Staten hanteren een dubbele geweldsmoraal. Kort samengevat: het geweld van anderen is ongeoorloofd en immoreel, hun eigen geweld is noodzakelijk en moreel.

Om mijn woorden bij te zetten met een duidelijk voorbeeld: als op een betoging een vlam in de pan er voor zorgt dat betogers gewelddadig worden, zal er langs alle kanten veroordeeld worden. De media zullen er op een negatieve manier over praten en politici zullen roepen dat de daders gezocht en gestraft zullen worden. Als de politie daarentegen op een groep vreedzame betogers begint te slaan omdat deze bijvoorbeeld niet afwijkt van haar positie van een blokkade, is het geweld proportioneel en noodzakelijk.

De media zullen het gebeuren goedpraten en politici zullen de politie en hun verantwoordelijken bijstaan. Zoals de Amerikaanse rapper Sole het verwoordt in één van zijn liedjes: ‘They put a gun to your face and tell you to be non-violent’ (‘ze zetten een geweer op je neus en zeggen je dat je geweldloos moet zijn’). De dubbele moraal betreffende het doden van mensen als je wel of geen soldaat bent, is duidelijk genoeg.

Geweldmonopolie

De geweldmonopolie is de basis van elke staat. Zonder een geweldmonopolie kan de staat haar beleid en wetten niet opleggen aan haar onderdanen. Je zult de wetten van je staat, die al dan niet democratisch opgesteld werden, gehoorzamen. Anders zal je het geweld van de politie, het leger en/of het rechtssysteem tegen je ervaren. Jij hebt volgens die staat niet het recht je gewelddadig tegen haar beslissingen te verzetten.

Want eens om de vijf jaar krijg je de kans om een gooi te doen naar je meest favoriete meesters, en als die het niet halen, pech gehad! Maar je zal toch de andere meesters moeten gehoorzamen, want goede burgers zijn eerlijke verliezers. Het is dus niet meer dan logisch dat de staat haar onderdanen wil laten geloven dat het gebruik van geweld slecht is. 

Door een geweldloze moraal alomtegenwoordig te maken onder haar bevolking, verhindert een staat dat haar bevolking de wapens tegen haar opneemt. Als je toch onvrede met de staat hebt, kan je die aanpakken door binnen de (door de staat) toegelaten lijntjes wijzigingen door te voeren. Speel het spel der tronen en je kan de kans krijgen om zelf met de scepter te zwaaien. Maar dan moet je wel eerst aanvaarden dat het spel der tronen er is en je haar niet in vraag mag trekken.

De sociaaldemocraten verschilden hierin van hun revolutionaire broertjes en zusjes. Zij kozen voor de geweldloze democratische weg. De uitkomst kennen we allemaal: de sociaaldemocraten veranderen het systeem niet van kapitalisme naar socialisme, maar het systeem veranderde de sociaaldemocraten (tegen wil en dank?) van socialistisch naar kapitalistisch (zie het partijprogramma van de sp.a).

Verschillende tactieken mogelijk

Nu, begrijp me niet verkeerd! Ik heb niks tegen geweldloos actievoeren. In de verste verte niet zelfs. Hoe meer mensen laten zien wat hun dwars zit, op gelijk welke manier, hoe beter, in mijn opinie. Wat ik wel jammer vind, is dat veel individuen die geweldloos protesteren de eersten zijn om anderen te veroordelen als die anderen wel geweld gebruiken. Hiermee spelen ze naar mijn aanvoelen in de kaart van de staat. Niet omdat gewelddadig verzet noodzakelijk gevaarlijk is voor de staat, maar omdat het veroordelen ervan mee het geweldsmonopolie in stand houdt, en zo de macht van de staat versterkt (of even sterk houdt).

Ik ben blij als mensen hun ongenoegen uiten. Vreedzaam als het kan, gewelddadig als het nodig is. Of omgekeerd. Ik laat me niet graag vertellen door de staat hoe ik wel of niet mijn ongenoegen met haar wetten en beleid moet beleven. Ik wil me niet schikken naar democratische richtlijnen of methoden enkel omdat de burgerlijke moraal dat van me verwacht. Deze regering is een (sociale) oorlog tegen mij en mijn naasten begonnen en ik wil me tegen haar verzetten op de manier die ik wil! Of de manier die ze willen gebruiken nu geweldloos of gewelddadig is, moeten mensen maar voor zichzelf uitmaken. Maar laten we alstublieft de veroordelingen tegen zij die een ander middel als onszelf kiezen achterwege laten. Een brede waaier aan tactieken zal vast meer bereiken dan enkel het spelletje spelen dat de staat ons toelaat om te spelen. En laat ons onthouden dat een schep doordacht geweld soms meer kan bereiken dan ondoordachte geweldloosheid. Net zoals op andere momenten doordachte geweldloosheid meer bereikt dan blind geweld.