Deel 1: Dakloos

Deel 1: Dakloos

zondag 6 januari 2019 11:31
Spread the love



Dakloos
Bron: Pixabay

Dakloos

Op 24 mei 2018 werd ik dakloos en sliep mijn eerste nacht in mijn auto. Het voorlopige eindpunt van een zeer complexe en schrijnende situatie die tot op heden voort duurt.  De volgende week melde ik me aan bij het OCMW van de gemeente. Er werd mij een maatschappelijk werker toegewezen die bij de crisisopvang Kina in Westmalle een tijdelijk onderkomen voor me regelde. Kostprijs: 35 € per dag. Daarvoor kreeg ik de beschikking over een bed op een kleine tweepersoonskamer, nauwelijks groot genoeg voor 2 eenpersoonsbedden. Zelfs een klein tafeltje was niet voorhanden. Eén stoel was er wel om de kleren op te leggen, maar daar moesten we met twee gebruik van maken. Ook zou ik 3 maaltijden per dag krijgen. Veel keus had ik niet en dus vertrok ik na twee weken in mijn auto te hebben geleefd naar Kina. Ik kwam er ‘s avonds toe en kreeg meteen mijn eerste maaltijd: een bolletje aardappelpuree ter grootte van een bol roomijs, een schepje groenten (wortelen en boontjes), nauwelijks voldoende om mijn handpalm mee te bedekken en ongeveer evenveel stoofvlees.
De nacht werd een ramp!

De twee weken voordien had ik zeer ongemakkelijk geslapen en ik was blij opnieuw een nacht in een bed te kunnen door brengen. Maar dat was buiten mijn kamergenoot gerekend.

De man hield van een babbel. Op zich niets mis mee. Maar midden in de nacht besloot hij tv te gaan kijken en vond het nodig zijn persoonlijke commentaar te geven over een totaal oninteressant en zelfs lullig programma. Toen hij het beu werd draaide hij zich om en ging slapen. De tv bleef aan staan. Ik kon uit mijn bed om dat rot ding uit te zetten. Eindelijk rust! Vijf minuten! Toen begon het gesnurk!
Ik heb de hele nacht geen oog dichtgedaan. Bedenk daarbij dat ik daarvoor 35 € per dag of 1050 € per maand moest ophoesten terwijl een klein appartementje ‘slechts’ 500 € per maand kost en een budget analyse had uitgewezen dat ik per maand slechts 422 € aan huur kon te spenderen.
De volgende dag trok ik naar het OCMW om te melden dat Kina uitgesloten was. In mijn auto had ik tenminste nog kunnen slapen!

Een tweede kans

Er werd op 15 juni een intake-gesprek geregeld bij de korte opvang in Turnhout. Ik kwam op een wachtlijst.
Toen ik eind juli nog niets had vernomen ging ik naar mijn maatschappelijk werker. Hij had ook geen nieuws maar hij zou nog wel eens contact nemen.
Mijn (ons) leven is al jaren een puinhoop. Dit alles werd de druppel die de emmer deed overlopen. Ik nam het beetje voedsel dat ik in mijn auto had, ging het op het bureau van de  werker deponeren en vertelde hem dat het genoeg was, dat het voor mij ophield en vertrok. Geen uur later kreeg ik van hem bericht dat hij zich zorgen om mij maakte. Goed zo, eindelijk, al meer dan tien jaar (eigenlijk al 20 jaar) ga ik overal aankloppen voor hulp maar wordt telkens van het kastje naar de muur gestuurd!
Diezelfde dag nog (woensdag 25 juli) ontving ik de melding van een gemiste telefonische oproep. De korte opvang Turnhout! Je moet dus echt tot het uiterste gaan om gehoor te krijgen.
De burelen waren intussen al gesloten. Ik besloot te wachten tot maandag. Woensdag 1 augustus, na volle twee maanden in mijn auto geleefd te hebben, had ik plots een kamer en een bed, een tafel en een stoel, maar bovenal een beetje rust.
Daar heb ik vier weken verbleven, de (toen) maximale verblijfsduur. Ik besloot er mijn verhaal op te schrijven. In mijn auto was dat niet evident en in  Kina moest ik daar helemaal niet aan denken.
Na vier weken moest ik opnieuw op zoek.

