Uit het verkiezingsonderzoek (cijfers tot 2010) van de KU Leuven blijkt ondermeer dat de Vlaamse kiezer nog maar weinig vertrouwen heeft in de maatschappelijke instellingen (2). Meerbepaald de ‘pers’ (3) scoort maar 4.1, en gaat er gestadig op achteruit.

Het is een wat verwarrend bericht, vooral voor de logisch denkende mens. Immers, ofwel is het bericht juist en dan verdienen zij misschien wel meer dan 4.1. Ofwel is het verkeerd, en dan bewijst het net wat zij verdienen. Maar klopt het dan wel ?

Het zou verwonderen moest ik niet voor de laatste uitleg zijn. Niet omdat ik eigenlijk nogal wat mensen bewonder die in dat bedrijf doende zijn (een mens moet ergens aan de kost komen en ondanks alles : je weet nooit waar het uiteindelijk goed voor is).

Niet ook omdat ik wel begrijp dat het Vrije Vlaanderen niet zomaar klakkeloos kan ingaan tegen het meeheulen met de wolven in het bos. Dat is zo met de Europese Richtlijnen, met de Internationale Allianties, met de Grote Financiële en Economische Stromingen. Wat zouden uitgerekend media daarvan moeten afwijken ?

En zelfs rest er nog enig begrip vanwege de onderlinge commerciële posities (4).  De CCC van Cijfers, Commerce en Concurrentie zijn immers nooit verweg.

Maar toch. Ik moet wat denken aan Ramsey Nasr (5) die zegt dat het “een heel vervelend kantje is van onze Nederlandse cultuur dat we vinden altijd te moeten kunnen zeggen wat we vinden. Dat noemen we vrijheid.  Natuurlijk is het maar een vorm van onvrijheid : de tirannie van het moeten”.

Nasr zei dat toen (6) naar aanleiding van een aantal recente gewelddaden in Nederland : “een rare, verknipte man van 38 die een mislukte aanslag pleegt op de bus van het Koninklijk huis (hij heeft wel zeven mensen mee), de moord op Pim Fortuyn of Theo Van Gogh, de wapengek van Alphen aan de Rijn. Behalve Mohamed B., allen eenzame, gekke Nederlanders”.

We gaan het, bij uitbreiding op deze gedachtengang, niet hebben over onze extremen (misschien echter wel dichterbij dan soms gedacht), en onze besluitelozen. Het is uiteraard een bredere stroming.

Fabrice Humbert (7) plaatst deze stroming in zijn boek, over de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog, in de recente geschiedenis van onze Westerse, koloniale en gewelddadige, samenleving.

Het is onze opdracht om te blijven vechten voor een solidaire samenleving. Desnoods tegen de gangbare stromen in. Al worden die soms zelfs benoemd als ‘democratie’ (8).

Ik denk er nu net aan. Ik had onze Nederlandse vriend Derk Jan Eppink in mijn titel geschreven, en haast vergeten. Ik leg het even uit.  Deze morgen hoor ik van de onrust op de luchthaven van Zaventem : lange rijen wachtenden. Grote onrust. Reizigers spreken erover dat zij worden gegijzeld.

Een paar jaar geleden nam ik ook deel aan een dergelijke actie. Solidair tegen  de overdreven werkdruk tijdens de vakantieperiode. Rood en groen tegen de ordemachten. Een massa woedende vakantiegangers (9).

Eén van hen is Derk Jan Eppink. Hij moet wachten om te worden ingescheept voor zijn vlucht naar New York, en gaat furieus tekeer tegen de dictatuur van de vakbonden in België. Nederland bericht : “Een regelrechte schande” (10).

Benieuwd hoe het de komende maanden Derk Jan Eppink vergaat. En de komende verkiezingen in Nederland …

(1) Nederland zendt zijn zonen uit. Derk Jan, momenteel voor Lijst De Decker in het Europees Parlement, verblijft al zeer regelmatig (zie verder in de bijdrage) een aantal jaren overzee. Ook anderen, zoals Ayaan Hirsi Ali, heben daar een vaste stek. Zij beviel eind 2011 in Boston van een zoon. En (eerder) vroeg of laat volgt ook Wilders de route van Stuyvesant (recent nog een gekend sigarettenmerk). In de veilige schoot van Tea Party en Co. De land en glorybanden met de conservatieve winden overzee zijn altijd sterk geweest.

(2) Ik ken de gevoeligheid op deze site. Vakbonden scoren nog vrij goed op de 2e plaats : 4.4 op 10. Weliswaar in verdacht gezelschap,  want na de politie met 5.4 op één, en net voor de koning met 4.3. Maar ruim voor politieke partijen (3.7) en de kerk (2.5). Meer algemeen, na de grote (communautaire, politieke en economisch-financiële) chaos van de laatste jaren vind ik de cijfers nog hallucinant hoog.

(3) Zo wordt het gemeenzaam en in algemene Van Thillo termen genoemd.  Ietwat verder echter gespecifiëerd als TV, radio en krant.

(4) Ofwel het, reeds jarenlang aanslepend en nog steeds groeiend populistisch, sensatieaanbod van criminaliteit en oppervlakkige last minute berichtgeving. Ofwel het eindeloze Brood en Spelen aanbod (geef toe, daar gooit onze nationale zender actueel weer hoge ogen).

(5) Tweede stadsdichter van Antwerpen, en tot 2013 (tenzij Culturele Revolutie bij onze noorderburen, wat niet geheel denkbeeldig is) Dichter des Vaderlands in Nederland.

(6) Knack interview van 9 augustus 2011 : “de slang bijt in zijn eigen staart”.

(7) Een heel leesbaar boek vind ik : ‘De oorsprong van Geweld’ , roman, winnaar van de Prix Orange du Livre, en andere. Nederlandse vertaling in mei 2012.

(8) Ook gezien, de uitzending in Terzake over de school in Philby, en de staat van het openbaar onderwijs in de VS? Het is eens wat anders dan de kruistocht naar Irak van Bush en Co destijds, ook al in naam van de hooggeprezen VS kwaliteitsproduct genaamd ‘democratie’.

(9) Om het nog wat moeilijker te maken : vandaag de actie van de cipiers in Sint Gillis tegen het gebrek aan personeel. Geen kwaad woord over hen, maar heb je wat gehoord van de gevangenen zelf ? Besluit: vakantiegangers zijn gevangenen met vijf sterren.

(10) In de wandelgangen had hij mij een compromis voorgesteld. Derk Jan is als ware democraat voor het stakingsrecht, maar dan wel enigzins ingeperkt : 1) acties mogen niet gericht zijn tegen de reizigers (als motor voor de economie) en tegen de industriëlen (zelfde argument), bijgevolg 2) dus niet in de vakantieperiode (juli en augustus en de andere kortere vakanties) of tijdens de werkuren (van 6 tot 24 uur) in de week. Dat worden overuren en weekendwerk voor de vakbonden. Onze onderhandelingen zijn echter nog niet afgerond.