Je zou kunnen veronderstellen dat mensen het wat rustig aan zouden doen de komende kerstdagen. Met deze crisistijden, de dreigende armoedecijfers, de misère van Afrika tot Irak…

(Als je de magazines en kranten wil geloven) vergeet het !  De commerce moet draaien, luidt het credo en marsorder.

Je kon het onheil al zien aankomen via de weekendmagazines. Nu zijn deze ondingen doordeweeks ook al orgieën van wansmaak en kitsch, uitsluitend dienstig als vlugge kachelopmaak (nu het nog mag van Joke), volgestouwd als ze zijn met celebrity’s, woonswings, must do’s, real experiences… (ik neem er maar lukraak wat Angelsaksisch gebral uit). Eens het vallen van de blaren is het echter een shake it up in overdrive (2).

Met de titel “Waar is dat feestje ? Kerst loopt uit de hand” (3) was men gewaarschuwd : dit wordt een meesterstuk, een publicatie dus om een blog over te schrijven.

Actueel maken media en goegemeente zich lustig over de emo-tv naar aanleiding van het overlijden van de Grote Leider in Noord-Korea. Minstens (wij zijn toch verstandiger, niet ?) even onbegrijpelijk is echter het ganse zooitje dat men tegenwoordig onze woonsteden en lofts (voor minder komen we niet meer buiten) binnen gooit. Enig respect is echter door de erfgenamen van Gutenberg verschuldigd aan hun mecenas.

Gouden schoenen, reclame (een prikje) voor feestwijnen onder de 25 euro. Het betere (lees duurdere) en vooral meer originele cadeau (4). Of de gemarineerde horsmakreel op blauw bord van de tweesterrenchef, gevolgd door chocoladeschuim geserveerd in een gloednieuw schervenservies.

De kers op de taart is voor het slot : “Geen zin in kersttoestanden ? De clichés meer dan beu ? Ga dan wandelen in de Himalaya, skiën in Libanon, of stadshoppen in Buenos Aires”. Nou moe.

Mag men luidop zeggen dat het lezen alleen al zeer doet aan de ogen ? Misschien hoort dat niet, in deze koude dagen waar het hart wordt verwarmd in glazen huizen. Het gevaar is niet denkbeeldig voor ontmaskering als zielepoot in buitenspelpositie. Een duidelijk geval van spelbederf.

Elders nam een krant zijn gewillige lezers mee naar de Duitse kerstmarkten. Het massaspektakel van jinglebells, Rostbratwurst, warme choco en Glühwein, geschminkte engeltjes en Reihekuchen met appelmoes. Het eeuwige wachten tot de mensenzee zich in beweging zet.

“Het is een hang naar vroeger, naar de onbezorgde kindertijd”, zegt de man met een kraampje vol zelfgemaakte Handpuppen. Wie zal het mensen kwalijk nemen als zij wat warmte opzoeken ?

“Es ist pure Kommerz”,  vindt een dame. “Het wordt elk jaar groter. Dit jaar 60.000 lampjes, volgend jaar 70.000.”

Zo waren wij, eind november, op stadsbezoek in Straatsburg, als de stadslui massaal bezig waren met het optasten van de houten stalletjes aan de kathedraal, rond het water, in de tientallen straten. Met een waterslang witte sneeuw spuitend op de kerstbomen. Het ophangen van ditmaal 80.000 lampjes.

De opbouw van zoveel kerstvreugde verdringt de vele bedelaars uit het straatbeeld : Ordnung muss sein. Eén heeft zich nog kunnen handhaven, net naast een Mac Donald : man en hond, beiden met rode kerstmuts (nooit een hond zo meewarig zien kijken).

Meer dan ooit is Straatsburg de Europese hoofdstad met zijn grote glazen gebouwen, en zijn rijke, historische geschiedenis. Minder dan ooit echter een democratische hoofdstad, en de stem van zijn volk. Er is nog een ganse weg te gaan voor “Alle Menschen werden Brüder”.

Ode aan de vreugde

hebben ze niet zomaar gekozen. Hymnes staan doorgaans stijf van idealen, veelal nog ver aan gindse horizon.
Weinig hemels blijft er echter over, Ludwig, van uw dagelijks aangeheven
volkslied, een lofzang, nu voornamelijk bankiers schuifelen, zonder
woorden, door uw gangen en organen. Zij horen hier niet, en toch

voeren hun lakeiën er het grote woord. Vorsten en keizers
zijn het, met hoge snelheid aangevoerd, hun armen spreidend : er is immers
geen weg terug zeggen ook veelvuldig de schaapachtige schrijvelaars vanuit
hun ivoren torens. Het grote liegen wordt er stilaan bon ton.

Een symfonie van doven achter de gestreken vlag, zij zweren bij cijfers en ratings, krijsen
voor het sluiten van de rangen, want buiten heerst ontij en angst (ondanks de fraaie
kerstliederen klinkt er woede en gemor), vreemde volkeren staan voor de poort. Crescendo rijst
de vraag of dit alles nog veel langer houdbaar is. Zoals de geschiedenis ons leert

hoge woorden zijn zelden duurzaam wegens hun overvloedig gebruik. En staat het ook niet,
Ludwig, als een paal boven water : recht en vrijheid worden steeds opnieuw bevochten ?

In weerwil van uw mooie muziek… ook hier is geen weg naast of terug, nooit geweest trouwens. (5)

(1) Het tot op de draad versleten modewoord in 2011 was met voorsprong: de markten (“Wie zijn in godsnaam die fucking MARKTEN ?” vraagt Walter Van den Broeck zich vertwijfeld af. Wij hebben er dus nog een variante van gevonden).

(2) OK,wij zijn het er over eens : vanaf nu ga ik op mijn taal letten. Misschien nog één klein woordje Frans of Duits, niet meer.

(3) DMUZE van 3 december

(4) Ik zie het al gebeuren : op het feeërieke familiefeest (kerst of nieuwjaar, naar keuze) zijn er toch wel geen ZES pakjes zeker, met dezelfde originele oorringen van Atelier Elf, ter waarde van 153 euro (tel : 03/248.11.64, www.atelierelf.com)

(5) Wegens de beperkte mogelijkheden van schikking van de blog : je vindt de correcte vorm van deze ode terug via de printversie