N-VA : tussen ideaal en horror.
N-VA, Verkiezingen 2014, Ruddy doom -

N-VA : tussen ideaal en horror.

zaterdag 2 november 2013 12:45
Spread the love

De immer luimige Karl-Heinz Lambertz is het aan zijn functie als mimnister-president van de kleine Duitse Gemeenschap verplicht : steeds het positieve proberen te zien. Daarom zegt hij ook over de congresteksten van de N-VA dat ze het voordeel van de duidelijkheid hebben.

Deze duidelijkheid werd nog eens onderstreept door N-VA zelf, doordat ze het luik van het sociaal-economische een paar dagen eerder propageerden dan het communautaire. Overigens lijkt mij hun beslissing voor een cassante zwart-wit opstelling geen strategische, maar wel de enig nog resterende keuze voor 2014. Om het met een volksbeeld te zeggen (en eens niet uit de voetbal- of de wielerwereld) : de keuze tussen verloren miserie of gewonnen soloslim (1).

De inhoud van ‘Verandering voor vooruitgang’ moet ongetwijfeld voor enige consternatie op menige politieke bank gezorgd hebben. Of het iets meer mag zijn : afschaffen van de index en het interprofessioneel loonoverleg, privatisering van het openbaar vervoer, de status van de Brusselaar als tweederangsburger, drastische belastingverlaging, het nauwelijks verholen separatisme… Toch houdt het gros van de politieke familie zich ogenschijnlijk bedaard stoer : van ‘minder een verrassing dan een ontgoocheling’ tot ‘politiek onwerkbaar of onhaalbaar’.

En ook al is er, zoals gebruikelijk, meer commotie over de communautaire N-VA voorstellen, deze zijn vooral het logische gevolg van het sociaal-economische luik. Een extreem neoliberale opstelling (2) gaat immers onvermijdelijk de populistische toer op met nationalistische en discriminatoire standpunten. Om dit te verklaren maken we even een ommetje.

Ruddy Doom en de RUG ‘Vakgroep Studie van de Derde Wereld’ (3) constateren de laatste decennia internationaal een grote toename van interne conflicten. Uitbuiting zien zij als dominant kenmerk van de wereldordening, en aanleiding voor “diverse vormen van gewapend conflict, of die nu onder een religieuze vlag dan wel onder een etnische banier worden aangevat. Het zijn articulaties van één en hetzelfde fenomeen, dat daardoor binnen de moderniteit geplaatst dient te worden : de fragmentering van de wereld als keerzijde van de globalisering” (blz 21).

De auteurs stellen dat “aan het liberale technologische wereldbeeld van de laatste deceninia niet te tornen viel. Modellen waarbij structurele ongelijkheid en geweld het wereldsysteem kenmerkten werden als hersenspinsels van tafel geveegd. De bestaande wereld was niet perfect, zou dat ook nooit worden, maar kan wel geoptimaliseerd worden op termijn, indien eenieder zich neerlegde bij het evangelie volgens het IMF en de Wereldbank (4)”.

Anders gezegd door Dev Manti (5) “Zolang de armen zichzelf niet organiseren tot tegenmacht, blijven ze altijd wel iemands speelbal”. En ook : “In deze tijden van economische liberalisering en globalisering lijken de islamisten het ideale middel om maatschappelijke frustratie te kanaliseren” (6).

Deze laatste vaststelling herkennen wij ongetwijfeld ook in onze contreiën. En waar het Vlaams Blok vroeger stootte op het cordon sanitaire om echt salonfähig te worden, vandaag heeft het legitieme N-VA deze hindernis doorbroken.

Het maakt dat de partij de comfortabele steun heeft in brede werkgeverskringen bij hun pogingen tot uitbouw van ‘de VOKA-natie’ (7). Zij richt zich ook uitdrukkelijk, en met succes, tot de bemiddelde, (al dan niet nog) ‘hardwerkende’ Vlaming.

Voor hen snijdt de sociaal-economische argumentatie wel hout, waar dit veel minder is voor de economisch zwakkeren. Op deze laatsten wordt gemikt met de populaire retoriek van onveiligheid en criminaliteit, de thema’s ook van de verkwistende Walen en de naar eigen zeggen falende multiculturaliteit.

Bij verkiezingsuitslagen moet men immers zijn voldoende percentage halen (8). Daarom ook dat voor N-VA het beperken van de vakbondsmacht op korte en middellange termijn noodzakelijk is. Jambon en Co beseften (op hun persconferentie van februari 2013 tegen de door hen genoemde “ACW fraudeurs”) wel degelijk waar in Vlaanderen de klepel hangt.

Uiteindelijk doel is de verkiezingswinst in 2014 (9). Daarna is er terug politieke stratego (zoals wij het in het recente verleden hebben meegemaakt) om het ‘ideaalbeeld’ van de burgemeester van Antwerpen te realiseren.

Guy Van Hengel, minister in de Brusselse regering, bestempelt dit N-VA ideaal zoals verwoord in hun congresteksten echter als een ‘horrorbeeld’. Al weet de liberaal Van Hengel het wel : Brussel is Belgische politiek, Antwerpen daarentegen is Vlaamse big business and money (10).

(1)    Zoals het woordenboek zegt : in het wiezen (whist) alleen alle slagen halen, cavalier seul spelen.

(2)    “Open VLD wordt langs de buitenste rechterflank voorbijgestoken door N-VA”, formuleert Luc Van der Kelen, ex-coryfee bij Het Laatste Nieuws.

(3)    In het boek ‘De structuur van de waanzin, conflicten in de periferie’ Academie Press, 2001.

(4)    Schreven de auteurs in 2001. Ondertussen werd, tien jaar later, een en ander pijnlijk duidelijk.

(5)    In zijn bijdrage ‘Onrust op het platteland in India’, op blz 211.

(6)    Sami Zemni in het eerste deel van het boek : ‘Expansie, evolutie en transitie van het islamisme’, blz 231.

(7)    Jan Blommaert op DWM site van 30 oktober : ‘Op naar de etnocratie’.

(8)   Sommigen droomden recent nog van 40 %. De Wever heeft er, onder druk van de realiteit, al 10 % afgedaan. Incontournable, of toch maar drie op de tien Vlamingen die zijn project steunen ? Als men het mij vraagt : een zwaktebod.

(9)  Ook al gemerkt dat veelzijdige Bart spaarzaam begint omgaan met zijn Latijnse spreuken ? Sator Arepo tenet opera rotas. Mediaeffect uitgewerkt dus. Al kan ik mij voorstellen dat zijn spindoctor er (indien nodig) wel eentje opzoekt voor 25 mei 2014.

(10) Het nieuws over de HSBC Private Bank in Genève, zijn 2.450 Belgische belastingontwijkers en hun miljard ontweken euro’s, is een stille dood gestorven. En daarmee ook zowat alle vooraanstaande topdiamantairs; de ceo’s van grote Belgische ondernemingen, de bankdirecteurs, advocaten, notarissen en edellieden; de Minister van Staat Roger Lallemand en de Bekende Belgen. Zelfs de genaamde A.R. uit Brasschaat die in gezelschap van zijn zoon naar Genève trok om zijn formulieren te vervolledigen” (Follow the money, Lars Bové in de Tijd, Jos De Greef op VRT, PVDA.be en Belga).

take down
the paywall
steun ons nu!