Het bedrag van de maaltijdcheques samen met het loon storten
is een droom van rechtse politici.

Dat zou kostenbesparend zijn. Het is niet moeilijk om te
begrijpen dat het huidige systeem nutteloze kosten genereert.

Werkgevers zijn wel voorzichtig. Ze vrezen terecht dat
werknemers die deze “verloning” niet krijgen, voor de rechtbank zullen
protesteren inzake discriminatie.

De argumenten van kostenbesparend enerzijds en de vrees voor
gerechtelijke claims doen eigenlijk niets ter zake. Ze gaan er immers van uit
dat deze voedselbons hun rechtmatige plaats in ons verloningssysteem hebben
verworven en niet ter discussie moeten staan.

Samen met een reeks andere legale voordelen gaat het hier om
loon dat niet onderhevig is aan belastingen en sociale bijdragen. Dit is een
zogezegde vergiftigde win-win-situatie.
De werknemer krijgt extra nettoloon en de werkgever betaalt minder sociale
bijdragen. De grote loser is hier de gemeenschap en voor wie wat verder denkt, de werknemer.

Beter zou men aan iedereen eenzelfde bruto loonsverhoging
toekennen zodat het netto inkomen, afkomstig van alle legale voordelen, van de
gemiddelde verdiener op hetzelfde niveau blijft. De lagere inkomens zouden hun
inkomen zien stijgen, de hogere wat dalen. Hierdoor zou het
herverdelingsmechanisme een extra boost krijgen.

De loonkosten zouden hierdoor stijgen maar hiervoor hebben
we de taks-shift van arbeid naar vermogen ter compensatie.

Bijkomend zou de integratie van dit ”netto-voordeel” voor de
werkgevers een stimulans kunnen zijn om te onderhandelen over een
netto-loonsverhoging i.p.v. bruto.