Als West-Vlaamse varkenshouders gans West-Europa willen
bevoorraden met varkensvlees, dan is dat gelukkig mogelijk door de
gemeenschappelijke EU-markt. Het komt aan de Vlaamse, Federale en Europese overheden toe
om ervoor te zorgen dat het voedsel voor de dieren, het mest van de beestjes,
het slachten, en de kwaliteit van het voedsel voor de gebruiker binnen
aanvaardbare minimale kwaliteitsnormen blijft.

In het debat over vliegtuiglawaai rond Brussels Airport lees
je vaak allerlei zogenaamd politieke argumenten die de verdeling van overvliegende
vliegtuigen wil koppelen aan de hoofdstedelijke functie (lees: de Brusselaars
tegenover Randbewoners) of aan het aandeel van passagiers per gewest. De
emoties staan vaak de eigenlijke discussie in de weg, maar de bedreiging is wel
zeer concreet in onze geesten.

De verschillende overheden in ons land moeten samen op zoek
naar aanvaardbare normen voor luchthavenexploitanten. Het komt Brussels Aiport in Zaventem en Brussels South Charleroi niet ten goede
dat de prijzenoorlog tussen luchtvaartmaatschappijen de marges voor een
duurzame ontwikkeling van de sector belemmeren. Alternatieve
treinverbindingen binnen Europa worden meteen ook uit de markt geprijsd.

De Vlaamse Rand en Brussel hebben nood aan een
geobjectiveerde discussie in plaats van politici die hun stemmenpotentieel
tegen elkaar uitspelen. Het verkavelen in bouwgrond van de Vlaamse Rand, of de
nieuwe woontoren en de exclusieve lofts in het industrieel erfgoed aan het
kanaal hebben de keuzes er vandaag niet makkelijker op gemaakt. Wisselende
vliegtuigroutes en stedenbouwkundige opportuniteiten voor vastgoedpromotoren laten hun sporen na en bemoeilijken
beleidskeuzes.

Van diezelfde politici wordt nu verwacht dat zij de lasten billijk
verdelen en dat de overheid op basis van geluidsnormen en van financiële
tegemoetkomingen de getroffen bewoners helpen. De financiering kan op de sector
verhaald, maar omwille van het non-beleid gaat ook de overheid niet vrijuit. Een
gemeenschappelijke financiering van gewestelijke subsidies aan getroffen
bewoners wordt best verdeeld op basis van ieders aandeel in de werkgelegenheid
in de luchthaven en in de toeleveringsbedrijven.

In het
beleid en bij de verdeling van de subsidies dienen keuzes gemaakt op basis van voor de hand
liggende criteria als de bevolkingsdichtheid van het overvlogen gebied en het wenselijk
aantal vliegtuigroutes waarop je het luchtverkeer wil concentreren. Hoe groter de
bevolkingsdichtheid van de overvlogen zones en hoe meer vliegtuigroutes, hoe
dunner ook de spoeling van de overheidsinterventies.

Niemand kan zonder luchthaven en het decennialang dralen met
een kwalitatief beleid heeft de keuzes niet vergemakkelijkt. Wie zijn poep verbrandt, moet op de blaren
zitten, dat hebben we allemaal moeten leren.