Twaalf is het cijfer dat onze media dezer dagen zou moeten beheersen. Niet alleen omdat het Consortium 12-12 terecht een hulpactie lanceert voor de Filipijnen – en hopelijk gaan de Syriërs in hun kielzog ook meer humanitaire hulp krijgen, want ze hebben het evenzeer vandoen – maar omdat de Zwitsers op 24 november een referendum houden over toplonen, waarbij managers nog slechts maximaal 12 keer het loon van hun slechtst betaalde werknemer zouden krijgen. Lijkt me eerlijk gezegd even evident als die actie voor de Filipijnen en bijna even dringend.
Het voorstel van de Zwitserse jongsocialisten zal het echter wellicht niet halen, althans volgens de, toegegeven, niet bijster neutrale (maar tegenwoordig blijkbaar alomtegenwoordige) Patrick De Maeseneire, ceo van Adecco, dat zijn hoofdkantoor in Zwitserland heeft. Patrick klust tegenwoordig blijkbaar bij als Zwitserland-watcher en meer in het algemeen als visionair over ‘hoe een economie gezond houden’ voor De Standaard, hopelijk betaalt hij er belastingen op. “Zwitsers begrijpen dat ze zich met dit voorstel in de eigen voet schieten”, volgens het interimkantoor-orakel.
“Een salaris is een marktgegeven en dat moet door competitie, niet door de overheid bepaald worden”, aldus De Maeseneire nog, vandaag in de krant. Het zal wel. Ik zou het in elk geval op prijs stellen mocht het Consortium 12-12 bij een eventuele tv-actie voor de Filipijnen ook wijzen op de enorme sommen geld die nu te roesten liggen in tax havens, onder meer omdat de bonussen van topexecutives en hedge fund managers nu “door de markt bepaald” worden, en door die markt dan maar ineens doorgesluisd worden naar waar de overheid er zeker niet bij kan. Misschien lijkt dit van een ander ethisch gehalte en minder urgent dan de noodzaak om nu steun te geven aan de Filipijnen maar de twee issues zijn meer met elkaar verbonden dan op het eerste zicht zou lijken. Sociale rechtvaardigheid en klimaatrechtvaardigheid zullen in de 21ste eeuw sowieso dichter en dichter bij elkaar komen, tot spijt van wie het benijdt.
Dus waarom geen bredere “campagne 12”, naar het voorbeeld van de jongsocialisten in Zwitserland, en laat ons ineens ook maar de noodzaak aan een Europees minimumloon in het debat betrekken, zoals Paul Magnette aangaf in een recente bijdrage over een Europees socialistisch “six-pack”. Volgens De Maeseneire gaat het bij de verloning van topexecutives om een ‘emotioneel en daarom moeilijk debat’. Emotioneel? Moeilijk? Onze ‘meerwaarde zoekende’ media moeten hier op het eerste zicht wel pap van lusten.
Kathleen Cools? Hallo?
