Nimby racisten ontkennen de constant
latente aanwezigheid van racisme, omschrijven het zelfs als een relatief
begrip. Ze willen racisme sociaal aanvaardbaar maken en proberen daarom de
wettelijke grenzen op te schuiven, de term racisme van alle inhoud te beroven
en de contouren te her tekenen.

Racisme krijgt een aaibaarheidsfactor en moet
een maatschappelijk aanvaardbare plaats krijgen in onze apartleving, het ligt
ook niet langer aan anderen en de manier waarop zij denken, dan wel aan het
eigen falen van zij die zich niet willen aanpassen.

Maar als we vanavond het
zoveelste tien seconden verslag van op Lampedusa ons tv-scherm zien passeren,
reageren we vol onbegrip en verontwaardiging. Ik vraag mij soms af hoe ver dat
onbegrip en die verontwaardiging zou gaan indien die schepen, vol nieuwe
prooien, dagelijks zouden aanmeren aan de kademuur van Antwerpen.

Soms kadavers
van mensen achterlatend, opgestapeld op de bodem van onze mooie Schelde, mensen
die hun land ontvluchtte op zoek naar een beter leven, een leven vol toekomst.

Geen nood, de aasgieren steken dagelijks nieuwe contouren, inhoud en niet-zo-wettelijkegrenzen in onze hoofden en zo vormen
wij onze eigen apartlevingsfilosofie met in een hoofdrol het nimby racisme. Immers,
een schip vol mensen strak in het pak, stijf
in den eik zoals ze zeggen in Antwerpen, die mogen de rode loper
verwachten, de rest moet achteraansluiten in de karavaan van honger en dorst,
ergens aan een vreemdelingenloket waar je naam een nummer wordt.

Zondag stierf Regine Beer, zij liet ooit haar nummer uit het strafkamp zien aan de
menigte. Het werd destijds getatoeëerd op haar arm. Moest het nummer gewoon
ergens bovenaan een papier hebben gestaan, hadden we dan wel aanvaard wat er
met haar gebeurde?

Minder Marokkanen roepen, dat moest kunnen maar maak daar
eens minder gehandicapten van, moet dat dan ook nog kunnen? Of minder joden, zo
u wilt. Niet alle Marokkanen zijn slecht, maar de grootste hoop wel natuurlijk,
dixit een niet nader genoemde flamingant aasgier uit het Antwerpse, aan tafel
tijdens de zevende dag. Echt, zoiets zomaar zeggen zonder te worden terecht
gewezen? Zou dat dan ook ineens de reden zijn dat die kutmarokkaantjes niet
terug te vinden waren in de nieuwste videoclip van Antwerpen.

Alle nimby
racisten reageerden in koor:‘Moeten ze daar nu ook al over zagen?!’ het
antwoord is simpel: JA!  De contouren en
de inhoud van racisme zijn immers niet voor verzwakking vatbaar. De wettelijke
grenzen zijn aanpasbaar, maar nooit afbreekbaar.

De aasgieren die racisme
sociaal aanvaardbaar proberen maken moeten worden gewezen op de perversiteit
van hun boodschap en de historische gevolgen daarvan.

Als mens sta ik achter de
vrijheid van meningsuiting, predik ik ook verdraagzaamheid. In mijn vrijheid
van meningsuiting is racisme onaanvaardbaar, nimby racisme een onaanvaardbaar
gevolg van de pervertering van de apartleving en moeten onmensen die de
contouren, inhoud en wettelijke grenzen proberen te recupereren terecht worden
gewezen. En dat liefst door gans de samenleving, als het effe kan, binnen de
grenzen van verdraagzaamheid.