Belgie is één van de weinige landen waar de werknemers géén enkele medezeggenschap hebben in de Raden van Bestuur.

Duitsland heeft zijn “Mittbestimmung”en in onder andere Nederland,Zweden en Finland zijn er vergelijkbare systemen.

Frankrijk heeft in 2013 de wetgeving aangepast hieromtrent waardoor werknemers van(wel enkel de grote) bedrijven één of twee vertegenwoordigers mogen sturen naar de Raden van Bestuur.

Adder onder het gras is dat deze dan geen lid meer mogen zijn in de Ondernemingsraad èn ook niet meer een vakbondsvertegenwoordigende rol mogen hebben wat de voeling met de achterban niet ten goede komt.

Alsook kunnen de grote bedrijven dit vaak omzeilen.

Engeland heeft zijn ‘Green paper on governance reform’ waarbij de werkgevers drie opties hebben:

1)Overlegcomité met (o.a) werknemers.

2)Aanstellen van een non-executive director die zich moet bezighouden met de werknemersbelangen.

3)Voldoen aan strengere criteria rond niet-financiele criteria.

De macht van de aandeelhouders wordt hierdoor amper aangetast.

Voorstel van Groen&P.S:

Groen:

-Pleit voor meer betrokkenheid van consumenten,klanten en burgers in het beleid.

-Stellen voor om de stem van de gebruiker mee te nemen in het bestuur van het openbaar vervoer,de stem van bewoners in ouderverzorginscentra èn de stem van werknemers in de bedrijven.

De uiteindelijke macht blijft bij de aandeelhouders maar de werknemers zouden hun agenda kunnen verdedigen op het hoogste beslissingsniveau.

P.S:

Pleit voor een systeem waarbij de bedrijven bestuurd worden door twee kamers,een kamer met vertegenwoordigers van het kapitaal(aandeelhouders)en een kamer met vertegenwoordigers van de werknemers.

Belangrijke beslissingen kunnen enkel genomen worden na akkoord van de twee Kamers!

Een bedrijf dat bestuurd wordt door twee kamers die enkel in gezamelijke overeenstemming belangrijke beslissingen mogen nemen zou al zeker een eerste stap zijn naar meer democratie in het bedrijf.

In onze moderne maatschappij schermen we vaak met onze door de tijd heen fel bevochten democratische rechten doch zodra ons arbeidscontract is getekend en we onze badge door de tikklokkaartlezer halen is het net alsof we deze democratische rechten in ons verkleedkastje hebben opgeborgen als een soort in onzichtbare inkt geschreven niet uitgesproken regel in het arbeidsreglement.Een direktie-lid zei me ooit eens:”Democratie dat werkt hier niet.

De installatie van een dergelijk systeem zal en moet een werk van wat langere adem zijn omwille van de vele valkuilen die dit met zich zal meebrengen voor zowel het bedrijf ,de werknemers als voor de Raad van Bestuur.

Als het voortbestaan van een bedrijf op de helling komt te staan omwille van onredelijke eisen van de WNV’ers of van onmogelijke plannen van de WGV’ers dan heeft dit een effect op elkeen betrokken bij dat bedrijf.

“WNV’ers=werknemersvertegenwoordigers.”

“WGV’ers=werkgeversvertegenwoordigers.”

Aldus wordt het al een hele karwei om op voorhand de criteria vast te leggen voor wat dan die onredelijke eisen of onmogelijke plannen wel zouden zijn.Bij bestwisting zou eventueel de arbeidsrechtbank als derde onafhankelijke partij kunnen fungeren.

De WNV’ers zouden ook hun lopende syndicale mandaten moeten mogen behouden met als belangrijke argumenten dat,één deze verkozenen zijn (OR en/of Cpbw) en twee dat de afgevaardigde aangeduid werden door hun vakbond als zijnde een capabele en nuttige schakel tussen werkgever en werknemer.Dit blijvend contact met de achterban is zeer belangrijk voor een goede syndicale werking alsook verruimt het het menselijke argumentatiepakket van de WNV’ers in de Raad van Bestuur ten overstaan van de andere Kamer aangezien deze voornamelijk bewoond wordt door vertegenwoordigers van het eiland “Ile des chiffres”.

Hoe zal de werknemer kunnen nagaan of een door de twee kamers goedgekeurde beslissing in alle eer en eerlijkheid is genomen?

