Voor Fukushima overspoeld werd, pleitte Jong CD&V nog voor de bouw van een nieuwe kerncentrale in ons land. Nu een nieuwe nucleaire catastrofe helaas tot de mogelijkheden behoort, wordt het debat over kerncentrales opnieuw aangewakkerd. Kernenergie wordt door de verdedigers verkeerdelijk gepromoot als een groene energiebron omdat het weinig CO2-uitstoot in vergelijking met steenkoolcentrales.
Maar behalve een lage CO2-uitstoot komen er ook niet-geringe hoeveelheden onvernietigbaar levensgevaarlijk afval vrij, die gedurende duizenden jaren zal liggen wachten om te lekken uit langzaam scheurende betonnen bunkers.
Dat plausibel doembeeld wordt door voorstanders weggemoffeld met het argument dat nucleaire ongevallen uitzonderlijk zijn en dat het risico met de moderne technologie nihil is. Maar de laatste vijfentwintig jaar in dit technologisch tijdperk is er wel al één ramp, en één bijna ramp gebeurd.
En zoals recent is gebleken zijn de installaties ook maar pover bestemd tegen onvoorzien natuurgeweld. Met kernenergie wordt het afval van een paar generaties het probleem van de komende duizend generaties. En zullen al die generaties nog wel over de middelen beschikken om ons kernafval koest te houden? Dat is een belangrijke vraag waar niemand het antwoord op weet.
Hoogtijd voor een alternatief zodat we de groei van de kernstapel kunnen laten afnemen, klinkt het bij de groenen. Echter, zo wijzen de voorstanders er fijntjes op, is er geen capaciteitsvol alternatief voor handen in België. Er zijn namelijk wel een paar windmolens en zonnepanelen, maar niet genoeg. Er werd ook becijferd dat het nog vele jaren zou duren vooraleer ons land kan draaien op alternatieve energie, dus lijkt kernenergie de enige oplossing.
Maar geen enkele politieke familie durft aan de kern van het probleem te raken. Iedereen lijkt blind voor een zeer voor de hand liggende oplossing, dat komaf kan maken met een aantal kerncentrales, en niet de noodzaak heeft om nog 20 jaar te moeten wachten op nieuwe windmolens, nl: een verbruikslimiet per burger.
Er kan een limiet opgesteld worden waar ieder comfortabel kan leven, maar verspilling (tien maal daags de droogkast laten draaien) tegengaat. Er wordt zoveel energie verbruikt die eigenlijk niet moet verbruikt worden. Autostradeverlichting uitschakelen is een goed voorbeeld, maar het moet ruimer. Bij een lager elektriciteitsverbruik moet er minder elektriciteit geproduceerd worden. Het is zo simpel.
Echter is onze consumptie in vraag stellen een taboe. Slechts weinigen willen hun levensstandaard aanpassen voor het algemeen welzijn. We willen misschien wel een plaatje voor Music For Life aanvragen, of wenskaarten kopen van 11.11.11, maar echt iets aan de oorzaak van een probleem doen door daarbij aan comfort in te boeten, is een brug te ver.
Het is een mogelijks onrealiseerbaar idee in onze huidige wereld: een elektrische verbruikslimiet. Maar er mag niet geëvolueerd worden naar een tijd waar geen land nog bewoonbaar is zonder er kanker op te lopen, enkel maar om onze huidige constante consumptiedrang z’n vrije loop te laten.
Kernenergie is een typisch voorbeeld van onze tijd: het is ethisch onverantwoord, maar relatief goedkoop en het helpt ons onze levensstandaard hoog te houden. En zolang er niets verkeerd loopt, zien we geen gevaar.
