Er zijn zo van die woorden waarbij het tegengestelde voor één iemand hetzelfde betekend als het eigenlijke woord voor iemand anders. Zo ook vooruitgang. Wat voor de ene vooruitgang is, dat is voor de andere achteruitgang. Iedereen weet ondertussen hoe de rijkdom verdeeld is in de wereld. Dat het nooit genoeg kan zijn is ook niets nieuw. Er dient economische vooruitgang te zijn, we zijn met meer en worden ouder. Hoe de verdeling zit, dat is dan weer iets anders.

We zijn er in geslaagd om de gemiddelde leeftijdsverwachting in de twintigste eeuw te doen stijgen met zeventien jaar. Ziekten werden overwonnen. Vooruitgang. We zijn er in geslaagd om iedereen stemrecht te geven, vakantie, een redelijk vast werkpatroon, allemaal vooruitgang.

Maar het werk is verre van af. De armoede is groot, zelfs in eigen land. Het ontbreekt ons aan voldoende toekomst voor allerlei doelgroepen. Voor jongeren te weinig kwaliteitsvolle jobs, niet genoeg sociale woningen voor onze ouderen. Ook buiten onze landsgrenzen is er nog werk aan de winkel. Onze planeet wordt leeggeroofd en er bestaat ondertussen ook een vierde wereld.

Is het nu vooruitgang of achteruitgang?

In 1889 werd kinderarbeid bij wet verboden onder de twaalf jaar. Het afschaffen van die kinderarbeid was voor de werkende klasse vooruitgang. Het is ondertussen onaanvaardbaar geworden in onze maatschappij maar nog wel dagelijkse realiteit in zoveel andere landen. De IAO schat dat dagelijks nog steeds 218 miljoen kinderen tussen vijf en zeventien arbeid verrichten. Het is maar één voorbeeld om het tegenstrijdige in het woord aan te tonen. De kinderarbeid wereldwijd afschaffen is elementaire, humanitairevooruitgang. Voor werkgevers destijds betekende de afschaffing echter een achteruitgang. Zij protesteerden en verdedigde kinderarbeid als het recht op werken.

Denk er dus eens over na, maar laat ons beginnen met een recent citaat:

“Al te vaak wordt de schuld van de crisis toegeschreven aan bankiers, speculanten en financiële markten. Zij hebben inderdaad fouten gemaakt en die hebben ertoe geleid dat grotere onderliggende problemen aan de oppervlakte kwamen. Vele Europese landen leefden al decennia boven hun stand. Overheden creëerden de illusie van een genereuze welvaartsstaat. Een waanbeeld gebaseerd op fictieve economische groei aangevuurd door een enorme kredietexpansie.”

In België bezit 20 procent van de mensen 80 procent van de rijkdom. Voor dat u begint te denken, dat valt nogal mee toch even een rekensom. Verdeel 100 euro volgens die sleutel. Dan hebben twee mensen 80 euro in hun portefeuille zitten. De overige acht hebben 2.5 euro in hun portefeuille zitten. Die acht kunnen dus dagelijks één brood kopen, die twee dagelijks veertig broden. Dat betekent 20 ten opzichte van 40. Dat is hoe de rijkdom verdeeld is in dit land. Bij die overige acht zitten er trouwens twee dat zelfs geen brood kunnen kopen omdat ze onder de armoedegrens leven. Anders gezegd geen brood of 40 veertig broden. Ook dat is 80 versus 20.

De rijkdom wereldwijd is de laatste tien jaar met maar liefst 72% gestegen. Wij Belgen leveren slechts 0.16 procent van de wereldbevolking. Toch leveren wij 1 procent van alle dollarmiljonairs ter wereld. De verwachting is ook dat de rijkdom tegen 2015 nog eens met 61 procent zal stijgen. Duizelingwekkende getallen verschijnen: verwacht wordt dat de rijkdom zal stijgen van 195.000 miljard dollar naar 315 biljoen dollar.