De lijn tussen “een fles cava”ter gelegenheid van Pesach,de Meiboomverbranding of wat voor een (on)heidense gelegenheid dan ook en die van het aannemen van smeergeld is flinterdun,onzichtbaar voor het blote oog doch duidelijk voelbaar voor het rechtvaardigheidsgevoel dat elkeen zou moeten bezitten.

Sommige bedrijven “geven” een “extra” voordeel aan hun werknemers onder de vorm van een winstparticipatie een resultaatsbonus.(cao 90).

Geven en extra wordt hierboven omgeven door respectievelijk twee sprietjes aan de linkerkant en twee sprietjes aan de rechterkant als een cynische connotatie met de Nero-achtige karikarutale afbeeldingen van

de romeinse keizers die zowel boven hun linkeroor als hun rechteroor twee plukjes haar hebben uitsteken.

We krijgen niets van de werkgever wij werken daarvoor elke dag opnieuw alsook zouden we liever een hoger loon ontvangen elke maand wat een duidelijk en blijvend effect heeft op een toekomstige mogelijke uitkering (mutualiteit,werkloosheid)en op ons pensioen.

Deze niet-recurrent gebonden voordelen waarvan elk jaar onzeker is of we dit zullen ontvangen en hoeveel het zal zijn,zijn meer voordeel voor de werkgever dan voor de werknever als je het vergelijkt met een loonsverhoging aangezien de werkgever wordt beloond belastingkortingsgewijs wat dan weer een slok op de borrel scheelt wat inkomsten voor de sociale zekerheidskas betreft.

Bon,zo ook verbindt de werkgever zijn werknemer met het bedrijf als deze kiest voor aandelen en niet voor opname in geld,hij is zo ook een beetje mede-eigenaar.

Op zich is er niets mis met dit gegeven doch het zij goed te weten dat een beslissing genomen onder invloed van de Grootaandeelhouders met betrekking op bijvoorbeeld de verwachtte steeds maar betere produktiviteit van komend boekjaar een grotere negatieve impact zal hebben op de kleine werknemersaandeelhouders wat betreft de werkbaarheid van hun job dan de weinige extra centjes die ze eventueel zullen ontvangen als ze ze al zullen ontvangen.

Dit kluwen van kleine mede-aandeelhouders die ook werknemers zijn en de belangen van de grootaandeelhouders zal eerst moeten ontrafeld worden alvorens men het lint van het nieuwe meer democratische systeem doorknipt.Misschien door de afschaffing van de cao 90 op voorwaarde dat de werknemers in ruil hiervoor een loonsverhoging krijgen wie zal het zeggen?

Laten we vooral niet in de val lopen die onder andere succesvol werd uitgezet in Frankrijk en Groot Brittanie waarbij de werknemers met een kluitje in afhankelijk van hun woonplaats de Seine en de Thames werden gelokt.

“Een Raad van Bestuur alwaar een stem niet meer mag zijn dan een klankrijke luchtverplaatsing heeft slechts een vluchtige en beperkte reikwijdte.”

En de Ondernemingsraden dan daar wordt er toch ook beslist?

De ondernemingsraden zijn vaak naast enkel “Speakercorners” waarbij de direktie hoogstens ofwel geamuseerd glimlacht ofwel wat nerveus heen en weer schuifelt bij het aanhoren van respectievelijk amusante,irritante voorstellen en commentaren van de afgevaardigden.

Achter de schermen worden de vakbonden vakkundig tegen elkaar uitgespeeld en zelfs deze moeite zullen ze zich in de toekomst kunnen getroosten aangezien de overheid aan steeds meer zaken de goedkeuring koppelt van slechts één enkele vakbond.

Welke vakbond keurt dan doorgaans zowat alles goed wat de direktie voorsteld?Ik weiger het om namen of kleuren te noemen.Ik vermeld enkel dat ik het niet blauw-blauw zal laten.

Zullen de Bedrijven dan massaal wegtrekken als dit erdoor komt?

Ik geloof niet in een toekomstige Belgische economische woestijn als de overheid dit invoert alsook als de multinationals eindelijk eens correcte belastingen moeten betalen neen ik ben er rostvast van overtuigd dat ook de ruimte die de dan toch vertrekkende bedrijven zullen achterlaten creatief en dankbaar zal worden opgevuld door lokale of minder lokale bedrijven klein of groot maar met voeling en respect voor de maatschappij waarin zij het “voorrecht” hebben om te mogen aan commerce doen.

Ives Vanhouche