Beste Marc,

Een mening die populistisch aan de buitenlaag loopt te krabben is een vooraanstaand persoon van Itinera onwaardig. Er is dan ook niet veel nodig om aan te tonen dat uw onderbouwing weinig tot geen fundamenten heeft. Uw meningen zijn de eerste twee huisje in het verhaal van de drie biggetjes, de waarheid is het derde.

Met veel plezier blaas ik dan ook uw twee huisjes weg, zodat enkel de waarheid rechtop blijft staan. Met slechts één vraag op een stelling, en één antwoord op de andere.

De eerste stelling:

Die keerzijde van statusbescherming zorgt weleens voor frustratie bij nieuwe of kleinere vakbonden die de plaatsen aan de onderhandelingstafel permanent bezet zien…Ze sluiten sociaal overleg op in dure organen en complexe procedures.

Ik ken een systeem in België waarbij zowat iedere mens met een idee, of wat geld, zich kandidaat mag stellen bij verkiezingen omdat er een partij uit de grond werd gestampt. Sommigen raken verkozen en verworden tot een heuse partij, anderen verdampen na een legislatuur en met hen de opgedane ervaring en eventuele kennis in dossiers.

Dat op zich lijkt mij al een onwaarschijnlijke kostprijs te zijn dien iet enkel in geld valt uit te drukken. Maar dit terzijde.

Hoeveel regeringen, parlementen, verschillende organen en complexe procedures kennen we niet in België, Vlaanderen, omwille van al deze politieke constellaties? Misschien moet je de kosten-batenanalyse eens maken van onze politieke oligarchie met de overlegstructuur van het sociale model.

En dan de volgende stelling:

De vele vakbondsafgevaardigden doen hun vakbondsactiviteiten zonder loonverlies: ze worden als werkende werknemers door de werkgever betaald.

Eigenlijk zouden we vanaf morgen een stakerpost voor uw deur moeten zetten met slechts één eis: “Laat Itinera gedurende één jaar al het loonverlies terugbetalen dat werknemersvertegenwoordigers in België, of enkel Vlaanderen zo u wil, terugbetalen.”

Want wat een lulkoek is met dat, die uitspraak. Ik werk zelf in de petrochemische sector en voor mij is uw uitspraak grotendeels van tel. Ik ken evenwel geen enkele andere sector waar dat ook het geval is. Die met andere woorden dezelfde rechten hebben als ik.

Er is eigenlijk maar één waarheid in dit verhaal: “Werknemers die hun job als vertegenwoordiger aux serieux nemen, en dat zijn er nogal wat, die lijden loonverlies.”

Voor mezelf loopt dat bedrag trouwens ook aardig op. Zelfs met die betere regeling dan zowat alle andere werknemersvertegenwoordigers. Enkele duizenden euro’s op jaarbasis. Maar al die anderen zitten thuis, gratis en voor niets in hun eigen uren, te werken aan dossiers.

Als zij op studiedagen gaan, lijden zij veel loonverlies of doen ze dat opnieuw gratis en voor niets, buiten hun werkuren. En met gratis en voor niets bedoel ik dan de kosten voor de werkgever. Naft en inschrijving zijn kosten die een werknemersvertegenwoordiger er zelf bijneemt.

Zoals je ziet berust uw stelling op lulkoek. Plat gewauwel en niets meer dan dat. “Hoeveel euro wil u afgeven op jaarbasis om mensen te helpen?”, vraag ik mij af?

Wat wel waar is, is dat de ondernemingsraad en het veiligheids comité vergaderen tijdens de werkuren. Maar als dat hetgene is waar u naar verwijst, wat is dan juist uw punt. Of uw vraag. Om net die vergaderingen buiten de uren te laten doorgaan? In het weekend misschien? “Onmogelijk!”, denk ik dan. Want die kostprijs zou nog hoger oplopen. Onbetaalbaar worden zelfs én wil jij dan echt dat al die werkgevers en hun vertegenwoordigers er nog wat extra uren aanbreien per maand?

Tenzij u onderhuids in uw mening een pleidooi houdt om beide overlegorganen af te schaffen?

“Zou het?”, vraag ik mij opnieuw af.

Reactie op opinie Marc De Vos