Dat waren we echt vergeten. Maar de nieuwbakken Vlaamse regering heeft ons eraan herinnerd. Gelukkig was daar de
miraculeuze voorzitter van de Open VLD om deze leuze te nuanceren: “Wij geven
niet de middelen maar de vrijheid”. Maar het vrij ondernemen heeft de
ondersteuning van de regering nodig. Want hier bestaat een risico, waarvoor de
vrijheid niet volstaat, hier zijn ondersteunende middelen onvermijdelijk.

Elders bestaan blijkbaar geen risico’s, of
toch? Ziek worden, je werk verliezen (door verantwoorde herstructurering, weet
u wel) loonaanpassing, omdat het bedrijf in gevaar is, en tenslotte sluiting van het bedrijven, waardoor honderden, zoniet
duizenden op straat staan… Dat zijn risico’s waarvoor geen middelen kunnen
voorzien worden, tenzij door de
vakbonden, die toch wel te vrij zijn.

Het leven op zich is toch een allesomvattend risico: sommigen winnen, anderen verliezen.
Voor de laatsten heeft de huidige samenleving een vies woord uitgevonden dat
zelfs kinderen gebruiken als scheldwoord:
loser. Want
dat is geen risico, maar domheid, een
karaktertrek. Je ziet het al op school: eens een loser altijd een loser, zo’n 17 procent.
Gelukkig verlaten ze tijdig de school, nog vóór ze een diploma halen…

We verwachten nog meer middelen die zullen
geschrapt worden en vervangen door ‘vrijheid’. ‘Gratis’ tram- en busvervoer voor
de 65 plussers: ik ben al beschaamd om het woord nog te gebruiken. Wat was dat
nu voor een dwaasheid! Je bent toch vrij om met de fiets te gaan of zelfs met
de auto. Ik zie wel een alternatief. We geven bij het opstappen ‘vrijwillig’
aan de bus- of tramconducteur 50 cent of
maximum 1 euro, zo verdient die alvast een deel van zijn loon, waar niet allerlei afhoudingen op moeten gebeuren. 

Je vrijheid 
is natuurlijk afhankelijk van je eigen middelen en je gezondheid; voor
dit laatste aspect kan je naar de mutualiteit, waar we mekaar
verzekeren. Dankzij de hoge pensioenen van de grote meerderheid moet er echt nagedacht worden of hier niet
meer vrijheid nodig is.

We halen het, aangemoedigd door de lachende gezichten
van onze ministers die onze vrijheid garanderen zonder middelen. Nog één
bedenking: de middelen voor onze kinderen. Alle kinderen zijn gelijk; helemaal
akkoord, of liever  ‘gelijkwaardig’,
zoals  alle medemensen. Gelijkwaardig
maar sterk verschillend wat middelen betreft. Voor sommigen is 100 euro veel, voor
anderen ‘peanuts’. Zou daar geen kleine correctie nuttig zijn door de middelen
van de laatsten te vervangen door meer
vrijheid?

Als je maar voor ogen houdt, ‘Gratis bestaat
niet’.

R.P.

25 juli 2014