De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Isbin & Walton: een combinatie van oude muziek en hedendaagse jazz
Jazz, Parazzar, Gilbert isbin, Scott walton -

Isbin & Walton: een combinatie van oude muziek en hedendaagse jazz

donderdag 25 oktober 2012 12:29
Spread the love

Joeri Hostens, de uitbater van de Brugse Soulbar Parazzar, beweert dat hij kroegconcerten organiseert omdat hij door zijn ambacht gegijzeld wordt in zijn eigen zaak en dus nooit meer ergens naartoe kan. Om er grof geld aan te verdienen doet hij het zeker niet, want hij nodigt niet de meest toegankelijke muzikanten uit. In het verleden zagen we er o.a. Othin Spake, Giovanni Barcella & Jeroen Van Herzele en Martin Küchen aan het werk, namen die zelfs in de officiële, gesubsidieerde sector nauwelijks aan bod komen. Gisteren was het de beurt aan luitist Gilbert Isbin die er, samen met contrabassist Scott Walton,  de nieuwe cd ‘Recall’ kwam voorstellen. 

Met 24 cd’s –het kunnen er méér zijn- moet Gilbert Isbin zowat de productiefste Belgische muzikant zijn die het nooit tot BV geschopt heeft.  Isbin, die in het echte leven Gilbert Dewaele heet en de broer is van de internationaal vermaarde kunstenaar Daniël Dewaele, moet voor de kost nog elke dag moeilijk opvoedbare jongeren op het rechte pad helpen, maar ’s avonds zoekt hij dan troost in de muziek. Enkele jaren geleden verruilde hij zijn geliefde gitaar voor een luit, wat alvast minder complicaties met zich meebrengt dan bv. een echtscheiding.

Gilbert Isbin is niet alleen gitarist en luitist, maar ook componist. Zijn partituren werden uitgegeven door o.a. The UK Lute Society, Golden River en Lantro Music en worden gespeeld door o.a. Stuart Walsh, De Camer van Musiecke, het Spectra Ensemble en Andres Bonilla. Vorig jaar reisde hij naar de Verenigde Staten om er opnames te maken en concerten te geven met gitarist Kevin Kastning (Massachusetts) en contrabassist Scott Walton (California). Deze laatste is nu naar België afgezakt voor enkele concertjes.  Zaterdagavond (27 oktober) wordt de tournee afgerond met een concert in het boekencafé Inzicht in Brugge.

Luit en contrabas: het is geen evidente combinatie.  Ik ken in elk geval geen muzikanten die er zich aan wagen. Tijdens de pauze vroeg ik Isbin of hij er kende. “Er zijn er geen”, was zijn antwoord. “Wat wij doen is volstrekt uniek.”

In de Parazzar kregen we vooral eigen composities van Isbin te horen. “Gilbert mailt me de partituren en dan zie ik wat ik ermee kan doen”, zei Scott Walton. “Veel composities laten ruimte voor improvisatie, maar er zijn er ook bij die heel consciëntieus van het blad gespeeld worden.”  Daarnaast kregen we enkele bewerkingen van middeleeuwse liederen zoals ‘Soedans dochter’ en het van Rum bekende ‘Gekwetst ben ik van binnen’. Het concert werd afgesloten met ‘Weaving’, een ode aan de grootmeester Johann Sebastian Bach.

Hoewel de Parazzar een jazzkroeg is, had het concert veel van een huiskamerconcert. Isbin en Walton hadden plaatsgenomen op een klein podium waarop enkele oude tapijten lagen, met rondom zich de toeschouwers. Intiemer kon haast niet. Ze vlogen erin met ‘Gift to the Fall’ uit de cd ‘Venice Suite’ die ze in 2005 opnamen, toen met violist Jef Gauthier als derde man en Isbin op akoestische gitaar. Aanvankelijk was het nog wat zoeken om de luit en de contrabas op dezelfde golflengte te krijgen, maar gaandeweg lukte dat wonderwel. Isbin heeft duidelijk de skills van een klassieke luitist onder de knie, maar voegt daar een eenentwintigste-eeuwse dimensie aan toe, waardoor de dialoog met de contrabas van Walton, toch vooral een jazzinstrument,  haast logisch wordt.

Het mooie aan dit concert was vooral dat huwelijk tussen oud en nieuw. De klank van de luit blijft refereren aan de renaissance en de barok, en dan vooral de muziek die we kennen van Vincenzo Galilei, Thomas Campion en John Dowland, die vaak ingekleurd werd met een basviool. De souplesse waarmee Isbin zijn instrument bespeelt gaat veel verder dan bv. Sting die enkele jaren geleden de muziek van Dowland moderniseerde op zijn cd ‘Songs of the Labyrinth’. Souplesse is overigens niet het juiste woord: het vergt behoorlijk wat virtuositeit om de luit te bespelen zoals het hoort. Die souplesse zit hem vooral in het afwijken van het oude idioom. Scott Walton van zijn kant, blijft in het jazzidioom, al strijkend of al plukkend op de snaren. 

Het staat wel vast dat de luit met de cd ‘Recall’ een serieuze verjongingskuur ondergaan heeft. De muziek die we gisteravond te horen kregen, was overigens verre van ontoegankelijk.  De composities van Isbin getuigen van een rijk klankenuniversum waarin plaats is voor zowel kommer en kwel als voor vrolijkheid.

Mooi concert.

Misselyk

take down
the paywall
steun ons nu!