Karl Marx krijgt dan toch nog gelijk, schrijft Nouriel Roubini in Project Syndicate. Zijn stelling was dat de globalisering samen met de ongecontroleerde financiële tussenkomsten en de herverdeling van kapitaal vanuit arbeid naar kapitaal uiteindelijk de zelfvernietiging van het kapitalisme zouden inluiden (al is zijn opvatting dat het socialisme beter is ondertussen ook al achterhaald).

Bedrijven schrappen jobs omdat er niet genoeg vraag is naar hun eindproducten. Maar wanneer jobs worden geschrapt daalt de koopkracht van gezinnen, vergroot de ongelijkheid en wordt de vraag naar eindproducten verder gereduceerd.

De onlusten en betogingen in het Midden-Oosten, Israël, Griekenland, Spanje, Engeland en China -en straks ook in andere landen- worden veroorzaakt door dezelfde thema’s: de groeiende ongelijkheid, armoede, werkloosheid en wanhoop. Zelfs de globale middenklasse begint de druk te voelen.

De wereld moet dus af van zowel het Angelsaksische ‘laissez-faire-model van voodoo economics’ én van het Europese model van de door grote tekorten gedreven welvaartstaat. Beide modellen zijn kapot.

De juiste balans zal pas hervonden worden wanneer nieuwe banen worden gecreëerd door middel van hernieuwde fiscale stimulansen gericht op productieve investeringen in infrastructuur. Er moeten ook nieuwe belastingen komen, maar dan met een progressief karakter; budgettaire stimuli op korte termijn moeten worden gekoppeld aan fiscale discipline op middellange en lange termijn; leningen die voorkomen dat banken in moeilijkheden raken; gezinnen die voor het bankroet staan moeten worden geholpen en er moet meer controle komen op een losgeslagen financiëel systeem, o.a. door too-big-to-fail banken op te splitsen en oligopolieën aan banden te leggen.

Na verloop van tijd zullen geavanceerde economieën moeten investeren in menselijk kapitaal, vaardigheden en sociale vangnetten om de productiviteit van hun werknemers te verhogen opdat die opnieuw concurrentiëel en flexibeler worden en zo hun weg kunnen vinden in een geglobaliseerde economie.

Het alternatief? Het model van de dertiger jaren van vorige eeuw: eindeloze stagnatie, depressie, valuta-en handelsoorlogen, kapitaalcontroles, de financiële crisis, faillissementen van soevereine staten en sociale en politieke onrust op wereldschaal.

http://www.project-syndicate.org/commentary/roubini41/English

Bron : Express.be