voor heeft -en dat zijn er in mijn buurt heel wat-, kan fluiten naar een eigen stekje. Het gezin met vijf kinderen, de jongeman die weg wil uit zijn huisjesmelkerskamer, het jonge koppel dat het niet echt breed heeft, de alleenstaande dertiger die van de bank maar een beperkte lening krijgt: waar kunnen zij op ‘t Noord nog terecht?
Vreemd, hoe de stad en projectontwikkelaars in de meest volkse buurt van Antwerpen nauwelijks aan sociale woningen denken.
Lieve
PS: Ha ja, die derde vaststelling? Ik leg in mijn zoektocht de woningen buiten het Noord categoriek opzij. Ik wist niet dat het zo erg was, maar ik raak blijkbaar écht niet meer weg uit mijn prachtbuurt…
