Tot tweemaal toe moesten de groot-systeem-banken gered worden, in geen tijd moesten we als belastingbetaler borg staan voor het feit dat de topbankiers verkeerde keuzes gemaakt hadden. De banken zijn te belangrijk voor de samenleving en voor de harde economische wereld om in faling te laten gaan. De bankiers wisten dat en namen dus ongehoorde risico’s.

De ACW-financieel-verantwoordelijken lieten zich meedrijven op de tendens van de jaren negentig, begrijpelijk maar fundamenteel een verkeerde keuze omdat ze indruiste tegen het coöperatieve gedachtegoed. Een coöperatie onttrekt immers activiteiten aan het normale marktdenken en zorgt er voor dat niet kapitaalkrachtigen ook kunnen participeren. Een systeembank doet net het omgekeerde.

Vandaag is een redding van een deel van de Beweging, namelijk de spaargelden (ongeveer 1.6 miljard euro) van de coöperanten, teveel gevraagd. De christelijke arbeidersbeweging zou dat zelf moeten ophoesten. Ze zou hierdoor ophouden te bestaan, nochtans is deze sociale organisatie belangrijk voor de gemeenschap maar blijkbaar minder belangrijk dan de harde economische werkelijkheid.

Als er een keuze moet gemaakt worden tussen een bank of een sociale beweging is de keuze blijkbaar snel gemaakt. De rechterzijde in de politiek met de NV-A op kop heeft immers lak aan een ACW-MOC dat de solidariteit tussen de beide taalgroepen bevordert.