Gisteren trok het Champions League circus zich weer op gang, met onder meer de klapper Manchester City – FC Barcelona, waar de marketingjongens het duel tussen “Vince the Prince” (Kompany) en “de Vlo” (Lionel Messi) van maakten. Ik hou wel van een partij topvoetbal, en wou wel eens Manchester City aan het werk zien, dus plofte ik me neer voor de buis.
Omdat ik me niet bijster lekker voelde (lichte griepsymptomen?), heb ik maar één helft gekeken naar de partij, maar mijn stemming verbeterde er niet echt op toen ik de commentatoren bezig hoorde. De wedstrijd in Manchester was best een aangename partij, met een hoog tempo, maar helaas moest ik er een resem dweperige quotes van Jan Dewijngaert en zijn co-commentator over het blijkbaar fenomenale leiderschap van Kompany bij Manchester City bij nemen. Uiteraard werd er ook nog eens met enorme sommen gegoocheld – 21 miljoen euro voor de transfer van Alvaro Negredo van Sevilla naar Manchester City, maar het ‘beest van Vallecas’ “had ondertussen al zijn waarde voor het team bewezen”, het werd achteloos gezegd alsof het ging om de te lage productiviteit van een werknemer bij Arcelor Mittal of het ‘niet marktconforme’ salarispakket van Johnny Thijs. Een en ander werkte me, verzuurde Belg die ik ben, serieus op de zenuwen.
Nu wil ik best aannemen dat voetbalcommentatoren bij een commerciële zender niet te veel kritische vragen mogen stellen over de groteske sommen die in het professionele voetbal circuleren of ze spelen hun job kwijt, maar ze moeten ook niet in het andere uiterste vervallen. Met alle respect voor Kompany, die ik een fantastische voetballer vind, maar dat gedweep met zogenaamde “voetbalgoden”, ook al zijn ze dan Belg, hebben ze een sterke persoonlijkheid en spelen ze de pannen van het dak bij een topclub in de Premier League, is wat mij betreft nergens voor nodig. Kompany en co doen hun job, punt uit. Zoals veel andere mensen. Anders dan veel van die mensen, worden ze er ook nog eens onfatsoenlijk veel voor betaald, terwijl er toch erg weinig zure oprispingen over hun “salarispakket” te horen zijn, in tegenstelling tot dat van de gemiddelde (overheids-)CEO – voor één keer moet ik Pieter Timmermans en Jo Libeer gelijk geven.
Ik vind dat het dwepen met sterspelers door sportjournalisten meer dan een beetje weg heeft van de ongezonde cultus rond CEO’s op de economiepagina’s. Als dat zo is, dan moeten Kompany, Hazard en andere Messi’s er ook maar de nadelen bijnemen – en een grondig debat aangaan over de exorbitante lonen die ze opstrijken. Of is een breed maatschappelijk debat enkel nodig als fans van Racing Genk door het lint gaan?
Waar wachten Dirk Deferme, Filip Joos en co dus op, nu “onze jongens” naar Brazilië gaan? En laat de voetbalbond (of 11.11.11?) maar eens een nieuwe PR-actie opzetten rond de Rode Duivels: “Zijn ze al die miljoenen wel waard?” Last but not least, een en ander is misschien ook een kolfje naar de hand van N-VA, onze “anders-sociale” partij? Als ik Steven Defour zo zie sloffen naar zijn sofa in ‘The sky is the limit’, kan die ook wel een beetje ‘activering’ gebruiken, me dunkt.
