De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Dagboek uit Colombia: donderdag 17 februari 2011
Colombia, ABVV -

Dagboek uit Colombia: donderdag 17 februari 2011

vrijdag 18 februari 2011 05:43
Spread the love

Ter nagedachtenis van Aury Sara Marrugo

Over de vuile oorlog tegen de vakbond van de petroleumarbeiders in Cartagena.

Dag 5, dia cinco. Transfer van Bogota naar Cartagena, een tropische Colombiaanse stad in de Caraïben aan de Stille Oceaan. Op 1 uur vliegen van de hoofstad Bogota. Cartagena is bekend als mondaine badplaats, voor zijn historisch verleden en oude gebouwen en dito stadscentrum. Maar wij komen voor het andere en hedendaagse Cartagena.

Groen of blauw?

De blokkades van de vrachtwagenchauffeurs spelen ons af en toe parten, zoals vandaag. Omrijden dus en zoals hier gebruikelijk is, wordt alles wat vooraf gepland werd overhoop gehaald. 

We bezoeken de raffinaderij van Ecopetrol in Cartagena. Ecopetrol is de Colombiaanse staatsmaatschappij voor aardolie. We zijn er uitgenodigd door de vakbond USO (Unión Sindical obrera de la Industria del Petroleo) , waarmee de Algemene Centrale van het ABVV (AC federaal) een project heeft.

We eten mee met de arbeiders in de grote bedrijfskantine. Het valt op dat er twee soorten werknemers zijn: met een blauwe en met een groene outfit. Die met een blauwe outfit hebben een vast contract. Die met een groen plunje werken via onderaanneming en dus tijdelijk. Ze verdienen minder en moeten zelf het eten in de kantine betalen, terwijl de blauwe plunjes gratis eten.

Het minimumdagloon van de arbeiders bedraagt exact 17.853,33 pesos (ongeveer 9 euro) lezen we op het syndicale bord van de USO. Er werken 350 vaste arbeiders bij de Ecopetrol-vestiging in Cartagena. Maar een nog veel grotere groep van 350 à 600 arbeiders werkt via onderaannemers. Een deel van hen woont op het terrein in containers.

Controle en dreiging

De secretaris-generaal van de CUT (de koepelvakbond), Luis Alberto Plaza Bellis, verwelkomt ons. Hij zat wegens zijn syndicale activiteiten drie jaar in ballingschap in Rusland en Cuba. Vandaag is Colombia nog steeds geen veilige plaats voor hem. Hij kan zich nooit met de brommer verplaatsen, noch ’s nachts buiten gaan, wegens te gevaarlijk.

Dat syndicalisten in het oog gehouden worden, ondervinden we ook zelf. Tijdens onze rondleiding op de raffinaderij worden we heel de tijd gevolgd door een geblindeerde pickup. “Omdat jullie van de vakbond zijn,” is de uitleg die we krijgen van onze bedrijfsgids. Wie er dan in die pickup zit? “Een expert in fysieke verdediging,” luidt het cryptische antwoord.

We worden ook de hele tijd gefotografeerd – straf overigens, want ons was verteld dat foto’s nemen verboden was omwille van ontploffingsgevaar. In Colombia loeren controle en dreiging constant om de hoek…

880.000 dollar kwijt

Ecopetrol is niet meer wat het was. Het Colombiaanse staatsbedrijf verkocht de raffinaderijafdeling enkele jaren geleden aan Glencore, een multinational uit Zwitserland. Later kocht een dochterbedrijf van Ecopetrol het weer terug. Ecopetrol is dus niet langer een staatsbedrijf.

Tijdens deze verkoop-en-koop-operatie verloor de Colombiaanse staat liefst 880.000 dollar, vertelt de USO ons, de enige vakbond op het bedrijf. De vakbond klaagde dit aan en niet alleen dat.

Nog steeds loopt een conflict over de verdere ontwikkeling van de site van Ecopetrol. Volgens een masterplan moeten er tegen 2015 nog 5 tot 15 plants bijkomen. Ecopetrol weigert echter dat plan te realiseren tenzij de vakbond akkoord gaat om geen contacten meer te hebben met de werknemers van de onderaannemers.

Arbeidsvoorwaarden verslechteren

Ook lopen er klachten van de USO over een gebrek aan sociale bescherming, een te laag salaris, het ontbreken van beschermingskledij, enz. Eind vorig jaar werden ook nog eens 125 werknemers in onderaanneming ontslagen toen de vakbond hen bijstond. Niemand van hen heeft vandaag al nieuw werk.

De vakbond blijft echter onderhandelen met de werkgever. Vorige week werd dan toch enige vooruitgang geboekt. De conclusie van dit alles: de USO had nooit kunnen denken dat een masterplan dat het zelf hielp ontwikkelen en heel wat nieuwe jobs moest opleveren, net geleid heeft tot slechtere arbeidsvoorwaarden.

Daar zijn de paramilitairen

We trekken verder naar het vakbondshuis van de USO in Cartagena. Het huis is genoemd naar Aury Sara Marrugo, de plaatselijke USO-voorzitter die in 2001 vermoord werd door paramilitairen.

Hij lag mee aan de grondslag van het masterplan, waarin opgekomen werd voor meer sociale en syndicale rechten, maar bekocht dat met zijn leven.

Hij niet alleen overigens. In de 88 jaar dat de USO bestaat, werden al 102 vakbondsleiders vermoord door de paramilitairen. Vandaag verblijven nog steeds USO-leiders in ballingschap: in Zwitserland, in Spanje en ook in België. USO-leden worden nog altijd lastig gevallen en vervolgd. En het trieste lijstje gaat maar door.

De vakbond volhardt

De vakbond in Cartagena vecht op alle vlakken. En dat is begrijpelijk als 62% van de inwoners van Cartagena arm is en 31% zelfs extreem arm. Als slechts 60% van de bevolking toegang heeft tot goede gezondheidszorgen en de rest helemaal niet. Als de werkloosheid 12,6% bedraagt.

Syndicalist zijn in Colombia, het is broodnodig maar niet benijdenswaardig, zo leren we ook vandaag weer.

take down
the paywall
steun ons nu!