Van het Groenewoud heeft het weer eens gezegd. In Brussel. Tussen twee regenvlagen door.

Alsook de notabelen in hun langgerekte speechen. Het gekrakeel klonk vertrouwd, als het geruzie van luidruchtige mannen, destijds, achteraan de kerk.

Bankkantoren bleven gesloten wegens feestgedruis. Bankiers hullen zich in nederig zwijgen. Al zijn zij alweer druk doende, ongehinderd bedrijvig aan nieuwe horizonten.

Bpost was wel volop in de weer, op kruissnelheid. De rode bijen snorden met bekwame spoed van bus tot bus. Langs straten, banen en wegeltjes reden zij, tussen de uitgestoken vlaggen.

(De vlaggen. Velen hadden ze uit de kast gehaald. De Waren, de Verbitterden, de Veranderaars, de Optimisten. De Wegbereiders van 14 oktober. De vlag ook van het nagenoeg gesplitste Gerechtelijk Arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde).

Tussen en langs de veelkleurige vlaggetjes ook die van Vlaanderen Feest. Al waren soms niet altijd alle tafeltjes bezet, want velen vertoeven (vliegtuiggewijs) elders.

Zo ook Perwais Sangari. Niet echt een Vlaams klinkende naam (maar geef toe, dat was het ook niet voor Tony Corsari). Negatieve beslissing ondanks gunstige integratiepapieren.

Een gedwongen vliegtuigreis. Wie gaat op 20 vrijwillig terug naar een stad en land in oorlog ? Waar je vader is vermoord en je ouderlijk huis is platgebrand. Ik probeer een beetje zijn angst en zijn verdriet te begrijpen.

Voor mij mogen ze dit jaar dus worden opgeborgen. De verzuurd, vergeelde vlaggen van het grote gelijk.

Immers, het is moeizaam feesten met harde harten. In de schaduw van Brussel, Europese Hoofdstad, waar momenteel keihard wordt gerekend en bespaard.

En zo zijn we weer waar we begonnen waren …