De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Nobele donkerbruine man verdient ontzag

Nobele donkerbruine man verdient ontzag

maandag 11 juli 2016 14:06
Spread the love

Dezer dagen is er oplaaiend geweld in onze broedernatie, de Verenigde Staten van Amerika. Mannen en jongens met donkerbruine huid en kroeshaar worden crimineel behandeld en zelfs zonder reden ter plekke gedood door politiemannen…! Op facebook schreef Silke: “Ik hoor dat het geweld zich naar andere steden uitbreidt, ik hoop toch van niet”.  Ja, maar soms heeft de maatschappij een scherpe Crisis nodig. (657 wn).

 

Dat wij zo ver van de wensen van Martin L. King nog van huis blijven, is Wraakroepend. Zwarten worden hardhandig vernederd op massale schaal in zijn land. En dagelijks vermoord, gelyncht. Een mens gaat daar diep over nadenken. Moeten slachtoffers braaf blijven als schapen? Of is hardhandig verzet toegestaan, misschien zelfs een morele, nobele plicht? “Wie niet horen wil, moet voelen!”?

 

Tussen mannen is het soms niet anders: bepaalde zaken moeten “uitgevochten” worden. Met de vuisten of erger.  Ik vrees dat wij vandaag geregeld op de grenzen stuiten van wat een maatschappij aankan aan maatschappelijke verandering, juist doordat er dat geweldmonopolie is. Enkel de Politie mag geweld inzetten. Je mag wel schelden op papier, met woorden, maar nooit een klap uitdelen. Dat systeem, deel van de geroemde Rechtsstaat,  heeft zijn inherente beperkingen. Soms, wij moeten het wijselijk kunnen erkennen, heeft de evolutie van de samenleving baat bij een scherpe “Crisis”. Crisissen zijn kansen. Dat lees je al in de etymologie, zowel bij de Antieke Grieken als in het Chinese tekenschrift…

 

Als er iemand in staat is tot diep medeleven met de mens met Afrikaanse roots…

Als kind was ik ten diepste bewogen bij de serie “Roots” die ik elke week trouw volgde. (Die enkele generaties Afrikanen volgt, van het stelen van de jonge man Kunta Kinte in Afrika tot aan de nazaat Alex Hailey, de schrijver van het boek in onze tijd!). Na afloop kon ik dan niets meer hebben. Dan moest ik alleen zijn met die diepe gevoelens van Verontwaardiging (Indignation) en ontroering, de ervaring van het bestaan van Groot onrecht diende dan in de eerste plaats verwerkt…

 

Bij het nieuws over blanke Amerikaanse politiemannen die Afrikaanse mannen tegen het plaveisel duwen met hun hoofd, en er hun knie bovenop zetten (om niet te spreken op de mannen die doorzeefd werden door kogels uit dienstwapens!)… voel ik van alles: het is Ontzettend. Ontroerend… Ik ben bewogen. Mijn leven lang verbroeder ik bij elke gelegenheid met die mensen met Diep Afrikaanse roots met hun mooie donkerbruine huid. Ook juist vanuit het besef: die mensen hebben het meest van allen geleden de afgelopen 500 jaar…

Als ik even heel persoonlijk mag worden, nu de situatie erom vraagt: compassie was  een van de fundamentele drijfveren waarom ik met Chinenye Ngozi Njoku in het huwelijk ben getreden. Haar opgang, wég uit de poetsopdrachten, naar een eenjarige stage in Holy Trinity Parish in Barkingside, Londen, verder naar een gesubsidieerde universitaire studie in Trinity College in Bristol, en tot haar wijding (being  ordained) als priesteres in de Church of England, tot en met Ngozi’s benoeming als vicar (pastoor) in twee parochies in Northern Ireland… ervaar ik als een persoonlijk aflossen van een Schuld die ons als blanken boven het hoofd hangt. En tevens, overigens, als een Lesje voor de Rooms Katholieke Kerk, die blijft weigeren vrouwen te wijden. Ik ben trots. Het heeft intens pijn gedaan haar te moeten laten gaan. Maar ik heb een uiterst zinvol offer gebracht. Ik kan eindelijk een beetje rustiger in dit bestaan staan. Mission Impossible II … is puik volbracht.

Wat Afro Amerikanen betreft, Ik durf verhopen dat deze crisis wat verder uitdijt en lichtjes explodeert. Dan zullen, door de pijn, ogen open gaan die eeuwenlang oogluikend dicht konden blijven. Dan alleen is er hoop op een grondige mentaliteitsverandering. Ik hoop dat Afro Amerikanen terugslaan. Enkel dan kunnen zaken structureel en voor lange tijd veranderen. Enkel op die manier kan de broedersamenleving aan de overkant op een nieuw en beter spoor gezet worden op dit belangrijke terrein. “Wie niet horen wil, die moet voelen”.


Stefaan Hublou Simanga

 

take down
the paywall
steun ons nu!