Vandaag gaat het Maatschappelijk Debat vaak over de vraag hoeveel wij van de economische immigranten, de mensen die een beter leven zoeken door samen of alleen ver weg te trekken, mogen of kunnen opnemen. 

Ik ben van oordeel dat wij zeer veel mensen goede gastvrijheid moeten aanbieden. En dat wij met hen in dialoog, in “échange”, Uitwisseling dienen te gaan. Zoals wij dat met onze kinderen en met onze huisdieren best doen, op een intens en zeer frequent niveau. En met onszelf, for that matter. Let op, dat zijn geen plattitudes, deze bevolking blinkt niet  uit in gaan voor echt contact. Een grote groep culturele blanken in deze regio ziet als doel van het leven, “hard werken”. En met de “zuurverdiende centjes” daarna goed eten, met een beperkte kring van bekenden. In een ingericht huis, liefst groter dan dat van de buren. 

 Drie minuten. 

Misschien kunnen wij toch maar eens te rade gaan bij andere volkeren, bij hun manier van leven, van actief zijn, van rusten, van arbeid en andere activiteiten (niet) vermengen. 

Misschien doen wij zo een idee of twee op, dat ons uit onze eigen Impasse kan helpen!

Want zoals deze zomer meer dan ooit opvalt: 

de blanke westerling heeft behoefte aan Inzicht en Innerlijke Rust. 

Veel zomerse reizen trachten dat te bieden. 

Van stil liggen in de zon tot zes dagen in stilte doorbrengen, of meditatie en yoga oefenen in een ver land, het is een sector in volle groei. (Zie onder anderen De Standaard van 23 juli). 

 Ik herhaal het:

Mensen in precariteit, in levensgevaar, of in gevaar tot mensonwaardige levensomstandigheden te vervallen, of tot mensonterende bezigheden te moeten overgaan om te kunnen eten kopen en een dak boven het hoofd te  huren, die moet je voldoende middelen geven.

Dat mag onze gemeenschap (en onze elite) een bedrag kosten. Een gemeenschap van menselijke wezens die zichzelf en haar waarden eert. Dat maandbedrag mag even hoog liggen als wat wij in de vorm van een pensioen uitkeren aan mensen die na een relatief veilig bestaan aan het uitbollen gaan.

 In dit stuk Europa, en ik mag en moet dat zo schrijven, nadat mijn familieleden al twee generaties op andere continenten hebben  geleefd en gewerkt, heerst er een overdreven waardering voor arbeid. Het arbeidsethos in dit leefklimaat is te groot.

Het is misschien goed dat de antropoloog en de historicus in me, je er even aan herinnert dat de hele mensheid op alle continenten het grootste deel van haar geschiedenis, (en sommige volken vandaag de dag nog altijd), géén onderscheid maakten tussen arbeid en andere bezigheden.

De mensen in die groepen leven vaak bijna even lang, en wellicht is hun bestaan wel interessanter dan dat van de doorsnee “burger” vandaag.

Recent werd bekend dat slechts dertien procent van de werkende mensen tevreden is in zijn job. Velen zien intussen als hoogste doel op middelbare leeftijd, dat zij hun zelfstandigheid een beetje kunnen bewaren. Van ceo’s tot bisschoppen, voor velen bepaalt de secretaresse hun agenda. Wat een leven is dat?

In die context vind ik, mogen wij eveneens niet te vlug vergeten dat de meeste mensen die ooit op aarde geleefd hebben, alles deden in het leven zonder enige vorm van geld.

 In vorige artikels in kranten, tijdschriften en in de blogs bij Dewereldmorgen.be, heb ik dit vraagstuk toegelicht. Mijn visie erop. Zoals in de eerste tien opiniestukken die ik in De Standaard heb gezet. Die gingen ook juist over wat in die jaren nog onbespreekbaar was voor vele reporters en denkers: de geestelijke gezondheidszorg, de depressies, de zelfdodingen, de angsten en zo meer. Een deel van deze teksten en illustraties zijn nog te lezen via het Internet. 

Stef  H. S. V.