Selectieve verontwaardiging

zaterdag 5 juli 2014 09:38
Spread the love

Wat Jan met de pet bij elkaar kan
sparen in één leven is een huis en enkele zuurverdiende centen, achtergelaten
op een bankrekening, bij elkaar geregen via bloed, zweet en tranen, geruild op
een werkvloer voor wat centen. Jan zonder de pet moet echter huren, kan niet
sparen en laat dus niets achter, tenzij misschien wat koperen munten én in het
slechtste geval wat schulden. Een leven lang kijkt iemand in een kostuum, met
bijhorende das, al dan niet voorzien van Venetiaanse leeuwtjes, vanuit zijn aan
wolken krabbende 400m² kantoor neer op beide Jannen, en hij ziet dat het goed is.
Een kantoor dat in oppervlakte het levenshuis van Jan met de pet zwaar
overstijgt, waar het appartement van Jan zonder de pet enkele malen
probleemloos inpast, een heel makkelijk te leggen puzzel.

Én dat huis van Jan met de pet was
dagenlang de inzet van discussie. Beter gezegd, de kapitaalwaarde van dat huis,
want daar gaat het eigenlijk over. Eigenlijk raakte Anciaux een gevoelige
snaar, wij hebben daar voor gewerkt, om onze kinderen iets meer te geven dan
wij kregen aan de start. Een meer dan terechte bekommernis, wie wil er nu niet
dat zijn of haar kind een goed leven tegemoet gaat. Maar zit daar niet net een
probleem, bij die start, een start die in ons huidig systeem altijd ongelijk
zal blijven, waarin de kinderen van jan zonder de pet niets krijgen op het
einde van de levensrit. En dan vraag ik mij af: ”Waarom zijn we daar met zijn
allen niet verontwaardigd over?”

Het was trouwens niet de eerste
keer dat de kapitaalwaarde van een huis, ballonnetjes gewijs, op de grijze
massa werd losgelaten. Verschillende politici, alsook hun partijen, hebben het
idee al geopperd om je huis in te ruilen voor een “waardig pensioen”, de
opeethypotheek heet dat dan. De opzet is simpel, onze pensioenen worden
verlaagd, om van een “waardige” oude dag te kunnen genieten laat je de bank
schatten hoeveel de kapitaalwaarde van je huis juist is, zij keren je dat
bedrag uit, daar betaal je vervolgens intrest op en op het einde van de rit
bezit de bank je huis. Maar kom, jij hebt wel een betere oude dag beleefd. Jan
zonder de pet die moet maar proberen overleven van zijn pensioentje. Bovendien is
de uitkomst van deze denkpiste nog dramatischer dan in het voorstel van
Anciaux, je pensioen is (nog) lager dan nu én je laat überhaupt niets na, aan
wie dan ook. Belgische politici bewierookten dit model dat al  in verschillende landen reeds wordt toegepast,
zoals in het liberale Walhalla genaamd Duitsland en Nederland met zijn, fel
bekritiseerd, poldermodel. Het valt mij dan ook op dat de ene verontwaardiging
de andere niet is, het hangt meer en meer af van wie een denkpiste uit én dat
de grijze massa dan, door de media, gestuwd wordt om de man te spelen in plaats
van de inhoud én de denkpiste zelf te bediscussiëren. Want laat ons wel wezen,
echte media zouden graven naar die inhoud, zouden eigenlijk de inhoudelijke
discussie moeten aanzwengelen.

En make no mistake beste mensen, er wordt volop nagedacht over de
kapitaalwaarde van je huis, én hoe men dat kapitaal kan recupereren. Recent nog
werden huizen de inzet voor het opvangen van de schokgolven veroorzaakt door
het casinokapitalisme. Leefloners konden geen huis meer bezitten én leefloon
ontvangen, langdurige – what’s in a name
-werklozen moesten hun huizen maar verkopen, alvorens ook maar één cent te
ontvangen via de werkloosheidsuitkering. 
Ook dat waren denkpistes. Dertig jaar gewerkt, zonder werk komen te
zitten én geen werkgever die je wil aannemen, verkoop uw huis maar, je bent te
lui om te werken. Ik was vooral verontwaardigd over de reacties van mensen die het
idee nog genegen waren ook want blijkbaar mag er niet worden nagedacht over dat
huis als het je eigen huis is maar als het iemand anders huis is, en zeker van
één van die vele profiteurs, dan mag en kan alles.

Ondertussen wijst Jan met de pet dus
naar Jan zonder pet en vice versa, maar wat beide wel vergeten is dat het
kostuum, met bijhorende das getooid in Venetiaanse leeuwtjes, nooit zal moeten
tobben over een waardige oude dag. Hij hoeft nooit een te leefloon ontvangen,
zal nooit om werkloosheidsuitkeringen moeten vragen, enkel om te kunnen
overleven. En wat beide Jannen helemaal vergeten zijn, is dat dit komt doordat
zij al hun bloed, zweet en tranen hebben achtergelaten op de werkvloer van het
kostuum, dat zij hebben gewerkt voor zijn rijkdom, zijn erfenis en zijn
waardige oude dag. Laat staan dat de Jannen nadenken en beseffen dat dit
verschil er enkel is omdat er een onmenswaardige fout zit in de herverdeling.

En dus is de keuze aan u, zou je
uw huis het liefst binnen het kapitalistisch gedachtengoed verkopen aan een
bank, zodat zij er nog wat meer winst uit kunnen slaan, of binnen het socialistisch
gedachtengoed aan de maatschappij, in de hoop dat je eigen kleinkinderen én die
van Jan zonder de pet met dezelfde mogelijkheden samen aan de start verschijnen.
Want je huis, je levenswerk doorgeven aan je eigen kinderen, dat wordt
blijkbaar een moeilijke opgave.

take down
the paywall
steun ons nu!