Opnieuw tijdelijk onderdak

De maatschappelijk werkster in de korte opvang had een tip: Hof Zevenbergen in Ranst was misschien iets voor mij.
“Ben jij gelovig?” vroeg ze nog. “Neen, ik ben overtuigd atheïst”, “Dan kun je dat daar best niet vertellen”, was de reactie.
Ik nam contact en maakte een afspraak.
Op 29 augustus verhuisde ik naar Ranst. Daar ben ik 3 maanden kunnen blijven, de maximale verblijfsduur daar. Sinds vrijdag 23 november leef ik opnieuw in mijn auto. Op donderdag 6 december had ik een nieuw intakegesprek bij de korte opvang in Turnhout en sta ik opnieuw op een wachtlijst. Ik zou binnen de veertien dagen telefoon krijgen dat er een kamer vrij was. Ik was al blij dat ik tenminste tijdens de feestdagen toch een bed zou hebben en wachtte geduldig af.
Op 21 december had ik nog geen nieuws van de opvang. Het vooruitzicht op eindejaarsdagen op een kamer met bed was weer een loze belofte gebleken. Hetzelfde scenario dus als in juni/juli. Nochtans had de man van de intake de indruk gewekt dat hij de lijst met boekingen had bekeken toen hij mij zijn belofte deed. Bovendien als de korte opvang sinds kort beperkt was tot maximaal 3 weken dan leek het logisch dat zijn belofte geloofwaardig was. Het kan toch niet zo moeilijk zijn hierover correct te communiceren? De verrassing was dan ook compleet toen ik op 2 januari een ingesproken bericht kreeg van de Korte Opvang. Het bericht was nauwelijks verstaanbaar, maar er leek sprake te zijn van mij te schrappen van de wachtlijst!!! Kan iemand mij dit eens uitleggen? Ik stuurde een mail naar de Korte Opvang met vraag om uitleg en merkte op dat we 4 weken verder waren nadat men mij een kamer beloofde voor 2 weken terug en ik nu opeens zou worden uitgeschreven??? Dakloos zijn is een ding. Telkens weer met een kluitje in het riet gestuurd worden een ander. Zgn. hulpverleners beseffen blijkbaar niet dat wanneer zij iemand hoop bieden en die hoop daarna telkens weer opnieuw de kop inslagen zij elke keer weer diepe wonden slagen die het vertrouwen van mensen in de hulp- en zorgsector totaal ondermijnd en dit zelfs kan aangemerkt worden als mentale wreedheid. Geen wonder dat mensen meer en meer afhaken.



Bron: Pixabay

Intussen in de krant

Op het einde van mijn verblijf in Hof Zevenbergen, zonder enig positief vooruitzicht, besloot ik de media te contacteren. Een gedachte waar ik al langer mee speelde om een heel andere reden maar waarvoor ik nu een directe aanleiding had door het acute probleem dat zich stelde. Oorspronkelijk wilde ik het meer fundamentele probleem in de media brengen omdat dit nooit tot een oplossing leek te kunnen komen en waar alle andere problemen het gevolg van waren, maar nu was het noodgedwongen ‘first things first’.

Een eerste artikel verscheen in GvA,  Het Nieuwsblad en hBvL op 21/11/2018: Klik hier

22/11/2018: Klik hier

Vervolg artikels verschenen op 26/11/2018: Klik hier

11/12/2018: Klik hier

Het voorlopig laatste artikel verscheen op 26/12/2018: Klik hier

Reacties

Op Facebook kwamen verschillende reacties binnen op de pagina van GvA: Klik hier Ik heb dat veel te laat gemerkt (ik ben niet zo thuis in de sociale media, ik ben me aan het inwerken) anders had ik er zeker op gereageerd.

Toen ik me op 20/12 ging aanmelden bij het OCMW om nog eens te gaan douchen had men slechts nieuws voor mij. Een belastingbrief van de Vlaamse overheid. Daarvoor weet men mij perfect te vinden, maar voor hulp klop ik al jaren op vele deuren maar die blijven gesloten. Wie begrijpt dit nog?
Maar er was ook goed nieuws.
Een mevrouw had de de artikelen in de krant gelezen. Zij wou helpen en had een zak met een warme deken voor mij afgegeven.
Ook in de media vind mijn verhaal gehoor. Mensen herkenden me en spraken mij er op aan. Van sommigen kreeg ik de tip hierover te gaan bloggen. Een nieuw medium voor mij, maar misschien de enige manier om eindelijk aandacht te krijgen voor de duizenden mensen die nu tussen wal en schip vallen. Gewone mensen hebben begrip en proberen te steunen maar de overheid blijft doof!
Ik ben van plan hier regelmatig over te berichten. Eerst mijn verhaal vertellen. Mogelijk herkennen mensen zich hierin. Zij mogen altijd reageren. Zo kunnen we op termijn onze krachten bundelen om aandacht af te dwingen voor de vele mensen met NAH en de direct betrokkenen die nu geen erkenning krijgen.



Bron: Pixabay

Kerst- en feestdagen

In de periode van de eindejaarsfeesten denkt men wel eens aan de daklozen en kansarmen. Er worden gratis maaltijden geboden in een gezellige sfeer en soms is daar zelfs nog een geschenkje bij. Dat is goed en vele mensen zullen er genoegen en plezier aan beleven. Maar laten we wel wezen en zonder het positieve van hun inzet te willen minimaliseren: is het meeste plezier en het goede gevoel niet voor de organisatoren zelf? Als je iets doet voor een ander voel je jezelf immers ook beter. De meeste kansarmen zullen daar ook dankbaar voor zijn: het is beter dan niets hé. De organisatoren zitten de volgende dag opnieuw bij hun geliefden in een warme gezellige woning. Voor de kansarmen is het slechts even een adempauze, maar de volgende dag weer de kou en de eenzaamheid in. Opnieuw elke dag een zoektocht om te overleven, voedsel en een slaapplaats of een toilet te vinden. Meer dan die elementaire levensbehoeften komt er meestal niet aan te pas.

