Omwille van het klimaat…

Omwille van de luchtvervuiling,

Steun de spoorstakingen

Trein en Tram, dat zijn openbare diensten, die we dicht aan ons hart mogen koesteren.

Laat mij uitleggen waarom:

Ik schreef dit al vorig jaar in steun voor de treinstaking, maar dezelfde redenering gaat op voor de tram en het openbaar vervoer in het algemeen;

Onze huidige organisatie van het
woon-werkverkeer deugt niet:

Dagelijkse
ergernis over de files, ’s morgens en ’s avonds. Niet enkel op de autostrades,
maar ook op de secundaire hoofdwegen. Luister maar naar de radio. Zit je daar tussen,
probeer dan maar je stress te verbijten.

Onze halve
bevolking lijdt onder de luchtbevuiling met roet, irriterende stikstofoxides,
fijn stof allerhande. Een geweldig gezondheidsprobleem. Een geweldige
kostenpost.

Het verkeer is
daarbij voor zeker 15% verantwoordelijk voor de uitstoot van broeikasgassen in
België. Zowel CO2 als stikstofoxiden. Onze huizen beter isoleren en niets doen
aan de emissies door het transport, dat is maar half werk in de bestrijding van
de klimaatverandering.

Tel daarbij
nog de kost van de import van petroleum en de raffinage tot diesel en benzine.

Meer dan genoeg
redenen om te proberen auto’s en vrachtwagens van de weg te halen.

 Om auto’s en vrachtwagens van de weg te
halen, moet er eerste een doenbaar alternatief zijn:

Een
comfortabel en betaalbaar openbaar vervoer. Fijnmazig en een dat rijdt wanneer
je het nodig hebt. Dus ook in de vroege en late uren. Dus ook in de weekends.
Dus ook de kleinere stations.

Dat betekent
dat we als maatschappij zullen moeten investeren. Investeren in bijkomend
materiaal. Investeren in bijkomende infrastructuur. Investeren in bijkomend
preventief onderhoud. Investeren in bijkomend personeel, zeker en vast.

Dat kost
geld, ja. Maar het is meer dan de moeite waard. De spoorweg is een collectieve
dienstverlening, die zich in de eerste plaats zou moeten verantwoorden
tegenover de honderdduizenden pendelaars die er dagelijks gebruik van maken. En
tegenover de tienduizenden die naar avondactiviteiten in de stad gaan. En
tegenover de duizenden die ontspanning opzoeken na het werk. En tegenover de
honderdduizenden anderen die best hun wagen zouden willen laten staan als er
nog een plaats voor hen is op een gepaste trein.

De overheid ziet het anders. Misplaatste
besparing. Misplaatste privatisering:

Natuurlijk
betwisten wij niet dat met het publieke geld spaarzaam en verantwoord moet
omgesprongen worden. Maar nu is er al een te kort aan 3000 man treinpersoneel om
de huidige treinorganisatie normaal te bedienen. Dat voel je als reiziger. Ze
besparen op preventief onderhoud. Treinritten worden gewoon afgeschaft omdat de
locomotief uitvalt. Of omdat er geen treinbestuurder voorhanden is. Ze besparen
ook op wagons. Overvolle treinen worden de norm. Dat is niet meer verantwoord,
noch tegenover het personeel, noch tegenover de reizigers.

Het groot
probleem is de ideologische keuze van de overheid om de spoorweg te
privatiseren en klaar te maken om te concurreren op de internationale
kapitalistische markt. Daarvoor werd de spoororganisatie opgesplitst. Wat
bijkomende problemen schept van communicatie. Met vertragingen en ongevallen
tot gevolg. Vanuit het oogpunt van efficiëntie is het een compleet onlogische keuze.
De vakbonden hebben daar terecht voor gewaarschuwd en tegen geprotesteerd. 

Ambetant, die trein die niet komt?

Laten we
duidelijk zijn, het zijn de keuzes van de overheid en de pretentie van de
spoordirectie, die de spoorstakingen uitlokken. De overgrote meerderheid van
het spoorpersoneel heeft een hoge arbeidsfierheid. Zij willen goed werk
leveren. En zij willen correct uitbetaald worden en hun normale verlofdagen en
compensatiedagen kunnen opnemen. Volledig terecht. Het zijn de spoordirectie,
gesteund door de overheidsbeslissingen, die eenzijdig van alles omsmijten en
het personeel voor voldongen feiten plaatst. Je zou voor minder coleirig
worden.

De huidige
overheid eist opnieuw tientallen miljoenen besparingen. De treinorganisatie zal
het met nog een paar duizend man minder moeten doen, kondigen ze aan. Terwijl
er veel meer treinreizigers zijn. “Management by stress”, wordt dat genoemd.
Het is die asociale pretentie die de stakingen uitlokt. Het is de spoordirectie
die de reizigers gijzelt om het personeel te chanteren tot afbraak van hun
rechten.

 Ambetant, dat gij niet op uw werk geraakt?

Na elke
spoorstaking krijgen we in de pers te horen hoeveel tientallen miljoenen tot
miljarden euro’s dat wel gekost heeft aan de kapitaaleigenaars. Wel als hen dat
zo veel kost, laten ze dan ook toegeven dat heel het spoorverkeer een
essentiële dienstverlening is, die integraal hoort bij de Belgische
werkorganisatie. Laat hen dan ook toegeven dat het niet meer dan normaal is dat
alle werkgevers in België collectief bijdragen tot een goed werkend
spoorverkeer. Laat hen mee pleiten voor herinvestering in het spoor en
uitbreiding van het spoorverkeer, in plaats van te besparen. Laat hen een
beetje nadenken op de lange termijn, dan het korte termijn denken van de
onmiddellijke winst.

En gij, die
niet op uw werk geraakt, laat u niet chanteren door uw baas, om toch te alle
prijze te proberen op uw werk te geraken. Laat U niet chanteren dat gij enkel
uitbetaald zult worden, als ge naar het werk komt, hoe veel later dan ook,
zelfs als het een kwartier voor sluitingstijd is. Met welke arrogantie eist u
baas dat? Als ge een pendelaar zijt met de trein, dan is het overmacht als de
trein niet rijdt. Jawel, uw afwezigheid op het werk vergroot de impact van de
spoorstaking. En dat is maar goed ook. Hoe groter de impact, hoe meer kans dat
onze Belgische, Vlaamse, Brusselse en Waalse overheid eindelijk aan de uitbouw
van een comfortabel, fijnmazig en betaalbaar openbaar vervoer beginnen. Een
essentiële bijdrage aan de bestrijding van de klimaatontaarding en voor de
verbetering van de luchtkwaliteit en volksgezondheid.

Wiebe Eekman

13 december
2014, opnieuw aangeboden  20 april 2015