Terwijl u reikhalzend uitkijkt naar de eedaflegging (eindelijk een nieuwe minister van Financiën …) spoel ik even terug naar het begin. Op donderdag 13 mei 2010 dienden de partijen hun senaatslijsten in. Ik volgde Tine Van Rompuy, lijsttrekker voor de PVDA+. Een symbolische gebeurtenis in meer dan één opzicht.

Kandidaten voor de Senaat mochten op Hemelvaartsdag 2010 hun lijst indienen bij de rechtbank van Mechelen. Feestdag of niet, de voorzitter van de rechtbank, haar griffier en twee medewerkers openen het gebouw voor de twee openingsuren die de wet voorschrijft.

We staan al een tijd te wachten voor de poort met het bordje ‘Hoofdbureau verkiezingen’ wanneer Filip Dewinter (Vlaams Belang) er aankomt. Hij weet blijkbaar de weg. Resoluut loopt hij op een andere deur af, met de begroeting “ach ja, de handtekeningen …”.

De handtekeningen, inderdaad. Om te kunnen deelnemen aan Kamer- of Senaatsverkiezingen moet een lijst voorgedragen worden. Dat gebeurt ofwel door twee parlementariërs, ofwel door duizenden kiezers. In een beschaafde westerse democratie als de onze kunnen ook niet-gevestigde partijen deelnemen.

Vrijdag verschijnen de officiële formulieren online, maandag sta je best al op de dienst bevolking (op de woonplaats van elke ondergetekende) om elke handtekening te laten controleren en wettigen, zodat je ze donderdag kan indienen.

Moet nog vermeld worden dat de PVDA geen handtekeningen krijgt van parlementariërs? De partij van de miljonairstaks, het kiwi-model en de campagne voor correcte energieprijzen verspreidde zondagmiddag het bericht dat de handtekeningen (van 15.000 kiezers) binnen waren.

Toen bleek dat tientallen gemeentediensten zouden gaan verdrinken in het papierwerk, kreeg de PVDA toch handtekeningen van parlementariërs. De toren op de foto (bemerk achter Tine Van Rompuy de bijdrage uit Antwerpen) is dus een symbolische herinnering aan het titanenwerk van honderden leden en sympathisanten. Sommigen fluisteren dat deze krachttoer enkele andere partijen in verlegenheid brengt.

Voor volledige deelname aan de verkiezingen zijn 2 x 5.000 (Senaat, NL+FR) en 10 x 500 (per provincie voor de Kamer) = 15.000 handtekeningen nodig.

Dan zijn we binnen, of tenminste, de delegatie heeft de eer haar lijst te mogen laten weigeren. Weigeren? Uiteraard, want daar is ergens een bepaling die stelt dat een onderdeel indien mogelijk elektronisch wordt aangeleverd. “En als wij dat hier aanvaarden in analoog formaat, waarom zitten wij hier dan?” Hup, terug naar huis dus, morgen zijn we weer open.

Maar we gaan nog niet naar huis, want het gedeelte dat wel kon worden ingediend, wordt nu nagekeken. Een andere partij heeft blijkbaar een cijfertje mis in een rijksregisternummer, elders moet nog een voornaam gecorrigeerd …

Ook Groen! heeft blijkbaar wat technische bijstand van doen. Lijsttrekker en enige rechtstreeks verkozen senator Freya Piryns van de partij is dan ook een tikkeltje teleurgesteld. Vorige keer liep alles nog goed, vernemen we. Het raakt ons humeur niet, we houden het gezellig. Even later wordt uitbundig gelachen met het idee dat Groen! een familiedag zou organiseren in Bokrijk. Mogelijk heeft dit vrolijk moment iemand anders op een idee gebracht.

Terwijl de archaïsche belichting in de hal mijn foto’s naar de duvel helpt, leent het decor zich uitstekend tot informeel geklets.

Met z’n drieën op een bankje gaat het over de media, meer bepaald de mediaboycot. Bij de vorige verkiezingen was er op de VRT plaats voor 8 partijen. Nu het afgeslankte groepje rond Geert Lambert opgegaan is in Groen! is er nog plaats voor berichtgeving over 7 partijen. De politieke tribunes hoefden voor de gevallen regering niet geregeld, net zo min als de stemmen uit het buitenland. “Maar gij komt toch veel op TV”, vindt Dirk Sterckx van Open VLD.

Dit gezelschap wordt langs rechts geflankeerd door een corpulente heer die gniffelend aantekeningen zit te maken in een boek. Hij wisselt een woordje met zijn gezel, maar is voort niet geïnteresseerd in dialoog, zoals al een tijd over hem wordt beweerd.

Nog verder naar rechts zit een man in het halfdonker op een laptop te tikken. Hij lijkt alleen te zijn. Hij deelt enkel de naam van zijn lijst mee aan wie het hem vraagt.  Na de uitslag van de verkiezingen hebben we niets meer van hem gehoord.

Centraal in de hal staat het groepje goedgeklede heren, de club die vroeger op de VRT nog extreemrechts genoemd werd. Die omschrijving is echter in onbruik geraakt sinds zij voldoende vertegenwoordigd zijn in de raad van bestuur van onze openbare omroep.

Zoals altijd laat de kopman zich flankeren door de blonde babe die, naargelang de lichtinval, langs links of langs rechts wordt opgesteld. Hier is helaas te weinig licht. Ze staat dan ook ongemakkelijk met haar vingers te frunniken en kijkt schuchter om zich heen. Haar rol doet me terugdenken aan die reportage op Virus over het gebruik van vrouwen op de Italiaanse TV.

Tenslotte: LSP. De nacht voordien nog de laatste handtekening gekregen, dus alsnog present met een senaatslijst. Krijgt LSP handtekeningen van parlementariërs? Ja zeker; het zou toch niet netjes zijn dat alle linkse stemmen naar één partij gaan? Verdeel en heers!

Uit de lijsten blijkt dat ook CAP een senaatslijst indiende, wellicht gebeurde dat op 14 mei.