Sinds vorige week verblijft een vriendin, Daria Koptilova, in de gesloten instelling voor vluchtelingen te Brugge. Ik was er één keer op bezoek en uit getuigenissen van mijn vriendin kan ik concluderen dat er een gevangenisregime met mensonterende toestanden voor bewoners die niets misdaan hebben.

Hier enkele voorbeelden:

Enkele weken geleden heeft een man een mislukte zelfmoordpoging gedaan door ophanging.

Enkele dagen geleden heeft een bewaker een vrouw brutaal in het gezicht geslagen. De vrouw is ongeveer 66 jaar oud met hartklachten en door die slag werd ze onwel en kreeg een crisis. Men vreesde voor een hartaanval.

Enkele dagen geleden heeft een man zich proberen om te brengen door zich met een mes diep in de armen en de hals te snijden. Overal waren er bloedspatten. Men heeft hem naar het hospitaal gebracht. De medebewoners waren erg geschokt en in paniek door dit voorval en hadden een dag geen nieuws van hem : was hij overleden, heeft hij de verwondingen overleefd ? Uit ongenoegen met dit gebrek aan informatie hebben de bewoners een dag geweigerd te eten. De bewakers hebben gezegd dat de man terug is uit het ziekenhuis maar niemand van de bewoners van de instelling heeft deze man gezien….
Regelmatig stoppen mensen met eten omdat ze het niet meer aankunnen en uit protest tegen de mensonterende behandeling.

De bewakers, sociaal assistenten en andere begeleiders gedragen zich manipulatief in plaats van ondersteunend zodat niemand nog vertrouwen heeft in hen.

Als een bewoner instort of begint te schreeuwen omdat men deze gevangenisomgeving niet meer aankan zeggen de bewakers steeds hetzelfde : de persoon heeft slecht nieuws gekregen van zijn naasten. Dat doen ze om de gemoederen collectief te bewaren. Het is duidelijk dat bewoners er instorten niet door een voorval met familieleden maar door het stresserende gevangenisregime en de strenge bewaking waaraan ze onderworpen zijn.

Daria Kaptilova had enkele dagen geleden een open gesprek met de psycholoog van het centrum over haar psychische problemen. Nog geen half uur later komt de sociaal assistente bij haar om te zeggen dat de laisser-passer voor het vertrek naar haar land klaar is. Wanneer Daria daarover hysterisch reageert en haar ongeloof uit over de snelheid dat dit document er zou gekomen zijn, beweert de sociaal assistente dat ze eigenlijk niet helemaal zeker is. Enkele dagen later blijkt het niet om een laisser passer te gaan maar over een ander document. Bewoners worden zo totaal in verwarring gebracht.

De bewoners moeten samen opstaan, douchen, eten enz. Ze zijn verplicht om op hetzelfde moment dagelijks een half uur buiten te lopen. Als het heel erg regent wordt dat afgelast maar als het een beetje regent moet iedereen in de regen staan zonder paraplu of jas en wordt iedereen na een half uur drijfnat.

Mijn vriendin beschrijft er de leefomstandigheden als dierlijk. De reactie van de bewoners in een dergelijk regime zijn navenant : verwarring, angst, ontreddering en depressie. Zo’n toestanden zijn te vergelijken met de ondemocratische regimes die velen van hen hebben ontvlucht en die zij hier nu terugvinden.

Het is shokerend te moeten vaststellen dat in rapporten en discussiefora van 3 tot 5 jaar geleden dezelfde wantoestanden worden aangekaart. Blijkbaar hebben vele klachten, journalistiek onderzoek en parlementaire vragen weinig veranderd aan de toestand daar. Ik beef van binnen bij zoveel onmenselijkheid die deze mensen alleen maar dieper in de put drukt.