 Ik besef dat ik in vergelijking met de meesten een ‘luxe’-dakloze ben die tenminste nog de beschutting van zijn auto heeft. Beschutting tegen wind en regen ja, maar de koude blijft. Een nadeel is dat je nauwelijks kunt bewegen en je zelfs moet opletten dat het niet claustrofobisch wordt. Maar toch biedt het me mogelijkheden die andere daklozen niet hebben. Daarom wil ik ook voor de velen die het moeilijker hebben dan ik een lans breken en aandacht voor hen vragen. Is het geen schande dat een land dat zich tot de meest democratische en welstellende landen rekent er niet in slaagt om deze (ook Europees) steeds groeiende groep van daklozen een menswaardig leven en een dak boven hun hoofd te geven?

Geen geld voor aangepaste uitkeringen of pensioenen

Met menswaardige uitkeringen en pensioenen zouden al die (vaak ingewikkelde en vernederende) stelsels van een extra tegemoetkoming hier en een bijkomende premie daar, rechten waarnaar de mensen dan nog zelf moeten op zoek gaan, niet nodig zijn. Als de belastingen mij kunnen terugvinden zonder dat ik een officieel adres heb dan moet dat ook kunnen om de mensen te geven waar ze recht op hebben. Immers als je niet weet waar je recht op hebt kun je het ook niet bekomen. Informatie waar je zelf heel assertief moet achteraangaan of die je door lotgenoten, die al langer zoekende zijn, je wordt doorgespeeld.

Wie beweert dat daar geen geld voor is moet verplicht worden een lange neus en ezelsoren te dragen en een bord voor te hangen met de tekst: ‘Dringend ballen en lef gevraagd!’ Zeker in een land waar multinationals weinig tot geen belastingen betalen. Of waar de superrijken al op dag 4 van het jaar het bedrag voor hun belastingen vergaard hebben en van dan af nog enkel voor zichzelf gaan verdienen terwijl de gewone werknemer een half jaar voor de gemeenschap moet werken om dan pas voor zichzelf te kunnen zorgen. De omgekeerde wereld dus!

Huren is, zoals ik zelf ondervind, de grootste kost en betaalbare woningen zijn zeldzaam. Het kleinste appartementje kost minstens 500 € en is meestal slecht geïsoleerd wat nog eens bijkomende kosten geeft. Met een pensioen of uitkering van 1.250 € (15.000 €/jaar) kom je daar niet mee. Waarom krijgt een andere gepensioneerde dan 961.000 €/jaar? En heeft die ene gepensioneerde niet heel zijn leven geld opzij kunnen zetten, iets wat die anderen niet hebben gekund? Als zij al een woning hebben kunnen verwerven en die woning wordt hen afgepakt dan worden zij al snel tot armoede gebracht.

Gelegaliseerde diefstal te nadele van de meest kwetsbaren

Een notaris die, zoals terecht gemeld in de krant, een woning verkoopt terwijl er duidelijk sprake is van wilsonbekwaamheid bij de verkoper, en weigert daar onderzoek naar te gelasten  schendt daarbij niet enkel haar deontologische plichtenleer, maar besteelt daarbij een uiterst kwetsbaar persoon. De reden van die schending kan enkel gelegen zijn in onkunde of in eigen gewin en winstbejag.

Vragen, vragen en nog vele vragen

Mijn partner, onze dochter en ik hebben altijd een goede en mooie relatie gehad. Daar is iedereen het over eens. We waren niet rijk maar konden onze oude dag met een gerust gevoel tegemoet zien.

Waarom zijn dan al die relaties verbroken en zijn we letterlijk alles kwijtgeraakt? Zou dat het gevolg kunnen zijn van altruïsme en hulpvaardigheid? Zou het kunnen dat iemand die zijn plicht vervult en een medemens hulp biedt daarvoor genadeloos wordt afgestraft en daarbij mentaal wordt kapot gemaakt? Zou het kunnen dat zo iemand ook nog eens materieel geruïneerd wordt? Zou het kunnen dat zo iemand in de problemen komt omdat dokters zich niet of onvoldoende bijscholen en zich dus schuldig maken aan schuldig hulpverzuim? Zou het kunnen dat rechters mensen onterecht veroordelen omdat zij weigeren rekening te houden met de bevindingen van de wetenschap? Zou het kunnen dat het beleid, justitie en officiële vertegenwoordigers van het maatschappelijk systeem hier bewust aan meewerken?

Vele vragen waarop vanaf volgende bijdrage een antwoord zal worden gegeven. Het wordt een verhaal als een detective, een thriller, een horrorverhaal en zelfs een wilde fantasy. Allemaal voor de prijs van één. Voor elk wat wils dus! Omwille van privacy en juridische redenen zullen namen zoveel mogelijk vermeden of veranderd worden. Het verhaal is echter volkomen authentiek en alle geciteerde feiten worden ondersteund door bewijzen, officiële geschriften, wetenschappelijke publicaties en getuigenverklaringen.                                      

take down
the paywall
steun ons nu!