Tien jaar geleden was een nieuwe politieke partij bij veel mensen grote reden tot hoop. Die N-VA heeft er intussen een aantal jaren regeringsdeelname op zitten. Wij weten beter wie deze ‘alliantie’ is, en wat hun politiek is, wat zij echt willen veranderen. Een concrete nieuwe beleidsmaatregel van een van de opvallendste ministers van deze partij laat ons toe een  helder beeld te krijgen.

“Tot een maand extra huur voor mensen in sociale woning”

Bijna letterlijk onder die titel brengt De Standaard, een krant die bekend staat om haar inspanningen betrouwbare info te brengen, een artikel dat voor mij zonder meer een ontmaskering van een bepaalde kwade geest betreft die in de genoemde partij heerst.

Ik vat de kwestie even samen: 

“Niet elke sociale woning is even goed geïsoleerd. Daarom besliste de regering in 2007 om bij de huurprijs een “correctie” in te voeren: een verhoging van de huurprijs voor wie een moderne, energiezuinige, goed geïsoleerde woning huurt. En een korting voor wie een woning huurt die ouder is, en niet perfect is geïsoleerd.

Op die manier wou de Vlaamse Regering twee doelen bereiken: sociale, en dus kansarme, huurders die ongewild een hogere energiefactuur hebben, ontlasten en 2. de sociale huisvestingsmaatschappijen stimuleren om hun bestand aan huurhuizen te renoveren, beter te isoleren.”

Verontrustend feit, dat mijn geloof in de politiek doet verminderen: deze maatregel, dit besluit bleef dode letter. Het werd nooit uitgevoerd.

Twaalf jaar later gaat minister Liesbeth Homans (N-VA) dan toch over tot concreet maken van de maatregel.

Maar wat zien we, de bedoelingen zijn bijgesteld: de geplande korting voor wie een energieverslindende woning huurt, wordt geschrapt!

“Sociale huurders moeten zo meer betalen op basis van verouderde energienormen” zegt SP-A fractieleider Joris Vandenbroucke.

Het komt erop neer dat de sociale huisvestingsmaatschappijen, zoals Dijledal in Leuven, meer huur zouden kunnen vragen aan haar weinig bemiddelde huurders.

Bovendien valt voor hen de verplichting of de stimulans om nog te investeren in energiebesparende maatregelen weg.”

Minister Homans tracht dit te ontkennen, stellend “De verhoging zal nooit groter zijn dan de besparing op de energiefactuur”.

Wat zou de maatregel concreet betekenen voor armere huurders in sociale woningen?

Vanaf 1 januari volgend jaar zou er gemiddeld 17 euro per maand bij komen, voor een halfopen bebouwing kan dat oplopen tot 32 euro.

Op jaarbasis is dat een huurprijsverhoging van gemiddeld 205 euro! In sommige gevallen tot 385 euro.

Dit komt dus neer voor sommige gezinnen op een dertiende maand huur betalen…

Homans zelf schat de groep die getroffen wordt door de geplande maatregel op vijftigduizend huurdersgezinnen.

“Er zijn 144.000 gezinnen die een sociale woning huren, dus wordt een derde van hen getroffen”, merkt de Socialistische fractieleider op.

De Inspectie van Financiën heeft al bezwaren uitgesproken over haar manier van rekenen en kijken. Homans wuift die weg.

De socialist merkt nog op: “Hoe cynisch is het dat net de minister van Wonen én van Armoede met één beslissing vijftigduizend van de meest financieel kwetsbare gezinnen treft?”

Een interessante, striemende commentaar bij dit bericht las ik op Facebook in het profiel van Alona Lyubayeva. Zij is van Russische afkomst, en is vaak actief in het leveren van bijdragen aan het maatschappelijk debat, in heldere en gemotiveerde taal. In een vorig leven had Lyubayeva een verantwoordelijke top functie bij het Agentschap voor Inburgering en Integratie.

Ik geef enkele citaten uit het bevlogen commentaar bij deze misstap van minister Homans

“Dit verhaal illustreert het mooi voor mij: minister van armoedebestrijding stimuleert de groei van de armoede. In dit geval is het dubbel zo pijnlijk, omdat de link wordt gemaakt met het klimaat. [Op de verkeerde manier, door de armsten de factuur te bezorgen].