Het is al lang geen geheim meer dat zij die veel hadden voor de crisis nu nog meer hebben. Wat voor mij wel nieuw is dat is dat men die crisis nu begint toe te schrijven aan de manier waarop wij hebben geleefd. De graaicultuur, het casinokapitalisme, de onstopbare hebzucht van enkele is blijkbaar niet langer de oorzaak? Neen, de illusie van een genereuze welvaartsstaat is de schuldige! Je moet het maar durven schrijven natuurlijk.

Maar kom, terug naar de titel bovenaan. Als we er in slagen om de rijkdom met die bedragen te laten toenemen maar we slagen er niet in om die rijkdom verder te herverdelen dan is dat geen vooruitgang maar achteruitgang.

Als mens moet je het beste voor hebben met elkaar en voor elkaar. Dat we langer leven is geen schande. Meer tijd in je leven om te genieten in plaats van steeds te moeten presteren is geen schande. Armoede bestrijden, meer gelijke kansen voor iedereen, het zou bovenaan de lijst moeten staan van iedereen.

Maar blijkbaar verdedigen sommigen het idee dat de economische vooruitgang enkel kan door  sociale achtergang te bewerkstelligen. Blijkbaar krijgen die ook allerlei fora waarbij ze ons komen vertellen dat het allemaal is om ons sociaal model te redden, niet zozeer om de crisis te betalen. Een crisis die u trouwens veroorzaakt heeft. Nogmaals, je moet het allemaal maar durven schrijven.

Het is onze schuld

Als u dus bij de ongelukkige 50, en volgens een recent artikel ook 40 , plussers bent die werden ontslagen tijdens de crisis, die werkgevers weigeren aan te nemen dan bent u vanaf nu dus mee de oorzaak van de crisis.

Bent u ooit op brugpensioen gegaan dan bent u de oorzaak van de crisis. Sommige gingen uit vrije wil, anderen werden gedwongen. Dat een deel van jullie door werkgevers werd ontslagen via brugpensioen, dat hierbij die kosten werden afgewimpeld op ons sociaal model, dat is u schuld!

Dat werkgevers zich niet hielden aan de afspraak om bruggepensioneerden ook effectief te vervangen is niet de oorzaak. Ook niet dat ze geen zin hebben om 40 plussers aan te werven. Laat staan dat een deel van de oorzaak zou liggen in het misbruiken van het brugpensioen om mensen te beroven van hun inkomen.

Neen, U bent verantwoordelijk want u zit zonder werk! Het ontslag is uw fout en de problemen die u ondervindt in het zoeken naar een andere job zijn ondergeschikt aan de uitkering die u ontvangt. U ontvangt een uitkering en hebt geen werk, u leeft boven uw stand!

Hebt u de voorbije jaren één of meerdere kinderen groot gebracht en combineerde u dit met tijdskrediet, dan bent u mede de oorzaak van deze crisis. Hebt u gezorgd voor een ziek familielid of misschien zelfs iemand begeleid naar het levenseinde, dan bent u mede de oorzaak van de crisis.

Niet zozeer het niet aanvullen van u vrije dagen met nieuwe mensen die ervaring zouden kunnen opdoen is het probleem. Het niet benutten van de arbeidstijd die vrijkwam door werkgevers is ondergeschikt aan het feit dat u een uitkering ontving. Neen, u bent het probleem. U leefde, of leeft, boven uw stand!

Had u ooit een vader of moeder die zwaar ziek was en waarvan de levensduur werd verlengd met enkele jaren dankzij dure medicijnen en behandelingen, dan bent u de oorzaak van de crisis. Kanker gekregen en lange, dure behandelingen nodig gehad. Spijtig, maar u bent mee de oorzaak van deze crisis. U leefde boven u stand!

Denkt u nu, welja dat is en ik zit daar niet bij stel uzelf dan even deze vraag:”wat heb ik betaald voor de eerste echo van moeders buik, al de afspraken bij de gynaecoloog, de brug voor mijn tanden en het aantal gebroken botten in mijn speelse lijf? Ja, ook u bent dus mee de oorzaak van de crisis. U leefde ook boven u stand!

