Tom Naegels schreef dit weekend in De Standaard een stuk over het verschil tussen traditionele en nieuwe online nieuwsplatformen. Inleiding tot het stuk: “Ze claimen dat, bevrijd van tijdsdruk en papier, een betere journalistiek bedreven wordt. Tom Naegels ziet weinig verschil.” En in de papieren krant suggereert de ondertitel zelfs dat die nieuwe online-nieuwsplatformen populistisch zouden zijn, waarbij waarschijnlijk wordt bedoeld dat ze al te gratuit claimen een meerwaarde te bieden tegenover de traditionele media.

Ik wil me in dit korte blogstukje niet uitlaten over wat Naegels zegt over De Correspondent of Apache, en ik neem aan dat De Wereld Morgen redactie een dezer in detail gaat reageren op dit essay van Naegels, dat in een aantal opzichten nogal uit de hoogte aanvoelt, zeker in de passages die betrekking hebben op DWM. Maar een paar zaken wil ik toch kwijt.

Eerst en vooral is me niet helemaal duidelijk waarom Naegels niet de vergelijking maakt met online nieuwsplatformen van traditionele media, bv. DS online. Als we dan toch de term ‘populisme’ in de mond nemen, lijken me vooral die traditionele online nieuwsplatformen er niet vies van. Maar goed, dat is een open deur intrappen, en allicht wou Naegels als ombudsman van de Standaard de onlineredactie niet schofferen.

Maar belangrijker is, Naegels lijkt me, bij zijn aanval op De Wereld Morgen met de voeten vooruit, niet goed te beseffen waar het echt om gaat. Door de selectie van artikels op De Wereld Morgen wordt noch min noch meer een ander wereldbeeld en (mogelijke) toekomstvisie getoond aan de lezer, dan hetgeen waar hij doorgaans op getrakteerd wordt in de reguliere media. Die laatste geven doorgaans een mix van goeie analyses, opiniestukken, artikels en columns, maar zeker ook ‘de waan van de dag’, en een resem analyses die doordrongen zijn van een eerder traditioneel wereldbeeld (Sturtewagen, Tegenbos, een paar van de economieredacteurs, …). Daarbovenop krijg je dan nog eens een hoop reclame die ook al een bepaald wereldbeeld meegeeft, nl. dat van het leven dat de “betere middenklasse” zogenaamd hoort te leiden. Wie regelmatig DWM doorstruint, zal inderdaad soms fouten opmerken, want vrijwilligers spelen een belangrijke rol, maar hij of zij wordt volgens mij ook en vooral van analyses voorzien die correct zijn, of althans correcter dan het totaalbeeld dat je krijgt als je elke dag pakweg de Standaard leest. In die zin vind ik DWM ook niet extreem-links, of zelfs niet radicaal-links. Door de staat van de wereld waarin we ons bevinden, dringt de analyse van DWM zich op als bijna onontkoombaar. Dit zou een centrum-linkse analyse moeten zijn, maar is dat helaas nog niet. Wat de oplossing en remedies betreft voor de uitdagingen, is een en ander misschien wat radicaler of althans meer voor discussie vatbaar. Maar wat voorgesteld wordt is zeker niet minder radicaal dan wat pakweg de Europese technocraten en business-lobbygroepen in combine met de financiële markten nu proberen te implementeren in de Eurozone.  

Door de enorme uitdagingen waar de wereld voor staat in de 21^ste eeuw, is dit een tijd voor geëngageerde journalistiek, en DWM biedt een meerwaarde op dat vlak. Met zogenaamd ‘neutrale’ journalistiek gaan we er niet (meer) komen, vrees ik. Die ‘objectieve journalistiek’ is overigens ook fictie, zoals geweten, maar goed, daarmee bedoel ik hier journalistiek die althans probeert objectief te zijn en volgens de wetten van de journalistiek is gemaakt. De Standaard biedt uiteraard ook stukken van geëngageerde journalisten, die vaak beter geschreven zijn ook, het zijn tenslotte professionals. Maar ze verzuipen in, wat ik maar zal noemen ‘het totaalbeeld dat je via de meeste van dergelijke traditionele media meekrijgt’ – met uitzondering van de Guardian misschien, maar dat is dan ook een krant (een online krant) met een andere financiële insteek.

Dus nee, “wat DWM doet is niet wat een krant doet, eigenlijk.” Over de rest spreek ik me niet uit.