De regering
zet de mogelijkheid tot loononderhandelingen per sector op een kier. Moeten we
deze geste als een eerste tastbaar resultaat van de decemberacties beschouwen?

Ik vrees
van niet.

De loonvorming
en de stijging ervan kent in ons land verschillende stappen.

1.      De index

Deze
loonsverhoging stelt ons in staat gelijke tred te houden met de stijgende
levensduurte.

2.      IPA

De groep
van tien stelt de vork vast waarbinnen sectoren en of bedrijven kunnen onderhandelen.

3.      Individuele loonsverhoging

De patroon
en de werknemer maken hierrond concrete afspraken

De index
onttrekt een deel van de mogelijke opslag aan het marktmechanisme. M.a.w.
iedereen zowel werknemers uit zwakke en als sterke sectoren krijgen evenveel.

Sectoronderhandelingen
maken een verschil per bedrijfstak, werknemers in de chemie zijn beter af dan
deze in de zorg. Hier speelt reeds het marktmechanisme tussen de bedrijfssectoren
onderling. Bedrijfstakken die een grotere bijdrage leven tot het b.b.p. hebben
een voetje voor. Het b.b.p. is een begrip dat tegengesteld is aan “zorgen voor”
binnen onze liberale maatschappij.

Individuele
onderhandelingen zijn per definitie puur marktgericht.

Door de
indexsprong te accepteren wordt het belangrijkste element inzake niet
marktgerichte loonvorming tegen gegaan en komt het accent te liggen op de meer
marktgerichte loonvorming.

Het initiatief
van de regering dreigt voor de syndicaten een pyrrusoverwinning te worden. De
zwakke sectoren vallen uit de boot en zijn ontevreden de sterke rekenen op
syndicale steun. Een onmogelijke opdracht.