Ik woon in een vakantieland

Wanneer ik vroeger naar Nederland ging en mensen daar hoorden dat ik in Griekenland woonde, dachten ze dat ik altijd op vakantie was. Griekenland stond voor hen gelijk aan ‘zon, zee, strand, paradijs’. De eerste jaren, toen ik alleen nog de zomers hier doorbracht, was dat ook zo.

De eerste keer dat ik in Griekenland kwam wist ik al dat ik hier oud wilde worden. Ik was helemaal verliefd geworden op het prachtige land met haar stranden, bergen en schijnbaar onbekommerd leven. Toen ik na een aantal zomers een gezin ging stichten, besloten mijn Griekse man en ik dan ook dat in Griekenland te doen, en zo vestigden wij ons permanent in het paradijs.

Het dagelijks leven in een vakantieland

Het paradijs maakte plaats voor het dagelijks leven; werk, gezin, beslommeringen. Voor mij was de kustweg langs de Egeïsche Zee dan ook hetzelfde als de dorpsstraat voor meneer Jansen uit Lutjebroek. Er was niets bijzonders meer aan het uitzicht uit mijn keukenraam, op de zee en de bergen.

Met de pro´s van het leven in een Mediterraans land, kwamen ook de contra´s. Je kon gemakkelijk een illegaal huis bouwen, geen haan die er naar kraaide. Dat deden we dan ook, maar omdat het illegaal was konden we geen electriciteit krijgen met als gevolg dat ik zes jaar lang met de hand de was deed omdat de electriciteit die wij van de buren kregen niet voldoende was om een wasmachine te laten draaien. Om dezelfde reden moesten we het jaren zonder telefoon doen, en voor ieder telefoontje moest ik anderhalve kilometer lopen met twee kleine kinderen naar de dichtstbijzijnde bakker die een telefoon in de winkel had. Toen het huis gelegaliseerd werd, na het betalen van een fikse boete, waren die problemen snel opgelost.

De kinderen werden groter en gingen naar school in een land waar het schoolsysteem veel te wensen overliet.  We kregen te maken met Griekse instanties en Griekse bureaucratie. We werden ziek en kregen te maken met een gezondheidszorg waar veel aan haperde. ‘Organisatie’ was een woord dat niet in de Griekse woordenboeken leek voor te komen. En toch was er geen haar op mijn hoofd dat erover peinsde om terug te keren naar Nederland. Het had juist iets aantrekkelijks voor mij, dat ongeorganiseerde van dit land. Een bepaalde vrijheid, de mogelijkheid te kunnen improviseren als je een obstakel tegenkwam, het leven was nooit saai in Griekenland.

Crisis!

Zo is het voor mij dus heel gewoon geworden om in Griekenland te leven. Vandaar ook dat ik hier bleef wonen toen mijn man overleed. Mijn kinderen en ik gingen er financieel op achteruit, maar we konden het wel bolwerken.Totdat zo´n drie jaar geleden ineens die crisis toesloeg. Het bekende verhaal, over het gesjoemel met cijfers door de overheid waardoor Griekenland onterecht in de eurozone terechtkwam, de miljardenschulden die het aan de grote Europese banken bleek te hebben, het bijna failliet gaan van het land. Een crisis die gevolgen heeft voor alle inwoners van het land, ook de buitenlanders die er permanent wonen. Behalve dat het financieël bijna niet meer te trekken is, omdat inkomens omlaag gaan en prijzen de pan uitstijgen, moet ik ook met lede ogen aanzien hoe de toekomst onder de voeten van mijn kinderen weggemaaid wordt. Ze vinden geen werk en als ze wel werk vinden krijgen ze niet of nauwelijks uitbetaald.

Een nieuwe blik

De reacties zijn nu anders als ik naar Nederland ga en mensen horen dat ik in Griekenland woon. Er blijkt uit dat ik niet langer benijdenswaardig ben omdat ik hier woon, maar eerder beklagenswaardig. Reacties als: “Oh! Woon jij in Griekenland? Heerlijk! Altijd op het strand zitten!” hebben plaats gemaakt voor: “O, jee! Woon jij in Griekenland? Hoe is het daar nou?” “De lol is er wel af, ja. De crisis hakt erin. Het is moeilijk.” hoor ik mezelf antwoorden. Maar het is de vraag: “Waarom kom je dan niet terug naar Nederland?” die mij aan het denken heeft gezet.

Je zou kunnen zeggen dat ik met Griekenland getrouwd ben. Ik ben van haar gaan houden, heb er voor gekozen om met haar oud te worden, in voor- en tegenspoed, bij ziekte en gezondheid. En zo leer ik om financieël met minder genoegen te nemen, minder belang te hechten aan de materiële kant van het leven en te genieten van wat ik wel heb. Ik kijk uit mijn keukenraam en zíe de zee en de bergen weer. Ik loop naar buiten aan het eind van de dag om van een prachtige zonsondergang te genieten. Ik draai de autoruit omlaag als ik langs de kustweg rijd om de zilte zeelucht op te snuiven en minder vaart om van de kleuren van de Egeïsche Zee te genieten die na iedere bocht anders zijn. De rotsen, de blauwe lucht, de kleine eilandjes die als kiezels over de zee verspreid liggen, de zeilbootjes en het vissershaventje in een naburig dorp, ze lijken allemaal opnieuw tot leven gekomen te zijn.

Als ik het even niet zie zitten omdat ik niet weet hoe ik de volgende rekening moet betalen, kan ik mijn honden pakken en een wandeling langs het strand gaan maken. Ik kijk dan uit over de zee en geniet van de machtige pracht van Griekenland. Ik zie dat daaraan niets veranderd is. Het is nog steeds het land waar ik dertig jaar geleden verliefd op werd en trouw aan beloofde. Ja, uiteindelijk is het waar: Ik woon in een vakantieland.

Margot Thomaïdis-Zeebregts

 Wie in Griekenland woont en zich geroepen voelt om zijn of haar persoonlijke verhaal te delen en mee te schrijven aan dit grote dagboek “Grieks Geluid”, kan een bericht sturen naar de pagina ‘Ariadnes dream’ en/of ‘Hart voor Griekenland’. Alle verhalen dienen in de Nederlandse taal geschreven te worden. De teksten worden vertrouwelijk behandeld door de beheerders en anoniem gepubliceerd, tenzij verzocht wordt om deze op naam te publiceren. De beheerders zijn niet verantwoordelijk voor de inhoud en behouden zich het recht om een verhaal niet te publiceren of te corrigeren op spellings- en andere taalfouten. Inhoudelijke aanpassingen kunnen alleen gebeuren na overleg met de schrijver.