Naar de 37.000
Met bijna 35.000 zijn ze in de stad Antwerpen, mensen die werk aan het zoeken zijn. Antwerpen kent een werkloosheidsgraad van 16%. Vooral jongeren, allochtonen en laag geschoolden zijn het slachtoffer. Sinds gisteren gaan we dus richting de 37.000 mensen die werk aan het zoeken zijn. Er verdwijnen immers 1.420 voltijdse banen. Opnieuw jongeren, allochtonen en laaggeschoolden die geslachtofferd worden.
Het zijn ook niet zomaar jobs die sneuvelen. Het zijn voltijdse banen die bovendien laagdrempelig zijn, toegankelijk voor iedereen van de maatschappij. Oud, jong, allochtoon en autochtoon. Eender welke studie ze al dan niet hebben gevolgd. Allemaal vinden ze hun weg naar een job bij ‘de stad’.
Een goede week geleden kopieerde Antwerpse schepen Homans (N-VA) met veel plezier een uitspraak van federaal minister van arbeid De Coninck (SP.A): ‘Al wie poten en oren heeft, zal moeten werken’. Gisteren kwam mevrouw Homans met veel plezier vertellen dat er voor die oren en poten 1.420 jobs minder zullen zijn en dat de werkloosheidsgraad van 16% in Antwerpen dus best nog wat hoger mag.
Het zijn geen naakte ontslagen!
Een liberaal gezegde dat veel te hard is ingeburgerd en als doel heeft om alles aanvaardbaar te maken: “Het zijn geen naakte ontslagen.” Dat klopt volledig, de ontslagen worden ‘aangekleed’. Ze gebeuren deze maal in uitgesteld relais. Iemand niet meer vervangen wil nog steeds zeggen dat iemand anders, in de nabije toekomst, een job kwijt speelt. Dit 1.420 keer na elkaar.
Dat zijn nog steeds 1.420 mensen en legio gezinnen die een mogelijke toekomst zien verdwijnen. Jobs voor een deelgroep van de bevolking die het al zo moeilijk heeft op de arbeidsmarkt. Dat zijn die ‘aangeklede’ ontslagen.
En waarom?
Uit naam van de efficiëntie en voor de geldduivel. Sinds wanneer moet dienstverlening gebeuren met zo weinig mogelijk mensen, sinds wanneer staat ‘dienstverlening’ op de achtergrond en wordt het verbannen door ‘winstverlening’. Meer met minder, sinds wanneer werd dit het devies voor alles?
Vol trots werd gisteren de pers opgetrommeld, de democratie werd vergeten. De oppositie krijgt ook deze maand geen kans, ook niet de volgende maand, nee, pas eind november zal men het dossier kunnen inkijken.
Bart Dewever bewijst nog maar eens niet de burgervader van elke Antwerpenaar te willen zijn. De media waren gisteren wel volop aanwezig en verzorgden zo, nog maar eens, de public relations van de N-VA. En allemaal waren ze het eens. Een huzarenstukje, het budget gaat omhoog, er komt toch geld vrij. Maar niemand die een vraag stelde over de 1.420 jobs die gaan verdwijnen.
Pas als we de meerjarenbegroting kunnen inkijken, kan je oordelen over de inhoud en hoever het huzarenstukje reikt. Ik vraag mij af of men zal besparen op de aankoop van hele dure camera’s en andere repressieve middelen.
Zal het extra budget voor het OCMW worden aangewend voor de behoevende of tegen hen? Opnieuw uit naam van de efficiëntie en, wat bijvoorbeeld het OCMW betreft, de strijd van de N-VA tegen het zogezegde ‘profitariaat’. Extra geld betekent immers niet extra, of een betere, dienstverlening. Het betekent gewoonweg extra geld en tot je weet wat men juist gaat doen met dat extra geld is het ook enkel dat.
In afwachting kan je enkel besluiten dat men gisteren bij N-VA het probleem aan de basis heeft vergroot. Voor 1.420 mensen werd de deur, die toegang geeft naar een betere toekomst, dicht gesmeten. In tijden van massale werkloosheid, die niet te dichten valt met enkel jobs in de privésector, is het een absolute kerntaak van de overheid om jobs te behouden. En ja, zelfs om ze te creëren.
Dat de media en beleidsmakers elkaar vinden in een verhaal van massale efficiëntie en zero maatschappelijke verantwoordelijkheid doet het ergste vermoeden. Mij zal je dus niet zien springen bij deze beslissing. Niet zozeer omdat de coalitie van OpenVLD, CD&V en N-VA ze genomen heeft, maar wel omdat ze onmenselijk is, wel omdat ze geen oplossing zal bieden aan één van de grootste maatschappelijke uitdagingen van het moment: ‘Werkbaar werk voor iedereen.’
