Vanmorgen maakte ik even deel uit van het probleem waar het merendeel van u dagelijks in deelt: de auto-file.
U moet wel goed gek zijn om daarin dagelijks te willen delen.
Terwijl er, zeker in een kleine provinciestad als de onze, genoeg eenvoudige én ecologische -groene zo u wil- alternatieven voor handen zijn: op het kleine grondgebied van onze stad en gemeente is nagenoeg alles fietsbaar.
En zeg nu niet dat dat te onveilig is voor uzelf of voor uw kids, want ook daar bent u opnieuw volmondig deel van het probleem: u veroorzaakt m.a.w. moedwillig een levensgevaarlijke situatie voor bewuste mensen die een probleem aanpakken door hun eigen gedrag, nl door zich te verplaatsen per fiets.
‘t Is heel simpel -again!: hoe meer fietsers er zijn, hoe minder auto’s, en dus hoe veiliger voor deze eco-tweewielers. -ik weet wel dat er op uw glanzende bolide met vierwieltraksie ook ‘Eco’ staat, maar die onzin gelooft u toch zelf niet, mag ik hopen.
Die wegsituatie hoeft u evenmin te vingerwijzen naar overheden of naar politiekers, by all means! Die laatste zullen op uw vingerwijzing maar al te graag electoraal scoren met beloftes waarvan ze zelf weten dat ze nonsens zijn. Check for yourself..
Door uw auto vaker te laten staan kan u zelf zorgen voor meer veiligheid voor fietsers; zo eenvoudig is het.
U zou nu ook nog kunnen opwerpen dat kinderen zo’ n fysieke inspanning niet aankunnen, maar taxiet hen wel wekelijks naar turn-, dans- en gymles. Opnieuw per auto, nota bene.
Alsof die jonge mensen geen jonge beentjes hebben.. (waarmee we mensen met een fysisch gebrek of uitzonderlijke situaties niet willen voor het hoofd stoten).
Gelukkig was mijn autogerij maar heel kort, voor een winteronderhoud naar de garage op de stadsrand, en had ik mijn plooifiets in de koffer. Bij aankomst sprong ik des te blijer op mijn geliefde tweewieler die mij gezwind en blozend van de kou vlot terugbracht naar de koffiebar in het stadscentrum -langsheen ellenlange autofiles waarin de meeste van jullie nog steeds een graai deden naar het wereldrecord ‘stuurfretten’-, om er nagenietend een bakje troost te slurpen.
Troost aan alle autorijders om hen morgen tot inzicht te brengen. Troost. Mij deed het veel deugd, die lekkere koffie, na een frisse fietsrit.
‘t Is maar dat u het weet en het u aan het denken zet.
Doen! (WiSch)