Maar ook in het dagelijkse leven is het allemaal jullie schuld!

Dat treinen te laat komen dat ligt aan de treinchauffeurs, conducteurs en ticketverkopers. Zij zijn bovendien ook schuldig aan de afnemende veiligheid die u als reiziger toch minder belangrijk lijkt te vinden. Het is dus niet de schuld van de vele besparingsronden die al gebeurt zijn en het tekort aan personeel. Neen, diegene die er nog zijn, zijn met teveel en doen te weinig!

Als u ergens aan een openbaar loket komt en er staan driehonderd wachtende voor u dan is dat de schuld van die paar personen waar iedereen op moet wachten. De bureaus die leeg zijn dienen als showroommodel en dat daar geen personeel aanzit, komt enkel doordat ze teveel verlof hebben of altijd maar weer ziek zijn.

Dat er weinig of geen personeel meer in dienst is voor het bestrijden van fiscale en sociale fraude geloven we niet. Die bij de belastingen zijn luiaards, overbetaald en met veel te veel voordelen. Als ze wat harder zouden werken kwam dat allemaal wel goed. Dat die diensten jaren gebukt gingen onder besparingen en dat er vele jobs verdwenen willen we niet geweten hebben.

Besparen in naam van de vooruitgang.

Dat men bespaart bij de openbare diensten, in de gezondheidszorg, in onze sociale zekerheid is dus zogezegd nodig om de economische groei te stimuleren, concurrentieel te blijven en legio aan andere termen om de zogenaamde vooruitgang te benadrukken. En daarover moet u nadenken, samen met de verdeling van de rijkdom. Die twee optellen en beslissen of we spreken van vooruitgang of achteruitgang.

Maar u hebt een keuze

Beseft u dat? Samen met die keuze heeft u de kracht om dingen te veranderen, beseft u dat? Maar misschien ontbreekt het u in geloof? Beter gezegd het geloof in die mogelijkheid ontbreekt! Er bestaat een woord voor: Fatalisme. De houding van:”wij kunnen toch niets veranderen, naar ons luistert men niet.” Waar het helemaal verkeerd zit, dat is wat u geloofd!

Want u geloofd dat wij moeten betalen om ons sociaal model te kunnen behouden. Misschien geloofd u ook het normaal is dat die stijging van de rijkdom gaat naar diegene die al zoveel hebben. Begint u nu ook al te geloven dat de crisis u schuld is en niet die van, en ik citeer:” bankiers, speculanten en financiële markten.”

Welnu ik geloof dat niet. Wij hebben niet boven onze stand geleefd, er is geld met hopen. Wij hebben de middelen om de armoede in ons land terug te dringen, om vroeger op pensioen te gaan en meer mensen gezond te houden. Er is genoeg rijkdom om de welvaartsstaat verder uit te bouwen. Die is trouwens niet genereus, die is rechtvaardig, zelfs in haar beperkingen.

Ik weiger dan ook mee te stappen in dat verhaal van boven onze stand geleefd te hebben en weiger de onzin te slikken die wordt gezegd en geschreven. Sociale vooruitgang is door de geschiedenis heen gepaard gegaan met sociaal verzet. Deze periode zal er een nieuw hoofdstuk van sociaal verzet geschreven worden in de geschiedenisboeken.

Het is immers wel de schuld van bankiers, speculanten en financiële markten. Als politici hen blijven verdedigen zijn zij even schuldig. Genoeg is genoeg, sociale vooruitgang is het enige menswaardige streven. Een streven dat strijd rechtvaardigt. Laat 2012 een jaar vol strijd worden, hier en wereldwijd.

Strijd tegen een kapitalistisch systeem dat zorgt voor toenemende ongelijkheden, voor verarming en verdwijnen van de welvaartsstaten. Aan u de keuze om zich mee achter die strijd te scharen of weemoedig aan de zijlijn te blijven staan en te slikken tot u stikt.

Eerste afspraak: 30 januari 2012!