De factuur van meer energieverbruik van niet-geïsoleerde woningen wordt doorgeschoven naar de huurders. Het zijn de verhuurders die er iets kunnen aan doen. Niet de huurders, die vaak al sociaal kwetsbaar zijn. Dat deze minister met dergelijke maatregel komt, bewijst dat de N-VA de verantwoordelijkheid  niet opneemt om een Sociale Correctie door te voeren, die kwetsbare mensen moet ontlasten. Erger nog, ze blijven de ongelijkheid vergroten”

“De N-VA roept intussen van alle torens : “De Groenen zullen de kleine man laten betalen voor het klimaat! De realiteit bewijst dat de N-VA regering en de N-VA minister dit zelfde NU al doen…”

“Dit is een nieuw bewijs dat de logica van die partij is dat zij geen voorstander zijn van sociale correctie (Herverdeling), noch van het principe “De vervuiler betaalt”.”

Lyubayeva eindigt met een scherpe beschuldiging, die  mij echter bijzonder pertinent lijkt, dit klopt:

“Mevrouw Homans is gebuisd als minister, want zij doet alles om de ongelijkheid te vergroten. Dat doet zij zelfs bewust. Hardhandig pakt zij keer op keer de armen aan, zij bestrijdt de arme mensen, in plaats van de armoede”.

Mijn toevoeging hierbij om te begrijpen wat er die politici motiveert zo verkeerd te handelen:

“Wat hier speelt, is voor wie de menselijke psyche kent, helder, maar daarom niet minder pervert.

Homans was ooit zelf een arme, een kansarme vrouw.

Nu zij uit de merde is opgeklommen, rekent zij met haar verleden en angsten af door de arme mens te treffen te koeioneren.

Zij nam de minister post met bevoegdheid armoedebestrijding van meet af aan vanuit een saboteur-bedoeling. Geen wonder dat de armoede dan na vier jaar beleid niet is afgenomen.

Eenzelfde duiding valt te geven bij de manier waarop de betrokken partij aan Theo Francken de post van staatssecretaris voor Immigratie gaf… Hij werkte meteen zo veel mogelijk de doelstellingen van dit departement tegen!

De N-VA, dit is met andere woorden bij uitstek de partij die uit onderkruipers en saboteurs bestaat.”

Verschillende van haar mandatarissen vervullen overduidelijk op een “valse” manier hun politieke opdracht.

Deze vaststellingen voeden de analyse: de geest in die partij is ziek.

Het afscheidsgetuigenis van voormalig Kamervoorzitter Peumans wijst overigens, met veel inside information, in dezelfde richting. De partij waar Bart De Wever aan de top staat, leeft van confrontaties, van beschuldigingen. Als je aan die steekspelen, dat aanvallen van wat personen van buiten de partij verrichten, niet meedoet, zo klinkt het getuigenis, dan wordt je al snel vergeten. Deze mensen hebben een krampachtige drive: op alle slakken zout leggen.

In de woorden van Theo Francken zelf, toegegeven tijdens het tweedaagse Villa Stellenbosch interview voor De Standaard: “Wij werken via het procedé van vijanden zoeken, de hele tijd”.

Dan stel ik me de vraag: horen zulke persoonlijkheden in de nationale of zelfs de lokale politiek wel thuis? Zijn er geen betere bezigheden te bedenken om dat soort innerlijke onrust en agressie af te reageren?

Besluit:

Minder gegoede mensen hebben geen of weinig reden om op die partij te stemmen.

Ik hoop dat ieder de valse beloften en de mooipraterij van de partijvoorzitter, die zich blijft gedragen als een soort rattenvanger van Hameln, die onschuldigen weglokt met slechte bedoelingen, tijdig zal doorzien.

Stef S. Hublou

Historicus

Post Scriptum

Ik noem altijd graag een kat, een kat.

Iemand die de drang ervaart andere mensen pijn te doen, en daar blijkbaar ook enig plezier aan beleeft… dat heeft een naam. Geesteswetenschappers noemen dat sadisme. Ik twijfel er overigens niet aan dat ook iemand die vrij hoog op de maatschappelijke ladder is geklommen en geregeld op tv te zien is, daar kan aan lijden. Laten wij zo iemand hulp bieden, en haar & hem een spiegel voor houden. Dat lijkt mij een uitstekend, een mededogend gebruik van de Vrije Meningsuiting die wij in ons landje genieten.