Het Europese Hof van Justitie heeft beslist dat werkgevers in Europa wel degelijk een hoofddoekenverbod mogen hanteren. Dat is geen vorm van discriminatie, tenminste als het verbod geldt voor alle politieke, filosofische en religieuze tekenen, en er dus niet één religie wordt geviseerd.

Mocht er geen druk uitgeoefend worden op de vrouwen binnen de moslimgemeenschap om een hoofddoek te dragen, er zou minder terughoudendheid zijn in onze open westerse samenleving.

Eigenlijk horen moslims die vanuit een godsdienstbeleving bewust en militant hun keuze voor een hoofddoek verdedigen, niet alleen aan te geven dat zij, net als elke burger, de fundamentele waarden van onze samenleving erkennen. Ze dienen zich bovendien principieel uit te spreken tegen elke vorm van druk vanuit de gemeenschap op hun geloofsgenotes.

We hebben er allemaal belang bij dat mensen zich persoonlijk en maatschappelijk engageren. De kwaliteit van elk engagement begint bij wederzijds respect en gerespecteerd worden, ongeacht de persoonlijke overtuiging. Deze erkenning vormt een goede basis om de mogelijkheid tot een verbod van religieuze tekenen op de arbeidsvloer of op school al dan niet toe te passen.

Het streefdoel is dat de betrokkene zelf beslist vanuit haar moslim zijn en zich niet mag laten intimideren door geloofsgenoten.
Het Europees Hof biedt nu alle kansen aan de angelsaksische school (bv. politie met tulband) en aan de latijnse traditie (meer op neutraliteit gericht) om zich verder te ontwikkelen.
Sociale druk op één gemeenschap is met dit arrest terecht uitgesloten. Na het verbieden van een “selectief verbod” zijn we nu als samenleving onszelf verplicht om na te denken over een positieve invulling. Is het conservatief Vlaanderen menens om vooral te surfen op de latijnse traditie van de laïcité? Of is dit toch vooral ingegeven door de huidige maatschappelijke spanningen en de rem om het actief pluralisme als basis van onze liberale samenleving te aanvaarden?