De Munt en BOZAR worden slachtoffer van hun succes en van het aantal overheden die bijspringen in de cofinanciering.

De zaal zit al vol in De Munt zodat het verhogen van de eigen middelen onmogelijk wordt. Er wordt reeds gewerkt met internationale co-producties die inhoudelijke en financiële opportuniteiten bieden. Of moet de financiering morgen carrement overgenomen door bedrijven die dan voor ons keuzes maken over welke kunstvormen of welke producties ze met welke kwaliteitscriteria en met welke social events willen steunen. Dat alles via fiskale stimuli allicht. De gerelateerde social events verruimen ongetwijfeld het publiek, maar niet prioritair bij doelpublieken voor wie de ticketprijs een drempel vormt.
Aan het capaciteitstekort en aan de kostprijs per project kan enkel geremedieerd worden door investeringen in nieuwe infrastructuur.

Beleidsmatige keuzes op de verschillende overheidsniveaus zijn altijd nodig, net zoals overleg tussen deze niveaus onderling. Enkel met overleg kan je vermijden dat er bij voorkeur gekozen wordt voor projecten voor eigen deur of voor subsidies die zichtbaarder zijn omwille van het mono-cultureel profiel. Het cultureel project van de Vlaamse Minister voor de Vlaamse Rand in Ruisbroek is daarvan allicht een interessant voorbeeld.
Ons gefederaliseerd land heeft behoefte aan overleg om cultuur dichter bij de bevolking te brengen, maar ook om die cultuurdragers te beschermen en kansen te geven die een zware logistiek vragen of die expliciet vernieuwend willen zijn. Of moeten we binnenkort naar Parijs of naar het Ruhrgebied om dat soort evenementen mee te pikken?