Het is ondertussen twee weken geleden dat ik nog een blogbericht schreef. Een bewuste keuze die vooral ingegeven was doordat ik zelf wilde lezen, liever dan gelezen te worden. Mijn interesse ging uit naar statussen, artikels en vooral de reacties erop. Een hallucinante belevenis, neem dat van mij aan.

Ik kan niet anders dan vaststellen, dat er een collectief wantrouwen is gegroeid tussen mensen. Iets wat op zich dan weer alle zin voor realiteit vernietigd lijkt te hebben. Lezen wat er niet staat zou zo moeilijk moeten zijn dat men daar niet aan begint, en toch lijkt dat nog het enige te zijn dat men doet. Zelfs het wedstrijdverslag van Hoepertingen kan dezer dagen eindigen in gebraak over vluchtelingen. Je houdt het niet voor mogelijk wat je allemaal te lezen krijgt.

Verblind door politieke agitprop beheersen onliners het publieke debat. Een mening kan – mag – blijkbaar nog enkel wit of zwart zijn, grijs lijkt te zijn uitgestorven. De zoektocht naar de nuance wordt althans niet langer getolereerd. Je moet een kant kiezen. “Join us or die”, lijken de enige twee keuzes die we nog hebben.

De media doet bitter weinig om halve waarheden en volle leugens te weerleggen, ze speelt met veel plezier in op de waanzin die nu heerst. Titels zijn belangrijker dan inhoud, onmenselijke reacties lokken volk, en de constante weigering om die te modereren, doet een mens al eens denken dat de media er met plezier zelf enkele wansmakelijke tussen zwiert.

En dan is daar plots Parijs. Opnieuw Parijs.

Ook nu probeer ik zoveel mogelijk te lezen. Één van de vrienden schrijft dat het al bewezen is dat zeker één terrorist is meegekomen met de vluchtelingenstroom. Ik vraag mij af of we het hadden geweten, dat hij een terroristische aanslag zou plegen, als hij gewoon het vliegtuig was afgestapt op Charles De Gaule. Een andere roept om de grenzen te sluiten. Je huis beveilig je ook door ramen en deuren op slot te doen. Het toeval wil dat er enkele dagen geleden werd ingebroken bij vrienden van ons. Alles was daar op slot.

Onmensen die iets slecht voor hebben zijn bijna niet te stoppen, en hoe meer de samenleving plaats moet maken voor de apartleving, hoe groter de slaagkans voor die onmensen.

Andere vrienden maakten er dan weer een links-rechts discussie van. Ik, als linkse mens, wil de grenzen open. Maar elke neoliberaal wil dat ook. Ik om elkaars naaste te kunnen zijn, rechts opdat we elkaars economische concurrent zouden zijn. “Dank u links voor deze misdaad”, schreef de ene. “Zie je wel tot wat een misdaden het door kapitalisme gecreëerde gespuis in staat is.”, een andere.

Links-rechts, serieus? Is dat onze oplossing, nog meer stigmatiseren? Verdeeldheid zaaien terwijl je zou moeten verbinden. Als jullie het niet erg vinden, ik pas voor deze discussie en trek de lijn bij plat racisme.

Wat gebeurde is echter niet te vatten. Met geen woorden te beschrijven, valt nooit goed te praten. Maar de hamvraag voor mij is: “Hoe breng je de nuance terug in het verhaal?” Ik heb er over gedacht om een blog te schrijven, waarin ik het aantal aanslagen zou meegeven in landen die hun grenzen al langer hebben afgesloten. Ja hoor die zijn er. De praktijk elders wijst dus uit dat grenzen sluiten als dé oplossing een utopie is. Maar wat is het nut nog om dat te schrijven? IS vermoordt dagelijks tal van moslims, en toch zijn zij opnieuw voor velen kop van jut. Miljoenen mensen zijn op de vlucht omdat zij Parijs dagelijks beleven. En onze oplossing is dan het sluiten van de grenzen?

Net zoals je huis afsluiten tegen inbrekers is dat een vals gevoel van veiligheid creëren en angst institutionaliseren in je samenleving. Nee bedankt, daar pas ik voor.

Maar ik trek mij op.

Tot op de dag van vandaag ken ik niet één iemand die wat gebeurde in Parijs verheerlijkt. Zelfs niet de minste poging richting een ja maar. Ik ken enkel mensen die hun afgrauwen uiten en openlijk alles en iedereen veroordelen die deze barbarij uitdraagt. En tussen die mensen zit van alles. Van moslims en christenen, enkele verdwaalde pastafarianen tot atheïsten pur sang. Linkse en rechtse mensen ook.

Goed zo denk ik dan, want enkel dit kan ons redden.

Wie mij kent, of mijn boek heeft gelezen, die weet dat ik het rode schaap ben in een rechts, flamingant getinte familie. Zo heb ik er ook in mijn vriendenkring wel enkele zitten. Ik hoop dan ook met zowel hen, als de rest, zij aan zij te lopen als we de straat op gaan om dit te veroordelen.

Ik ken niemand die dit gespuis niet wil doen stoppen. Wat er is moet bestreden worden, dat heeft geen plaats in onze wereld. Maar ook wat mogelijks komen gaat moeten we bestrijden. Ik hoorde deze week iemand een pleidooi houden om in onze scholen een basisvak te geven waarin normen en waarden worden uitgelegd. Net zoals respect hebben voor je medemens. En te stoppen met enkel godsdienst te geven, maar breder te gaan. Het was een oproep om elkaar beter te leren begrijpen en het pad van de haat opbouw te verlaten. Ik vond dat een heel interessante denkpiste.

We kunnen misschien beginnen om sommige politiekers, en bepaalde media, in te schrijven voor enkele van die lessen. Zodat het opbod binnen de recuperatie van deze afschuwelijke misdaad kan stoppen. Want ik veroordeel die recuperatie, net zoals ik de aanslag veroordeel.

In het kort.

Ne welgemeende fuck u aan IS en al zijn sympathisanten. Ne welgemeende fuck u aan al die politiekers die al maanden politieke spelletjes spelen, eerder dan iets aan het probleem te willen doen. En ne welgemeende fuck u aan iedereen die dit wil gebruiken om nog meer verdeeldheid, nog meer haat, te zaaien.

Er is maar één oplossing: Together we stand!