Je wordt er moe van. Telkens opnieuw moeten uitleggen waarom vakbonden betogen en staken (ja, er is een verschil). Waarom treinreizigers weer kop van jut zijn als de spoorbonden de boel platleggen. Wat het nut van een vakbond is in deze tijden waarin Daens en de zijnen lang vervlogen zijn en de sociale verworvenheden binnen (verlof, stemrecht, uitkeringen bij ziekte, werkloosheid en pensioen, …). Verworvenheden die iedereen vandaag de dag trouwens als vanzelfsprekend beschouwd maar er zonder vakbonden helemaal niet waren.

We zijn met zijn allen in slaap gewiegd en we gaan pas wakker worden als het te laat is, vrees ik. De begrotingsmaatregelen van Di Rupo I treffen ons allemaal, de een al meer dan de ander. Begrotingsmaatregelen die ons onder druk van Europa en de internationale gemeenschap worden opgelegd? Dat is het discours dat nu de bovenhand haalt, ja. De reële druk komt van de financiële wereld, het groot kapitaal, multinationals, banken en beleggers. Zij bepalen over de vele landsgrenzen heen wat er dient te gebeuren, onze politici zijn slechts de uitvoerders van de wetten die zij voorschrijven. Je moet tegenwoordig als politicus al een witte raaf of een complete onnozelaar zijn om je hoofd boven water te houden en je principes niet te verloochenen.

Laten we wel wezen. Een vakbond doet wat zij nu eenmaal per definitie hoort te doen: opkomen voor de rechten van werknemers, werkzoekenden en de vele categorieën van mensen die niet voor zichzelf kunnen opkomen. De middelen die zij hiervoor hebben zijn in de eerste plaats overleg, daarna actie. Over de vorm kan gediscussieerd worden. Maar het doel blijft in alle gevallen hetzelfde: vanuit een enorme verontwaardiging over de gang van zaken mensen sensibiliseren en mobiliseren en vooral een krachtig signaal geven aan wie het horen moet, in de hoop hier en daar wat ten goede te kunnen wijzigen.

In wezen verschillen vakbonden niet zo heel veel met de vele lobbygroepen die nog veel zwaarder doorwegen op het gevoerde beleid. Met één groot verschil: vakbonden voeren de druk niet op in achterkamertjes, ver weg van de camera’s en microfoons, met verborgen agenda’s en tactieken die het daglicht niet mogen zien. Vakbonden zijn tenminste zichtbaar, open en eerlijk.

Zetten de vakbonden met hun acties onze welvaartsstaat, ons land en onze toekomst op de helling, zoals vaak als drogreden wordt aangehaald? Wel integendeel, want dat is het laatste dat ze willen. Dat er een crisis is en er zal moeten worden bespaard, dat beseffen ook de vakbonden. Maar zij bieden net alternatieven voor een rechtvaardige verdeling van die lasten. Een rechtvaardigheid die in de huidige voorstellen helemaal zoek is.

En wat doen onze volksvertegenwoordigers ondertussen? Het volk, hun kiezers, wij allemaal dus, vertegenwoordigen? De voorgestelde begrotingsmaatregelen maken duidelijk dat dat het laatste is dat ze doen. Ze laten gigantische kansen liggen om de financiële markten te regulariseren, vermogens te belasten, financiële transactietaksen in te voeren, de strijd tegen fraude (ja, ook de sociale) op te voeren, fiscale achterpoortjes en misbruiken tegen te gaan, …

Wel integendeel. Ze kiezen ervoor om door middel van draconische maatregelen het geld weer maar eens te halen bij wie het al niet breed heeft. De werkende klasse die deze maatschappij per slot van rekening overeind houdt, de uitkeringsgerechtigden die in de meeste gevallen echt niet kiezen voor hun situatie, de vele mensen die flirten met de armoedegrens of er al ver onder geduikeld zijn, …

Zijn er profiteurs in onze maatschappij? Natuurlijk! Moeten deze aangepakt worden? Uiteraard! Maar ook die profiteurs bevinden zich in alle geledingen van onze maatschappij, van werkzoekenden over werkenden tot zelfstandigen, vrije beroepen, bedrijfsleiders, politici, …

Een wijs iemand kan zich verplaatsen in de leefwereld van anderen. Ook al heb je een diploma, goede job, degelijk inkomen en gemiddeld 1,8 kinderen, … Besef goed dat ook dat een vergankelijke situatie is en de realiteit je op een bepaald moment genadeloos kan inhalen. Jobs verdwijnen, mensen worden ziek of sterven, beurzen crashen, leningen worden duurder, energiebesparende subsidies worden teruggeschroefd, bedrijfswagens worden meer belast, tijdskrediet wordt ingeperkt, pensioenen worden kleiner, belastingen verhogen, prijzen stijgen, de indexering van onze lonen wordt afgeschaft, arbeidsmigratie breidt uit, … En het kan allemaal wel eens veel sneller gaan dan je denkt!

Daarom staken wij, daarom betogen wij, daarom zijn wij tot in onze ziel verontwaardigd. Omdat de lasten onrechtvaardig verdeeld worden en we met zijn allen gedoemd worden onze kinderen groot te brengen in een maatschappij die hen geen enkele garantie meer biedt op een mooie toekomst.

Willen we onze kinderen nog wel waarden als solidariteit bijbrengen? Of moeten we ze opvoeden tot kapitalisten pur sang, overlevers in een wereld waar het recht van de sterkste weer primeert? Ik weet het echt niet en heb angst voor wat de toekomst voor mezelf, maar veel meer nog voor mijn kinderen brengen zal …

Ps: een kleine voorspelling van mogelijke reacties: ‘vakbond is een voorbijgestreefd concept’, ‘linkse ratten’, ‘naïeve kl*%t’, ‘werklozen zijn profiteurs’, ‘kunnen ze echt niets creatievers bedenken dan de hardwerkende treinreiziger weer te pesten met een staking’, ‘stakingen kosten alleen maar geld aan onze maatschappij’, … Iedereen heeft gelijk, maar lees alsjeblieft mijn laatste zin nog eens opnieuw. Als je voor jezelf kan zeggen dat wij met zijn allen een mooie toekomst tegemoet gaan, dan heb ik ongetwijfeld ongelijk.