Politieke verantwoordelijkheid werkt enkel als het samen gaat met financiële verantwoordelijkheid. Ook Brussel heeft op gewestniveau een structurele financiering nodig en homogene bevoegdheden op elk niveau. Een kerntakendebat dus om tot efficiënte en homogene bevoegdheden te komen. Dat is nog wat anders dan elkaar de zwarte piet toeschuiven op basis van oppervlakkig gebruikte ideologische tegenstellingen tussen exclusieve communalisten en regionalisten. De toekomstige verkoopcijfers van een bedrijf zijn onzeker als die gebaseerd zijn op verkoopargumenten die overmatig inspelen op gebreken van haar concurrenten.
Politiek Vlaanderen laat zich niet gijzelen door de Brusselse Vlamingen: als er een operationeel probleem is in het Vlaamse Gewest omwille de toepasbaarheid van een maatregel voor die enkele Nederlandstalige Brusselaars, dan waren de gevolgen van een politieke stellingenoorlog in Brussel niet noodzakelijk een prioritair probleem voor de Vlaamse Gemeenschap. We herinneren ons nog de koelkastsituatie voor de Brusselwet van 1989, toen Brussel verweesd achterbleef als aanhangsel bij de federale regering.
Een staatshervorming mag voor een progressief Vlaanderen geen doel op zichzelf zijn. Je komt anno 2016 niet ver met een mondige bevolking die een krachtige overheid en een performante professionele dienstverlening vraagt, als de politieke analyse zich beperkt tot de ideologische strijd die uitgaat van de erkenning van de eigen identiteit. Om 3 redenen:
Vooreerst omdat de F-N opdeling in Brussel al lang niet meer representatief is omwille van de verregaande taalgemengde samenstelling zowel de Franstalige als de Nederlandstalige gezinnen. Het volstaat hierbij om te verwijzen naar het N-VA programma met de verplichte keuze voor de Brusselaars voor een Vlaamse of voor een Franstalige Sociale Zekerheid. Of naar de invoering van de Vlaamse Zorgverzekering destijds zonder aanbod aan Vlaamse zorginstellingen of afspraken met de bicommunautaire instellingen in Brussel. En dan spreekt bijvoorbeeld Rudi Dierick (OVV) nog over de overmatige Vlaamse investeringen in Brussel.
Ook omwille van de economische en maatschappelijke internationalisering en het samenleven met “nieuwe gemeenschappen” is de communautaire F-N opdeling vooral op gewestniveau weinig representatief en aan actualisering toe om die realiteit te omvatten.
Maar vooral moet een staathuishouding met zorg de bevoegdheden organiseren om een kwalitatieve zorgverlening met een aanvaardbare kost ter beschikking te stellen. Centralisering-decentralisering gaat uit van het ontwikkelen van duurzame kwaliteit die een optimale solidariteit garandeert.
Splitsen is geen wonderolie voor kwaliteit en vernieuwing. De schaalgrootte van de beoogde solidariteit helpt om de vastgestelde verschillen inzake toekomstige pensioenlasten of de evolutie van vervangingsinkomens te financieren. Dit kan via een gemeenschappelijk maar gediversifieerd beleid of ook via een federale financieringswet die een gedecentraliseerd beleid mogelijk maakt.
Elk beleid moet de uitgaven in kaart brengen en eventuele verschillen analyseren op basis van de gehanteerde uitgavenpatronen of toewijzen aan objectieve vaststellingen die wijzen op verschillende behoeften op het terrein. Zowel voor het wegwerken van transferts tussen instellingen of tussen regio’s, als voor objectief vastgestelde historische en nieuwe verschillen, is de Belg gebaat bij de ontwikkeling van kenniscentra en een efficiënt beleid dat ook preventief en vernieuwend tussenkomt.
Het communautair discours in Vlaanderen lijkt vandaag eerder op een verhullende balsem die er in slaagt kritiek te kanaliseren en stoemelings wordt ingekleurd met een dikke conservatieve saus.
Neem nu het asielbeleid. Na de jarenlange suggestieve anti-PS oppositietaal van N-VA over het federaal asielbeleid, zou de invulling als dusdanig door een Vlaamse overheid geen meerwaarde bieden bij de menselijke trauma’s. Voor het ontwikkelen van een beleid dat omgaat met de angst bij de bevolking door solidariteit te omschrijven en door de internationale context te duiden, schiet elk vijandsbeeld tekort.
